Tíminn Sunnudagsblað - 16.06.1963, Blaðsíða 21

Sunnudagsblaðfö birt-
ir fúslega skemmtilegar
og vel skrifaðar grein-
ar, sem því berast.
Klerkurinn
Framhald af bls. 536.
að bæði sjálfa sig og vini sína. Þér
getið ekki farið fram á, að ég fari
eins að og þeir. Hins vegar neita
ég því ekki, að það er göfugt starf
að koma drengjum úr landi, svo að
þeir fái notið aukinnar menntun-
ar. Vigsulega myndi ég fús til að
vinna slíkt, ef ég væri frjáls mað-
ur, en hvernig ætti ég að geta það,
lokaður inni í fangelsi?“
Wade bölvaði mér hressilega fyr-
ir að neita að kannast við undir-
skrift mína og rithönd.
„Sannleikurinn er sá“, sagði
hann, „að þú hafðir allt of mikið
frjálsræði. En það verður ekki
lengur“.
Síðan sneri hann sér að fanga-
verðinum og ávítaði hann fyrir að
leyfa mér of mikið frjálsræði.
Öðru sinni var ég kallaður til
yfirheyrslu til dómprófastsins í
Westminster, sem hafði verið sett-
ur í stað ábótans í því mikla kon-
unglega klaustri. Topcliffe var einn
ig viðstaddur og fleiri höfðingjar.
Þeir ætluðu að láta okkur hittast,
mig og ekkjuna, móður gestgjafa
míns, en hún var þá i fangelsi. —
Hún hafði þá enn ekki verið dæmd
til dauða, þótt svo yrði síðar. Þeir
ætluðu að komast að þvi, hvort hún
þekkti mig.
Ég kom á vettvang og þar beið
hún fyrir. Þegar hún sá mig koma
inn, lá við, að hún ljómaði af á-
nægju. En hún hafði hemil á sér
og spurði þá:
„Er þetta maðurinn, sem þið vor
uð að tala um. Ég þekki hann ekki,
en mér virðist þetta vera prestur".
Síðan hneigði hún sig virðulega
fyrir mér. Ég laut höfði fyrir henni
til þakklætis. Síðan spurðu þeir
mig, hvort ég þekkti hana.
„Ég þekki hana ekki“, svaraði ég.
„Og þér vitið, hvernig ég ævinlega
svara spurningum af þessu tagi, að
ég nefni aldrei nokkurn stað eða
nokkurn mann, sem ég kynni að
þekkja (sem ekki á þó við um þessa
konu). Eins og ég hef sagt yður
áður, væri slíkt andstætt kærleika
og réttlæti".
Þá sagði Topcliffe: „Segðu sann-
leikann. Hefurðu eða hefurðu ekki
komið mönnum í sátt við Rómar-
kirkjuna?"
Ég sá greinilega, hvaða svívirðu
hann hafði í huga, því að þetta
jafngilti landráðum, eins og ég hef
áður getið. En ég vissi, að ég var
þegar sakfelldur fyrir að vera prest
ur, svo að ég svaraði hreinskilnis-
lega:
„Jú, ég hef sætt fólk við kirkj-
una, og mér þykir leitt að hafa
ekki getað fært fleirum þá bless-
un“.
„Nú“, sagði Topcliffe. „Hve
marga vildir þú hafa fært kirkj-
unni, hefðir þú haft tækifæri til
þess? Þúsund, eða hvað?“
„Vissulega", svaraði ég. „Hundr-
að þúsund, og enn fleiri, ef ég
gæti“.
„Það væri nóg í heilan her gegn
drottningunni", sagði Topcliffe.
„Þeir menn, sem ég myndi færa
kirkjunni, væru drottningarmenn"
svaraði ég. „Þeir myndu ekki vera
andvígir henni. Við teljum, að
hlýðnast beri yfirvöldunum“.
„Engu að síður boðið þið upp-
reisn“, sagði Topcliffe. „Littu á,
hér er ég með páfabullu. Hún var
gerð fyrir Sanders, þegar hann fór
til Irlands til að hvetja til upp-
reisnar meðal þegna drottningar.
Hérna er hún, lestu hana sjálfur".
