Tíminn Sunnudagsblað - 16.06.1963, Blaðsíða 18

Þessi mynd gefur giögga hugmynd um sfærð hallartorgsins og hallarbygginganna við það.
Elísabet andáðist, skuldaði hún 657
þúsund rúblur, sem hún segist hafa
verið í stökustu vandræðum að end-
urgreiða. Hennj voru ætlaðar 30 þús-
und rúbla árstekjur, sem aldrei
hmkku fyrir þeim útgjöldum, sem
hún taldi nauðsynleg.
Þegar hirðin flutti milli borga og
sumar- og vetrarbústaða, vissi Katrín
aldrei fyrir fram, hvaða vistarveru
henni og stórfurstanum yrði úthlutað,
og sjaldnast voru húsgögn nægileg á
hverjum stað, svo einn útgjaldaliður-
inn var að kaupa smám saman hús-
gögn í allar vistarverurnar, í stað
þess að flytja þau með sér um landið
þvert og endilangt.
Fyrsta hjónabandsárið leið þeim
sæmilega, þó að Katrínu leiddist hirð
lifið, og kuldinn ætlaði að gera út
af við þau, þegar þau fóru mijli íbúða
sinna. Hálfum mánuði eftir brúðkaup
ið sagði stórfurstinn henni, að hann
væri ástfanginn af einni af hirðmeyj-
um drottningarinnr og deildi um það
í viðurvist hennar við einn kamm-
erherrann, hve Katrín stæði þeiiTi
stúlku langt að baki. Furstinn lék sér
að brúðuleikhúsi, sem hann setti upp
við dyr, sem lágu aö herbergjum
drottningarinnar. Hann boraði mörg
göt á hurðina og bauð hverjum sem
vildi að gægjast inn til drottningar-
innar þegar hún mataðist með elsk-
huga sínum og fleiri vildarvinum. —
Katrín vildi ekki taka þátt í þeirri
skemmtun og slapp því við þær
hroðalegu skammir, sem drottningin
hellti yfir frænda sinn, þegar hún
komst að þéssu. Ekki stóð sú dýrð
samt lengi, því nokkru seinna veittist
drottning að henni og ávítaði hana
fyrir að vera í ráðabruggi með Prússa
keisara, eiga vingott við þjón stór-
furstans og fyrir að gegna ekki hjú-
skaparskyldum sínum. Katrín varð
skelfingu lostín, vissi, að drottningin
réðist oft á hirðfólk sitt með barsmíð-
um, þegar henni rann í skap. Aldrei
þessu vant kom stórfurstinn henni til
hjálpar. Sem dæmi um skap drottn-
ingar getur hún þess, að einu sinni
skipaði hún öllum hirðmeyjunum að
raka af sér hárið og ganga með hár-
kollur, en Katrín slapp vegna þess, að
hár hennar var að vaxa eftir að hún
missti það í veikindum.
Stórfurstinn hafði haft með sér
allfjölmennt fylgdarbð frá Holstein,
og nú kom að því, að drottningin
sendi það allt heim. Ætlaði hann þá
að ærast og leitaði huggunar hjá
Katrínu, sem reyndi að hressa hann,
þótt henni leiddust þær heimsóknir
og yiði dauðþreytt á þeim, því furst-
inn æddi aftur og fram um góifið og
heimtaði, að hún gerði það líka.
Katrínu barst fregn um andlát föð-
ur síns á lönguföstu árið 1747 og
harmaði hún hann mjög og grét —■
eins og hún segir — af hjartans lyst
í átta daga. Þá kom skipun frá drottn
ingunni, að hún yrði að hætta, faðir
hennar hefði svo sem ekki verið
kóngur og ekki sæmdi fyrir stór-
furstafrú að gráta lengur slíkan föð-
ur.
Næsta sumar hafði hún það sér
helzt til afþreyingar að fara á hest-
bak, en stórhertoginn kepptist við að
venja hunda sína og sairga á fiðlu,
þótt hann væri laglaus. Þegar þau
háttuðu á kvöldin, færði hirðmær
honum brúður og að þeim lék hann
sér fram á nótt. Oft segist Katrín hafa
hlegið að þessu, en það hafi verið
óþægilegt að sofa í rúmi, sem var
fullt af alls konar leikföngum.
Drottning setti hjón til að líta eftir
ríkiserfingjanum og Katrínu og gengu
þau svo langt, að enginn mátti koma
inn til þeirra, án þess að sækja um
leyfi og varð það til þess, að þau
voru oft alein með þjónustuliðinu og
dauðleiddist. Raunar er að heyra, að
þeim hafi stundum verið haldið í
eins konar stofufangelsi tímum sam
an. Að þessu smni fann furst’.nn upp
á þyí til afþieyingar að láta færa sér
54ó
TÍMINN — SUNNUDAGSBLAÐ