Tíminn Sunnudagsblað - 17.11.1963, Blaðsíða 19

hópur kom í miðja jöfnuna. „Það er
Bvona“.
Fyrst hugmyndir mínar virtust hafa
verið réttar, bætti ég nokkrum við, og
hann lagði fram aðrar hugmyndir og
breytti þeim í tákn eftir ákveðnum
reglum. Við höfnuðum nokkrum tillög
um. sem hefðu gert skipulagið of flók-
ið, og að lokum höfðum við búið til
einfalda og stórkostlega skipulagsheild,
sem var eins freistandi til þátttöku og
frekast var unnt, en nær engin leið að
komast úr aftur. Við lækkuðum róm-
inn og reyndum að ákveða, hvar bezt
væri að gera tilraunina.
„Abington?"
„Hvernig væri Watashaw? Nemendur
mínir hafa áður gert nokkrar þjóðfélags
legar athuganir þar. Þar gætum við
fundið hentugan hóp“,
„Þessi tilraun verður að vera sann-
færandi. Við verðum að velia einhvern
hóp, sem enginn með fullu viti getur
búizt við að stækki".
„Það hlýtur að vera til hentugur
íklúbbur . . . . “
Formaðurinn í Saumaklúbb Watashaw
kvenna ávarpaði fundinn og sagði: „f
dag eru hér staddir gestir". Hún benti
okkur að rísa á fætur. og við stóðum
upp og hneigðum okkur fyrir kurteisis
klappi og brosi. „Caswell prófessor og
Smith prófessor (dulnefni mitt). Þeir
eru að semja yfirlit um vinnuaðferðir
og störf klúbbanna í Watashaw"
Við settumst niður við aðra dembu
lófataks og enn gleiðara bros, og síðan
hófst fundur Saumaklúbbs Watashaw-
kvenna. Eftir fimm mínútur var mig
farið að syfja.
Þær voru ekki nema um þrjátíu á
fundinum, og herbergið var lítið, eng-
inn þingsalur, en samt ræddu þær um
söfnun og viðgerð á gömlum fatnaði,
gefnum til mannúðarmála, eins leiðin-
l'ega formlega og þær væru á þingi.
Ég benti Caswell á konuna, sem ég
taldi vera sjálfkjörinn leiðtoga. háa,
vel vaxna konu í grænni drakt, sem
talaði með stríðri og hvellri rödd, og
síðan féll ég í mók, en Caswell hélt
sér vakandi við httð mér og skrifaði
í vasabóldna. Eftir dálítinn tíma vakn-
aði ég við stríðu röddina. Háa konan
var í ræðustól að tala um einhverjar
syndir klúbbfélaganna. Hún var býsna
nöpur.
Ég ýtti við Caswell og muldraði:
„Gátuð þér sett það í skipulagið, að
„streberar" hafi meiri líkur að komast
til forustu en hinir?"
„Ég held það megi finna leið til
þess“, hvislaði Caswell á móti og hélt
áfram að vinna við formúlurnar sínar.
„Jú, ýmsar leiðir til að hafa áhrif á
kosningar".
„Ágætt. Bendið þeirri, sem verður
valin, á þær leiðir. Ekki svo að skilja,
að hún myndi nota þær, en gjarnan
sem dæmi um það, hvers vegna henni
einni sé treystandi til að standa fyrir
breytingunum. Nefníð aðeins þau per
sónulegu fríðindi, sem samvizkulítill að-
lili gæti haft“.
Hann kinkaði kolli og brá ekki svip,
alveg eins og við værum að dást að
tækninni við fataviðgerðir, en ekki að
brugga aðgerðir gegn klúbbnum.
Eftir fundinn tók Caswell græn-
klæddu konuna á eintal og sýndi henni
þverskurð af félagsskapnum, sem hann .
hafði búið tii. Ég sá glampa bregða
fyrir i augum hennar og vissi, að hún
hafði bitið á.
Við Skildum þverskurðinn af félags-
skapnum og lög hans eftir i vörzlu
hennar og héldum virðulegir á braut,
eins og sæmir tveimur þjóðfélagsfræð-
ingum. Við fórum ekki að hlæja fyrr
en bíllinn var kominn út fyrir borgar-
mörkin.
Ef eitthvað var að marka formúlur
Caswell, hafði saumaklúbburinn fengið
rneira vaxtarafl en heimsveldi Róm-
verja.
Fjórum mánuðum sfðar fékk ég
stundarhlé til að líta upp úr önnum
og þá fór ég að velta þvl fyrir mér,
hvernig tilraunin gengi. Þegar ég átti
leið fram hjá skrifstofu Caswells leit
ég inn. Hann var að leiðrétta rann-
sóknarskýrslur nemenda sinna.
„Caswell. Það er varðandi sauma-
klúbbinn. Ég er farinn að finna fyrir
glímuskjálftanum. Gæti ég fengið bráða
birgðaskýrslu um, hvernig það gengur".
