Tíminn Sunnudagsblað - 16.08.1964, Blaðsíða 17

DOROTHY PARKER
HVÍTT oe SVART
/ LÍFSINS LEIK
Kona með ljósrauðar flos-draum-
sóleyjar festar í gullið hárskraut Ieið
í gegnum troðfullan veizlusalinn eins
og hún væri að leita að einhverju.
Skyndilega stakk hún við fótum og
greip í handlegg gestgjafans.
— Þar náði ég í yður, sagði hún.
Nú sleppið þér ekki.
— Nema hvað, sagði gestgjafinn.
Hvernig líður yður?
— Þakka, mér líður ágætlega. Al-
veg dásamlega. . . . En hlustið nú
á mig. Má ég biðja yður að gera
mikinn greiða? Vlljið þér? Ó, þér
megið ekki neita mér. Ég bið yður
svo innilega!
— Hvað er um að ræða, frú?
spurði gestgjafinn.
— Ja, nú skuluð þér heyra. Ég
vildi svo gjarna hitta Walter
Williams. Ef ég á að segja eins og
er, þá er ég alveg æst í að hitta
þann mann. . . . Ó, hvernig hann
getur sungið! Einkum þessa andlegu
söngva. Eins og ég sagði við Burton:
„Þú mátt vera glaður yfir því, að
Williams er blökkumaður — annars
gæti svo farið, að þú hefðir ástæðu
til þess að verða afbrýðisamur. Ó,
ég hlakka svo til þess að hitta hann
og segja honum, að ég hafi heyrt
hann syngja. Viljið þér veita mér
þá ánægju að kynna mig fyrir hon-
um. Ó, þá eruð þér hreinasti engill!
— Jú, það skal eg gera með
ánægju, sagði gestgjafinn. Ég hélt
annars,' að þér hefðuð hitt hann.
Þessi veizla er haldin til heiðurs hon-
um. — En hvar er 'iann eiginlega
niður kominn?
— Hann stendur þarna við bóka-
skápinn, sagði hún. Við skulum bíða,
þar til allt þetta fólk hefur lokið
sér af að tala við hann. Mér finnst
það afskaplega fallegt af yður að
halda þetta glæsilega gildí honum
til heiðurs og gefa honum tækifæri
til þess að hitta allt þetta hvíta fólk.
Er hann ekki fjarskalega þakklátur?
— Það vona ég, að hann sé ekki.
sagði gestgjafinn.
— Mér finnst þetta reglulega lofs-
vert. sagði hún Það finnst mér sann
arlega. Ég get ekki með nokkru móti
séð, hvers vegna maður ætti ekki að
geta umgengizt þeldökkt fólk. Ég
hef ekki hið allra minnsta við það
að athuga . . . En Burton, hann lítur
á það öðrum augum. Hann er ættað-
ur frá Virginíu, og já þér vitið nú,
hvernig það er.
— Kemur hann hingað i kvöld?
spurði gestgjafinn.
— Nei, hann er því miður forfall-
aður, sagði hún. Ég er grasekkja í
kvöld. En ég sagði líka við hann,
þegar ég fór: „Það er engum efa
undirorpið, hvað ég víl,“ sagði ég,
en hann var alveg kúguppgefinn, svo
að hann gat varla hreyft sig Var
það ekki synd og skömm?
— O, sagði gestgjafinn.
— En bíðið bara, þangað til ég
segi honum, að ég hafi hitt Walter
Williams, sagði hún. — Ég er hrædd
um, að hann eigi erfitt með að
kyngja því . . . Ó, við höfum svo oft
rökrætt um svertingjana . . . Eg verð
svo æst, það liggur við, að ég verði
ruddaleg í munninum við hann.
„Vertu nú ekki svona heímskur,"
segi ég. En það verður þó að segjast
honum til hróss, að hann er miklu
frjálslyndari heldur en sumt þetta
Suðurríkjafólk. í raun og veru fellur
honum mjög vel við þetta þeldökka
fólk. Já, hann segir sjálfur, að hann
vilji alls ekki hafa hvítt þjónustu-
fólk . . . og eins og þér ef til víll
vitið, átti hann svarta fóstru, svona
gamla reglulega negramömmu, og
hana elskar hann hreint og beint.
