Tíminn Sunnudagsblað - 16.08.1964, Blaðsíða 15

Bátar í vör utanvert viS þorpiS á Hellissandi. Hér hafa gömlu formennirnlr lent,
Jón í Bakkabúö og hvað þeir annars hétu. Ljósmynd: Þorsteinn Jósepsson.
haustinu, og vildi búa svo um hnút-
ana, að hún ætti athvarf vist næsta
vetur.
í Hraunskarði, kotbæ ofan við
Munaðarhól, bjuggu öldruð hjón,
Jón Hallsson og Ingibjörg Jónsdóttir,
bæði mjög þrotin að orku. Þau munu
hafa verið liðsínhandi þeim, er á
hjarni stóðu, þótt snauð væru, og
höfðu alið upp tvo drengi, Jón Sum-
arliðason, sem orðinn var átján ára,
er hér var komið sögu, og Jón Bjöms
son, þrettán ára eða þar um bil.
Guðrún leitaði nú á náðir Ingíbjarg-
ar og rakti raunir sínar fyrir henni.
Og hér fór sem hún hafði vænzt:
Ingibjörg hét því að skjóta yfir hana
skjólshúsi næsta vetur, ef hún ætti
ekki betri kosta völ. Jóni Hallssyni
virðist að sönnu ekki hafa verið alls
kostar um þetta gefið, en þó lét hann
kyrrt liggja. Kvaðst hann ekki vilja
bera konu sína ofurliði í því, er
tíenni var hugleikið.
Það er nú af Guðrúnu gömlu Odds-
dóttur að segja, að hún hóf sumar-
ferð sína allhress í bragði. Ekki seg-
ir af því, hve víða hún fór um sveitir
eða hve langar dvalir hún hafði, þar
sem hún kom. En mat fékk hún sér
til næringar og nokkru var að henni
vikið að auki, einkum ull og smjöri.
Með þennan feng sneri hún út í
Neshrepp, þegar haust lagðist að og
ekki var lengur tiltækilegt fyrir
gamla konu og hálfringlaða að halda
sér uppi á göngu mílli bæja. Kom
hún í Hrau*skarð með pinkla sína og
settist þar upp. Lítið eitt fénaðist
henni til viðbótar af þorskhausum og
bútungi, sem góðhjartað fólk við sjó-
inn pírði í hana. Naumur var samt
vetrarforðinn, þó að konan væri
neyzlugrönn, en sú bót í máli, að
Jón og Ingibjörg höfðu alltaf vítað,
*ð hún myndi lítið geta iagt á borð
með sér og fáruðust ekki svo mjög
um það. Samt setti sút og angur að
Guðrúnu, þegar kom fram á jóla-
föstu.
Þeir fóstrar, Jón Hallsson og Jón
Sumarliðason stunduðu haustróðra,
þegar gtí á sjó, en Ingibjörg, Guðrún
eg Jón litli Björnsson önnuðust
heimaverk. Þó að ekki væri mikið
umleikis í Hraunskarði, voru samt
ýmís vik, er gera varð dag hvern.
Jón Hallsson var á báti hjá Erlendi
nokkrum í Malarrifi, en Jón Sumar-
liðason, ungur maður og upprenn-
andi var á öðrum bátú En nokkurri
sundurþykkju olli, hvar hann hafði
ráðizt. Þótti einum formannanna,
á Sandi, Jóni nokkrum Jónssyni í
Bakkabúð, hann hafa brugðizt sér,
eg voru erjur þeirra á milli.
Nú leið fram að jólum. Guðrún
bar sig báglega, þótt jafnan vildi hún
verða að því liði, sem hún mátti,
rausaði löngum um það, að sér leidd-
ist að lifa við armæðu sína og var
oft ekki með sjálfri sér, þegar fast-
ast sótti á hana hugarangrið. Þó
hlýddi hún jafnan húslestri og tuldr-
aðí iðulega bænir og vers fyrir munni
sér. Ingibjörg var henni nærgætin,
þó að hvimleiðir væru þrálátir kvein-
stafir hennar og volæðisköst, og vakti
yfir henní, þegar henni virtist hún
ekki með réttu ráði. Fyrir hátíðina
bráði þó svo af kerlingu, að hún
hafði rænu á því að kaupa sér skamm
rif til jólanna fyrir smjör og ull,
sem hún kleip af sumarfengnum.
Þegar leið að nýári, tók hún að
hressast til muna. Vílið dvínaði, og
hún tók að ráðgera að skreppa niður
á Brekkur og hitta að máli fólkið
í Salabúð, er veitt hafði henni húsa-
skjól veturinn áður. Hefur það senni-
lega átt að vera kunníngjabragð, en
líka getur hugsazt, að hún hafi öðr-
um þræði ætlað að sjá, hvort hlypi
ekki á snærið fyrir henni þar neðra.
Miðvikudaginn 14. janúar var veð-
ur hið bezta. Þeir Jón Hallsson og
Jón Sumarlíðason fóru til sjávar fyr-
ir allar aldir, og slíkt sama var að
segja um aðra þá, er stunduðu sjó.
Reru allir þennan morgun, ýttu flest
ir á flot um háflæði, og voru hinir
fyrstu komnir góðan spöl fram, er
dagur sást á lofti. Ingibjörg, Guðrún
og Jón Björnsson voru einnig
snemma á fótum, og þegar byrja tók
að skíma, kvað Guðrún upp úr með
það, að nú vildi hún að láta verða
af ferð sinni niður í Salabúð og bað
leyfis Ingibjargar til þess. Ingibjörg
kvað henni það heimilt og bað Jón
Björnsson að fylgjast með ferðum
hennar níður eftir. Var hann fús til
þess og leit til með kerlingu, unz
hún var komin niður að traðargarði,
er lá að Höskuldsá skammt ofan við
plássið. Ekki var nema góð-
ur sterkkjarvegur frá Hraun-
skarði niður að sjónum, og frá traðar
garðinum voru aðeins níutíu faðmar
niður að Munaðarhóli. Sneri Jón þar
aftur og fór að láta ú> kindur
þeirra í Hraunskarði og koma þeim
á haga, svo sem hann var vanur, þeg-
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
7Si