Tíminn Sunnudagsblað - 16.08.1964, Blaðsíða 16

• ar þeir Jón Hallsson og Jón Sumar-
i Hðason voru á sjó.
V.
Þennan sama morgun var kona
frá Gufuskálum, Þorgerður Ólafsdótt-
ir, á ferð inn á Sand. Hafði bóndi
hennar, Einar Vigfússon, sent hana
til þess að fá lánaða,þngla hjá Ólafi
á Munaðarhóli. þvi að sjálfur fór
hann á sjó.
Þegar hún nálgaðist verbúðahverf-
ið á Sandi, sá hún mann koma ofan
úr hraunínu fyrir utan sig, og reiddi
hann eitthvað um öxl sðr, spýtu eða
byssu. Ekki vissi hún, hver þarna fór
en henni sýndist þetta meðalmaður
að stærð, og þvi veitti hún athygli.
að hann var í peysu grákarraðri eða
illa litaðri, ljósum strigabuxum og
með bláa húfu á höfði. Ekki hirti
þessi maður um ferðir hennar, og
hélt hvort sína leið. Þegar hún kom
inn á svonefndar Brekkur, sýndist
henni einhver dökkvi þar fyrir neð-
an i sjónum eða flæðarmálinu, og
gat hún ekki betur séð en þetta
hrærðist En ekki gat hún gert sér
grein fyrir því, hvort þetta var hest-
ur eða kind, sem henni fannst lík
legast. eða jafnvei hálfboginn maður.
enda heldur sióndömir Vrar þá enn
hátt í sjó
Þorgerður kom i hlað á íVlunaðar-
hóli um fullbirtu. Var þá Ólafur að
rísa úr rekkju og gekk til smíðju á tal
við tvo aðkomumenn, er biðu hans.
Beið hún með erindi sitt á meðan
hann talaði við þessa gesti, og kom
þá maður utan að, gekk þar fyrir
dyr og inn í bæjarsundin. Ekki vissi
hún. hver þetta var, en eins var
hann búinn og sá, er hún hafði séð
bregða fyrir úti á hrauninu. Kom
hún síðan að máli við Ólaf, þegar
þeir, sem hjá honum voru, höfðu rætt
við hann, flutti honum kveðju bónda
síns og bar upp erindi sitt. Er ekki
annars getið en Ólafur hafi vikizt
vel við bón hennar, og með það sneri
hún aftur út að Gufuskálum. án þess
að fleira bæri til tíðinda.
Meðan þessu fór fram eða litlu
síðar var sextán ára gömul stúlka.
Guðrún Ólafsdóttir i Skeggjabúð.
send niður á fiögurnar neðan við
innri lendinguna á Sandi. Eldiviðar
skortur mikill var i búðunum og
lyng allt mjög eytt í grennd við ver-
stöðina, og var því þrautaráðið að
skera þang og þurrka það til elds
neytis. Nú var eldsneyti að ganga ti)
þurrðar í Skeggjabúð, og úr því átti
Gunna litla að bæta. Þetta var kald
samt verk á vetrardegi og ekki
skemmtilegt og sótti stúlkan það
ekki svo fast, að hún gæfi sér ekki
tíma til þess að lita í kringum sig
á meðan hún blés í kaun eða barði
sér til hita. Hún var búin að skera
freklega eina skrínu af fimm, sem
hún skar þennan dag, er hún sá
mann með byssu koma inn miðjan
sandinn. Stefndi hann að salthúsi þar
fyrir ofan og þóttist hún þekkja, að
þetta væri Agúst í Keflavík. Sagði
hún sem svo víð sjálfa sig, að ekki
hefði honum Ágústi áskotnazt mikið
núna. Þegar þessi maður var farinn
hjá, bar fátt fyrir augu, sem hún
gæti stytt sér stundir við að horfa
á. Menn voru svo til allir á sjó, en
konur og börn mest innan húss.
VI.
Nú er þar aftur til að taka, að
Jón Björnsson kom heim áð Hraun-
skarði, er hann hafði sýslað við kind-
urnar. Var þá Guðrún Oddsdóttir
ókomin neðan að og Ingibjörg orðin
uggandi um hana, því að svo hafði
verið um talað, að hún kæmi aftur að
vörmu spori. Sjálf var Ingibjörg tæp-
ast vegskyggn og gat varla borið sig
kringum bæinn, og nú hét hún á
Jón að hlaupa niður á Sand til þess
að spyrjast fyrir um gömlu konuna.