í hvert sinn, sem hann kemur heim,
fer hann strax fram í eldhús til
þess að heilsa upp á hana. Það gerir
hann svo sannarlega enn þann dag
í dag. Hann segir bara, að hann
hafi alls ekkert á móti blökkufólki,
ef það aðgins viti, hvar það á heima
í þjóðfélaginu. Og har.n gerir þvi svo
mikið gott gefu.- j>'i gömlu föt-
in sín, og ég veit ekki hvað! En
hann segir líka, að þótt honum væri
boðnir milljón dalrr, þá vildi hann
ekki sitja til borðs með neinum
þeirra. „Uss,“ segi ég við hann, þú
gerir mig veika með öliu þessu tali.
Ég er víst vond við hann. ei ég bað
ekki?
— Ó, nei -- nei sagði gestg.iaf-
inn. Nei — net
— Jú, ég er það, -agði hun Vesa
iings Burtont En ég hef ekki þessa
sómu tilfinningu Ég hef ekkert á
móti svertingjum. Þeii eru eins og
börn. glaðir og áhyggjulausir og si
hlæjandi og syngjandi eru þeir
ekki hamingjusömustu verui, sem
maður fær augum litið? Ég Kemst i
gott skap, aðeins við að heyra þá
hlæja. Ó, mér þykir svo væni um
þá — það þykir mér reyndai Eins
og til dæmis pvottakonuna mína.
Hún er svört. og ég haf haft hana
árum saman. og ég hef miklai mæt-
ur á henni. Hún er reglulegui per-
sónuleiki, og vitið þér nú bara hvað?
Ég lít á hana sem vinkonu mína!
Já, svona lít ég nú á þetta mál . .
og eins og ég segi við Burton: í
allra heilagra nafni — við erum þó
öll manneskjur. Erum víð það ekki?
— Jú, sagði gestgjafinn — Það
erum við vissulega.
— Og nú þessi Waiter Wiliiams.
Eg held, að slíkur maður sé reglu-
legur listamaður. Drottinn minn
dýri! Ég er alveg brjáluð í tónlist,
og svo kæri ég mig ^ollótta og læt
mér standa á sama, þó að hann sé
þeldökkur. Ég hugsa blátt áfram
sem svo, að þegar einhvei maður er
listamaður, þá geti enginn haft neitt
við það að athuga að umgangast
hann, enda þótt hann sé svartur, og
þetta hef ég sagt við Burton. Finnst
vður ekki, að ég hafi rétt fyrir mér?
— Jú, sagði gestgjafinn. Það hafið
þér.
— Það álít eg uka sjúlí, sagði hún.
Eg get ekki skilið, að tóik skuli vera
svona þröngsýnt. Ég álít það vera
heiður að vera i samkvæmi með
Walter Williams. Það finnst mér
vissulega. Ég hef ekkert við það að
athuga. Hinn góði guð hefur skapað
svertingjana eins og hann skapaði
okkur. Haldið þér það ekki?
—- Áreiðanlega, sagði gestgjalinn.
Áreiðanlega.
— Það er líka mín skoðun, sagði
hún. Ó, ég get orðið svo bálvond,
þegar ég hittí manneskjur, sem líta
niður á þeldökka iólkið. Ég hef
mestu löngun til þess að húðskamma
svoleiðis fólk, sem gerir það . . .
Auðvitað verð ég að viðurkenna, að
það er hræðilegt, þegar maður hittir
ruddalegt, litað fólk. En eins og ég
segi við Burton: „Það eru líka marg-
ir hvítir ruddar hér í þessum heimi“
Er það ekki satt, sem ég segi?
— Jú, það hefði ég haldið, sagði
gestgjafinn
— Já, mér mundí finnast það mik-
ill heiður, ef maður eins og Walter
Williams kæmi einhvern tíma heim
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
761