„Ég þarf ekki að lesa þetta“, svar
aði ég. „Hafi páfi sent hann, hef-
ur hann haft umboð. En ég hef
ekkert slíkt. Okkur er stranglega
bannað að hafa afskipti af stjórn-
málum. Ég hef aldrei fengizt við
þau og mun aldrei gera“.
„Taktu við henni“, sagði hann.
„Lestu blaðið. Ég vil, að þú lesir
það“.
Svo ég tók við skjalinu. Þegar ég
sá að nafn Jesú var stimplað efst
á blaðið, kyssti ég það með virð-
ingu.
„Hvað er þetta“, öskraði Top-
cliffe. „Kyssirðu páfabulluna?"
„Ég kyssti nafn Jesú, sem ber all
ur kærleiki og virðing. En ef þetta
er páfabulla, eins og þér segið, þá
virði ég blaðið einnig af þeim sök-
um“.
Og um leið og ég sagði þetta,
kyssti ég blaðið aftur.
Topcliffe rauk upp í bræði og
bölvaði mér og svivirti.
„Þetta gerir þú hér, en annars
staðar kyssir þú konur“.
„Guð forði mér“, sagði ég. „Þetta
hefur aldrei verið sagt um mig áð-
ur. Þetta getið þér ekki sagt“.
„Það varst þú, var það ekki, sem
þennan og þennan dag gistir i
þessu og þessu húsi hjá frú þetta
og þetta, dóttur jarlsins af Nurth-
umberlandi? Án efa sváfuð þið þá
saman“.
Satt að segja fékk þessi ósvífni
mig til að skjálfa af reiði, þótt ég
vissi, að hann mælti þetta án þess
að hafa snefil af því, sem hann
kallaði sönnunargögn.
„Ég sver við almáttugan Guð“,
sagði ég, „að áburður yðar er með'
öllu ósannur". Og um leið og ég
mælti þetta, lagði ég höndina á bók,
sem lá opin á borðinu hjá mér. Það
reyndist vera Heilög ritning, þýdd
á ensku af mótmælendum.
Topcliffe sagði ekkert, en dóm-
prófastur tók til máls.
„Svo að þér viljið sverja við bibl-
íu okkar?“ sagði hann.
Kaþólskir menn, sem þekkja þýð
ingargallana, nota ekki þá útgáfu,
en ég svaraði:
„Ég gáði ekki sérstaklega að því
hvaða útgáfa þetta væri. Mér lá
mest á hjarta að vísa falsákærun-
um á bug. En það er ýmislegt satt
sagt í þessari bók, t. d. um holdg-
un og pínu Krists, sem ekki hefur
verið skemmt með slæmri þýðingu,
og ég sver við þá kafla. Hins vegar
eru margir aðrir kaflar í bókinni
illa þýddir og innihald trúvillu. Þá
kafla fyrirlít ég og hafna með
öllu“.
Síðan lagði ég höndina aftur á
bókina, þessu sinni með meiri á-
herzlu en áður.
Gamli maðurinn reiddist.
„Ég skal sanna, að þér eruð villu
trúarmaður", sagði hann.
„Það getið þér ekki sannað“,
svaraði ég. \
„Ég get sannað það“,\sagði hann,
„Hver sá, sem afneitar Heilagri
ritningu, er villutrúarmaður. Þér
neitið, að þetta sé Heilög ritning.
Ergo“.
„Þetta er ekki rökfærsla", svar-
aði ég. „Hún fer frá hinu almenna.
til hins sérstaka og inniheldur fjög
ur atriði“.
„Ég kunni rökfræði, áður en þér
fædduzt”, svaxaöi gamli maðurinn. .
„Það skal ég fúslega viðurkenna"',
sagði ég, „en það sem þér sögðuð’
áðan, er ekki rökrétt".
Nú gripu hinir fram í. Þeir höfðú
engan áhuga á að hefja rökræður.
Þeir vörpuðu að mér nokkrum
spurningum í þeirri von, að ég
myndi segja eitthvað, sem ég vildi
ekki segja. Að lokum var farið með
mig aftur til fangelsisins.
( þriðja og síðasta hluta frásagnar
Gerards, sem kemur ! næsta tölu-
blaði, skýrir hann frá fangavist
slnni í Lundúnaturnl (The Tower
of London) og flótta sínum þaöan.
Hlfóðfærin
Framhald af bls. 541.
hljómar orgelsins fylla hvem
kima.
Enn eru lifandi sagnir um
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
549.