í Salabúð var honum tjáð, að Guð-
rún hafði ekki þangað komið, og hin
sömu svör fékk hann í Eiði og
Ilamraendabúð og á Munaðarhóli. A
þessum stöðum öllum var Guðrún
kunnug, svo að drengnum datt helzt
í hug, að hún kynni að hafa komið
þar við. En þegar eftirgrennslanir
hans báru ekki árangur, sneri hann
heimleiðis, enda var kominn tími til
þess að fara að hyggja að kindunum.
Bátur sá, sem Jón Hallsson var á,
var meðal þeirra, sem fyrst komu
að þennan dag, og var þó komið
undir rökkur. Gekk Jón undir eins
upp að Hraunskarði, er lokið var
fjöruverkum. En ekki var hann fyrr
kominn í hlað en Ingibjörg, kona
hans, kom á móti honum með asa og
sagði honum, að „hana Guðrúnu vant
aði.“ Hefði hún farið niður á Sand
um morguninn og hvergi komið
fram. Jón fór þá úr sjóstakknum og
hraðaði sér niður að Munaðarhóli,
þar sem hann hitti Ólaf. En það var
engu Iíkara en Guðrún hefði orðið
uppnumin: Ólafur hafði ekki séð
hana og vissi ekkert til ferða hennar.
Hér var illt í efni. Menn góndu út
í loftið og blésu í skegg sér, andakt-
ugir vfir þessari Emausreisu gömlu
■konunnar ofan í Salabúð.
Jón Sumarliðason mun hafa komið
af sjónum um mjög svipað leyti og
fóstri hans eða litlu seinna, því að
nú komu þeir einnig á vettvang,
hann og Jón Björnsson. Virðist Jón
Halisson hafa hitt þá rétt fyrir ofan
Munaðarhól, og sendi hann Jón
Björnsson inn í Keflavík til þess að
spyrja þar eftir Guðrúnu. en Jón
Sumarliðason í búðirTrammi á Brekk
um Sjálfur rölti hann heimleiðis til
þess að sækja sér prik, því að það
flögraði að honum, að gamla konan
kynni að hafa farið sér á voða í Hösk
uldsá.Gekk hann um hríð með ánni
og kannaði hana með priki sínu, þar
sem honum fannst helzt, að Guðrún
gæti leynzt. En tími var naumur,
því að fór myrkur og veður tekið
að spillast. Sneru þeir Jónar allír
heim í myrkri um kvöldið, án þess
að liafa orðið nokkurs áskynja, og
kom fólkinu í Hraunskarði saman
um, að sennilega hafði Guðrún villzt
út í hraun í einhverju ráðleysi, og
var þess þá lítil von, að hún lifði af
nóttina. Varð þeim Jóni og Ingi-
björgu ekki svefnsamt, því bæði
hörmuðu, hve illa hafði tekizt til, og -
flögraði það að Jóni að rífa síg upp
úr rúminu og fara upp að Ingjalds-
hóli til þess að láta Þorstein Run-
ólfsson, bróðurson kerlingar, vita um
hvarf hennar. En þegar til átti að
taka, treysti hann sér ekki til þes,
lúinn eftir róðurinn og leitina, því
að niðamyrkur var úti og komið
norðankafald.
Morguninn eftir var harðvíðri,
norðankóf og skaffjúk. Jón Hallsson
var lasinn og illa fær til útivistar í
slíku veðri. Samt þótti honum sér
ekki sætt heima, og eftir nokkurt
hik lagði hann af stað upp að
Ingjaldshóli. Þorsteinn Runólfsson
var heima, og sagði Jón honum allt
af létta um hvarf Guðrúnar og bað
hann sem hið nánasta skyldmenni
hennar og málsmetandi mann í sveit-
inni að taka við af sér og gangast
fyrir leít. Þorsteinn lagði nú á ráð-
in, hvað gera skyldi: Fór hann þess
á flot, að Jón sendi út að Gufuskál-
um til þess að spyrjast þar fyrir um
kerlingu og bað hann jafnframt að
koma niður á Sand bréfi, sem hann
skrifaði Þórarni hreppstjóra Jonssyni
og flytja Ólafi á Munaðarhóli munn-
leg skilaboð frá.sér um það, að geng-
izt yrði fyrir leit þar neðra. Tölti
Jón síðan af stað, kom við heima
hjá sér og sendi Jón Sumarliðason
út að Gufuskálum, en arkaði sjálfur
niður á Sand til þess að ná fundum
þeirra Þórarins og Ólafs. Þó fór svo,
að ekki var leitað þennan dag, því
veður þótti hamla, og auk þess hafði
talsverður tímí farið í ferð Jóns upp
að Ingjaldshóli og samræður þeirra
Þorsteins Runólfssonar.
760
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