Tíminn Sunnudagsblað - 16.08.1964, Blaðsíða 18

Knútur Þorsteinsson frá Úlfsstöðum:
HEIDIN MÍN
Gfóir í lofti, glitbjarma á útsýnið slær,
gljúfur og drangar óma við dillandi klið.
Fögur og marglit sem fyrr ertu, heiðin mín kær,
ferðlúnum útlaga sumarprúð brosir þú við.
Ilmur af gróðri angar um lautir og flár,
aurana stirnir í gráblámans tignþrungna lit.
Seytlar í hvömmum sóllind með titrandi brár
— sælunnar fögnuði andar um hjarta og vit.
Léttast mér sporin, leiftrar að nýju í sál,
logarnir flæða, er kulnuðu í áranna hríð.
Götur og ótræði hefja hér minninga mál,
myndirnar skýrast frá æskunnar hálfgleymdu t»ð.
Klökkur og fagnandi heilsa ég þér, heiðin mín góð,
himneskan andsvalann vörum þér teyga ég frá.
Ungur í fjárrekstrum fótur minn jörð þína tróð,
fleiri þó urðu þær göngur í draumum og þrá. —
ui okkar og syngi fyrir okkur. En
því rniður get ég ekki boðið honura
heim vegna Burtons. En mér þætti
ekkert að því — ekki vitundarögn!
Ah, hvernig hann syngur. Er það
ekki 'draumur, hvernig þeir hafa
músikkina í sér? Það er eins og hún
búl í þeim . . Komið, við skulum
fara og tala við hann . . . Segið mér,
hvað á ég að gera, þegar þér kynnið
mig fyrir honum? Á ég að taka í
hönd hans — eða hvað?
— Það skuluð þér hafa eins og
yður iíkar bezt siálfri. sagði gest-
gjafinn.
— Ég held, að pað sé það rétt-
asta, sagði hún. Ég vil ekki fyrir
nokkurn mun, að hann haldi, að ég
hafi einhverja óbeit á honum. Ég
ætla að heilsa honum, rétt eins og
ég heilsa hverjum öðrum manni —
já, ég ætla að gera það.
Þau gengu nú tíl unga, hávaxna
svertingjans, er stóð skammt frá
bókaskápnum. Gestgjafinn kynnti
þau.
— Gott kvöld, sagði hann.
Svertinginn hneigði sig.
Konan með Ijósrauðu draumsól-
eyjarnar rétti fram höndina og hélt
henni þann'g, að allir gátu séð hana.
Svertinginn tók f framréttu hönd-
;na og þrýsti hana.
— Ó, gott kvöld, herra Williams.
Ég var að enda við að dást að söng
yðar. Ég hef farið á allar söng-
skemmtanir, sem þér hafið haldið,
og við eigum plöturnar yðar heima
og Ieikum þær á grammófóninn. Þér
getið ekki gert yður í hugarlund, hve
innilega ég hef notið þess að heyra
yður syngja.
Hún talaði skýrt og hreyfði var
írnar eins og hún væri að tala idð
daufdumban mann.
— ÞaS gieður mig, sagði hami
— Ég er alveg gagntekin af söngn-
um um fossbúann, sagði hún. Ég get
varla hrundið honum úr kollinum.
Maðurinn minn er að verða alveg
ær yfir því, að ég er stöðugt að
raula hann. Úff, hann er alveg eins
og þrumuveður . . . e, he, he —
hvaðan úr veröldinni fáið þér alla
þessa gömlu andlegu söngva?
— Ó, sagði hann. Það eru til svo
margvíslegir og ólíkir söngvar.
— Þér hafið sjálfsagt ánægju af
að syngja þá. Ó, þessi gömlu lög!
Ég elska þau. En hvað gerið þér nú?
Syngið þér stöðugt? Ætlið þér ekki
að halda söngskemmtun bráðum?
— Jú, þann sextánda þessa mán
aðar.
— Ég kem, sagði hún. Ég kem svo
framarlega sem ég get það með
nokkru iifandi móti. Yður er óhætt
að reikna með mér. Drottinn minn
dýri, hvílíkur mannfjöldi, sem kemur
til þess að heílsa upp á yður . . .
En þér eruð líka heiðursgesturinn. . .
Ah' Hver er þessi stúlka. þessi hvít-
kiædda þarna? Mér finnst ég hafa
• éð hana einhvers staðar áður?
— Það er Katrín Burke, sagði
estgjafinn
— Jesús niínii, sagði konan. Er
þetta Katrín Burke? En hún lítur
öðru vísi út á leiksviðinu. Ég hélt að
hún væri miklu laglegri. Eg hafði
ekki hugmynd um, að hún væri svona
dökk. Hún er nærri því alveg eins
og . . Æ, ó, hún er dásamleg leik-
kona. Finnst yður ekki, að hún sé
ljómandí leikkona, herra Williams?
Mér finnst hún vera stórkostleg.
Finnst yður ekki?
— Jú, það finnst mér, sagði hann
— Hí, það finnst mér líka. Hún er
blátt áfram óviðjafnanleg . . . En
hamingjan sanna. Við verðum að
gefa fleiri tækifæri til þess að tala
við heiðursgestinn. Gleymið því nú
ekki, herra Williams, að ég kem á
næsta konsertinn yðar, ef mér er það
mögulegt. Ég skal klappa fyrir öllu.
Og ef ég get ekki komið, þá skal
ég segja öllum, að ég viti, hvert þeii
eiga að fara. Gleymið því nú ekki.
— Ég skal muna það. Kærar þakk
ir.
Gestgjafinn tók undir handlegg
frúarinnar og leiddi hana ínn í ann-
að herbergi.
— Ó, guð minn almáttugur. Ég var
nærri því sokkin ofan í jörðina. í
sannleika sagt — tnér er bláköld al-
vara. Ég hefði viljað skríða inn í
músarholu. Heyrðuð þér þessa hræði-
legu skyssu, sem ég gerði mig seka
um. Ég var hér um bil búin að segja,
að Katrín Burke væri svört eins og
negri, en til allrar hamingju áttaði
ég mig og hálsaði það, sem ég ætlaðí
að segja . . . Haldið þér, að hann
hafi tekið eftir því.
— Það held ég ekki, sagði gest-
gjafinn.
— Æ, guði sé lof, sagði hún. Hann
er svo aðlaðandí og viðfelldin, falleg
framkoma — og allt — skiljið þér.
Það eru svo margir svertingjar, sem
eru þannig gerðir, að ef maður rétt-
ir þeim litla fingurinn, taka þeir alla
höndina. En hann er ekki þannig.
Hann er hyggnari en svo. Hann er
verulega aðlaðandi. ^innst yður það
ekki?
— Jú, svaraðí gestfjafinn.
— Mér geðjast vel að honum. Ég
hafði það alls ekki á tilfinningunni,
að hann væri svartur. Mér fannst
þetta ofureinfalt og eðlilegt, eins og
ég hefði staðið fyrír framan ein-
hvern hvítan mann. Ég talaði blátt
áfram við hann og allt svoleiðis. En
ég get varla að mér gert að hlæja
— ég var alltaf að hugsa um Burton
. . Þér ættuð bara að sjá, þegar
ég fer að segja honum, að ég hafi
kallað Walter Williams herra.
Margrét Jónsdóttir þýddi.
762
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