„Ég hef ekki fylgzt með því. Við
gerðum ráð fyrir að láta tilraunina
standa í fulla sex mánuði".
„En ég er forvitinn. Gæti ég komizt
í samband við konuna — hvað hét hún
nú aftur?“
„Searles. Frú George Searles".
„Myndi það breyta útkomunni?"
„Ekki hið minnsta. Viljirðu fá mynd
af meðlimaaukningunni þá ætti kúrfan
að fara sístígandi. fjöldinn hefur trú-
lega tvöfaldast hvað eftir annað.
Ég glotti. „Hafi þeim ekki fjölgað,
verður þér sagt upp?“
Hann glotti á móti. „Hafi þeim ekki
fjölgað, þurfið þér ekki að reka mig.
Þá brenni ég öllum skræðunum og
skýt mig“,
Ég fór til skrifstofu minnar og
hringdi til Watashaw Meðan ég beið
etfir svari náði ég mér í teiknipappír
og skipti hoirjm i sex hluta, einn fyrir
hvern mánuð. Þegar síminn hafði
hringt lengi, kom þjónustustúlka og
svaraði þyngslalega:
..Hjá frú Searles".
Ég tók upp rauða stjörnu og vætti
limið aftan á henni.
„Er frú Searles við?“
„Hún er ekki við sem stendur. Gæti
ég flutt henni boð?“
Ég limdi stjörnuna á blaðið við töl-
una þrjátíu. í klúbbnum höfðu upphaf
lega verið þrjátiu konur.
„Nei, þakka yður fyrir. Getið þér
sagt mér, hvenær hún er væntanleg?"
„Ekki fyrr en í kvöld. Hún er á fundi“.
„1 saumaklúbbnum?" spurði ég.
„Nei. ekki þar. Það er enginn sauma-
klúbbur til lengur hefur ekki verið
lengi. Hún er á tundi hjá Félaginu til
Eflingar Almennri Velierð".
Einhvern veginn hafði ég ekki átt
von á þessu.
„Þakka yðui fyrir“, sagði ég og lagði
á, og eftir nokkra stund veitti ég því
athygli, að ég hélt á öskju með rauðum
límpappírsstjörnum. Ég lokaði öskjunni
og setti hana niður á línuritið. Það voru
engir meðlimii til lengur . . .
Aumingja Caswell. Viðskipti okkar
voru á hreinu, Hann myndi ekki láta
mig fá færi á sér, jafnvel þótt ég vildi
það. Líklega myndi hann segja upp,
áður en ég gerði minnstu tilraun -til að
blaka við honum. Vísindaheiður hans
myndi vera í molum. stolt hans þorrið.
Ég minntist þess, sem hann hafði sagt,
um að hann myndi skjóta sig. Það hafði
verið eins og arín þá, en . . . Það kæmi
sér illa fyrir háskólann.
Ég varð að tala við frú Searles. —
Kannski höfðu einhve”jar ytri ástæður
valdið því, að klúbburinn lagðist niður.
Kannski hafði hann ekki lognazt út af.
Ég hringdi aftur. „Þetta er Smith
prófessor”, sagði ég og gaf upp sama
nafn og ég hafði nctað áður. „Ég
hringdi fyrir fáeinum mínútum. Hvenær
sögðuð þér að frú Searles myndi koma
heim?”
„Klukkan hálf sjö eða sjö”.
Fimm klukkutímar tií stefnu.
Og hvað skyldi eerast, ef Caswell
tæki upp á að spyrja mig um málið
áður. Ég vildi ekki segja honum neitt
fyrr en ég hefði talað við konuna.
„Hvar er þessi velferðarfundur?”
Þjónustustúlkan sagði mér það.
Fimm mínútum síðar sat ég f bíl mín-
.um á leiðinni ti! Watashaw. Ég ók til
muna hraðar en ég var vanur og hafði
nánar gætur á lögreglubílum, þegar
hraðamælirinn fór að stíga.
Samkomuhús bæjarins var stórt og
efláust í því mörg smáherbergi, fyrir
einstaka klúbba. Ég gekk inn um aðal-
dyrnar og kom inn i aðalsalinn, þar
sem verið var að halda einhvers konar
samkomu, líklega stjórnmálafund með
söng og köllum, fólk blakaði veifum
úti á miðju gólfi og æsing og ákafi lá
í lbftinu. Einhver var að halda ræðu
uppi á sviðinu. Fundargestirnir voru
aðallega konur.
Mér kom á óvart að Félagið til efling-
ar almennri velferð skyldi þora að
halda fund samtímis meiri háttar
stjórnmálasamkomu, sem hlyti að vera
mikið sótt. Að öllum likindum sat frú
Searles á fámennum fundi í einhverri
kompu uppi á lofti.
Einhvers staðar voru eflaust hliðar-
dyr að stiganum upp
Meðan ég var að skima i kringum
T t M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
955