Tíminn Sunnudagsblað - 15.03.1964, Síða 16

spesíur sendist mér hingað til eigin
brúkunar og 2000 spesíur setjist í
ikaupmanns Kolbeinsens hendur til
hans eigin brúkunar og stjórnunar.
VerSi kapítalinn minni, þá jafnast
á þeim fyrst tilteknu tveimur summ-
mn,»en yrði hann meiri, þá vii ég
láta sækja um að fá meira eða
minna innsett á þann kónglega ís-
lands jarðarbókarkassa með skilyrði
fyri^T mig eftir þórfum að uppbera
renfurnar
3. Og óska ég, ef tækifæri yrði til,
nú með póstskipi senda þennan samn
ing og honum fylgjandi fullmakt af
dagsdató, að herra Kolbeinsen í vor
útvegi frá þeim, sem hann gefur sitt
umdæmi að framfvlgja henni, greini-
lega skýrslu upp á það mér tilfall-
andi, áðurskrifað arfalóð, svo að við
getum þá þar um nákvæmar samið
og ákvarðað og
4. Áskil ég, að herra kaupmaður
Kolbeinsen, sem allareiðu hefur geit
mér forskúð upp á 300 spesíur, eða
hvað meira yrði upp á antakanlega,
góða bújörð og heimilisnauðsynjar
framhaldi sömu velvild við mig eft-
ir mínum þö"fum. hvar á móti ég til-
segi honum fyrir það fyrsta rentu-
fría þriggja ára brúkun af þeirri >
öðrum pósti tilteknu summu upp á
2000 spesíur
5 Allur uppákostnaður, sem ger-
ist mín vegna til að innkrefja arfa-
lóðsins kapítal, fellur upp á minn
reikning.
6- Ég, J, Kolbeinsen, undirgengst
og samþykki ofanskrifaða pósta ag
lofa að uppfylla þá tneð hreinskilni
eftir beztu vitund og meiningu“.
Jón Kolbeinsson beið ekki boð-
anna. Hann skrifaði Bjarna amt-
manni Þorsteinssyni þegar næsta dag
og tjáði honum, að „signor Hallgrím
ur Magnús=,on“, myndugur erfingi
Björns Magnússonar, hefði „með gef
inni fullmakt og gerðum samningi
falið mér á hendur innköllun, um-
önnum og stjórn þeirrar peninga-
summu, honum kynni til að falla af
þessum arfi Tækifæri til þessa samn
ings milli mín og signor Hallgríms er
innfallið með þörf hans, úr hverri
ég bætti, ug skorti á aðskiljanlega
mörgu, sem hann nú miður en fyrri
þoldi, þegar hver maður þóttist enn
hafa rétt til að óska honum til lukku
með þennan arf sem hann ennþá
ekki hafði meira gagn af en sjónlaus
tnaður af dagsmörkum, en þörf hans
bráð“. \
Sjðan vek Jón að því, að naumur
tími væri til stefnu, þar til skip
sigldu, svo að hæpið væri, hvort
hansi gæti fengið skjölunum þing-
lýst í landsyfirrétti en þó teldi hann
ekki annað tilhlýðilegt en þau kæmu
fyrst fyrir amtmann, svo að hann
gæti gilt þau með áritun sinni. —
Kveðst hann senda samninginn og
umboðið í þessu skyni, ásamt skrá
um systkini og erfingja Björns Magn-
ússonar. Þá getur hann þess, að ekki
hafi verið gerð nema tvö eintök af
samningnum, og ætlaðist hann til að
annað yrði geymt í skjali amtsins, en
hitt endursent séi. — Hallgrímur
hefur sem sagt ekkert eintak fengið.
Þá fór Jón þess á leit við amtmann,
að hann léti sér í té vitneskju um
það, hvar arfsins væri að vitja og
hversu miklu hann kynni að nema,
og spurðist fyrir um stóreign þá,
„sem einn prinsipal, signor Hallgrím-
ur, þykist vita til, að hljóti að standa
í Kaupmannahöfn1'.
Loks þóttist Jón vita, að hann
þyrfti að koma sér í mjúkinn hjá
amtmanni , Nefnt hef ég við minn
prinsipal, að yður bæri honorabel
betalingar, svo vel fyrir aðskiljan-
legar sendiferðir sem bréf, útskrift-
ir og uppáteikningar með fleiru þar
að lútandi, sem hann hefur falið mér
að annast eins og fleira".
En mjúklæti Jóns stoðaði ekki. —
Amtmaður hefur sýnilega brugðizt
reiður við sem vonlegt var. Hlíðar-
systkinin höfðu átta mánuðum áður,
þar á meðal Hallgrfmur á Dunkár-
bakka, veitt Sigurði Magnússyni lög-
legt umboð til þess að innheimta arf-
inn og hann síðan framselt það amt-
manni, án þess að nokkur undirmál
fylgdu, svo að kunnugt sé- Hallgrími
hafði því orðið það á að selja sama
réttinn í hendur tveimur aðilum. —
Neitaði amtmaður algerlega að rita
nafn sitt á skjöl Jóns Kolbeinssonar,
enda kvað hann eiga að leita til sýslu
manns utn slíka áritun. En ef til vill
hefur Jón Kolbeinsson einmitt viljað
komast hjá því. Kristján Skúlason
frá Skarði var sýúumaður héraðsins
um þetta ieyti, og þeim Skarðverjum
hefur varla verið gefið um þessa
samningsgerð, þar sem ein systirin,
Þóra, var skjólstæðingur Skúla Magn
ússonar eins og áður er vikið að.
En Jón Kolbeinsson lét þetta ekki
hefta sig. Hann brá við og fékk ann-
an kaupmann, Óla Steinbach, í félag
við sig, og gerðu þeir síðan að ör-
fáum dögum liðnum nýjan samning
við tvo Hlíðarbræðra, Sigurð í Ara-
tungu og Jón á Gunnarsstöðum. Var
þar svo um samið að þeir kaupmenn-
irnir „innkrefji, móttaki og með-
höndli og stýri“ einnig þeirra arfa-
hluta. Til þessa fengu þeir samþykki
Bjarna í Lækjarskógi, og mun þá
sinnig hafa verið um það samið, að
Vigfús beykir, móðurbróðir þeirra
bræðra, er ófær var orðinn til þess að
sjá sér farborða sjálfur og hafði enda
þegið styrk systursona sinna, skyldi
tekinn til arfs til jafns við þá. Hefur
Jón eflaust náð voninni í erfðahluta
hans, þótt þess sé hvergi getið. Tald-
ist honum svo til, að hverjum þess-
ara aðila bæri tveir fimmtándu hlut-
ar arfsins, og hafa þeir kaupmenn-
irnir því sennilega náð samnings-
bundinni heimild á meira en helmingi
arfsvonarinnar í þessari fyrstu lotu,
þó að ekki sé gert ráð fyrir því, að
Bjarni í Lækjarskógi og Elísabet á
Gunnarsstöðum hafi þá þegar gert
sams konar samning. Það var því
óneitanlega um laglegan skilding að
tefla, ef eitthvað var hæft í sögunum
um ríkidæmi Björns.
VI.
Um þessar mundir voru tvö Hlíðar
systkina í Rifi, Ragnhildur og Magn-
ús, sem sennilega hefur verið þar
við róðra. Þeim bárust fregnir af
því, sem gerzt hafði, og leizt ekki á
blikuna. Þeim mun síður sættu þau
sig við gerðir bræðra sinna, að þeir
höfðu samþykkt að taka Vigfús beyki
móðurbróður sinn, til arfs til jafns
við sig. Sneru þau Magnús og Ragn-
hildur sér til Bjarna amtmanns og
afréðu að fela honum umboð sitt, þó
að ekki væru þau alls kostar örugg
um, að hann hefði ekki lagt blessun
sína yfir ráðabrugg Jóns Kolbeins.
sonar. Skrifuðu þau honum úr Rifi
undir vorið:
„Eftir umtöluðu er það okkar hér
undirskrifaðra systkina einlægur viljl
og auðmjúk bón til yðar, hávelborni
herra, að biðja yður fyrir okkar hlut
úr þessum okkur tilnefnda, en enn
þá óséða arfi eftir sálugan Björn,
bróður okkar, og það þess heldur
sem við höfum heyrt og sannfrétt,
að bræður okkar fjórir séu búnir að
losa sig við sína parta að nokkru
leyti eður selja þessa sína arfsvon
meiri mönnum. Hvort þar hefur kom-
ið til af yðar hávelborinheitum nokk-
urt samþykki eður þeir hafa þar um
við yður ráðgazt, er okkur óljóst“.
Kváðu þau síðan upp úr með það,
að þau vildu halda sínu og treystu
amtmanni til þess að stemma stigu
við því, að þau yrðu beitt órétti. Þá
véku þau að þeirri ákvörðun bræðr-
anna að taka Vigfús beyki til arfs,
jafnt og skilgetin systkini Björns, og
kváðust ekki hafa samþykkt það né
ætla að gera bað. Ef þau hrepptu
mikinn arf, buðust þau aftur. til þess
að taka hann að sér og sjá fyrir hon-
um til æviloka, enda legðu aðrir arf-
þegar honum einnig styrk. Varð
Bjarni amtmaður við óskum þeirra
Ragnhildar og Magnúsar og tók að
sér að gæta hagsmuna þeirra, þótt
síðar viki hann þessu arfabraski með
öllu frá sér og vildi hvergi nærri því
koma..
25Ó
T f M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÖