Tíminn Sunnudagsblað - 07.02.1965, Blaðsíða 3

Þú, sem bankar blikkdallana,
breytir ekki fornum vana
að þykjast meiri mönnum hér.
Varla muntu vera snauður,
verkum fylgir mikill auður.
Sigurkransinn sómir þér.
Hvort þú heitir Glúmur, Gellir,
Glámur, Hreði, Loki, Drellir,
Þráinn blindur bölvísi,
sýnist mér á sama standa,
þú setur allt í loga og branda.
Skömm er að þinni skáldfræði.
Álfar mega kveða og klingja.
Kátur muntu braginn syngja
fyrir þeim, er þóknast háð.
Við þig dansi silfursálir,
sýnast ekki vegir hálir,
Lúsífer þá l.eggur ráð.
Ekki er Mammon almáttugur,
eitraðar þó sendi flugur
sínar oft á saklausan.
Og hann skapað enginn hefur.
Ó, þér, maður, skjátlazt hefur
að segja hreinan sannleikann.
Óttalegt er orðabullið,
að þú segir fagurt gullið.
Okkar guð með efldan mátt
má úr þessum málum skera,
miskunnandi, heilög vera.
Hér er ekki hjalað smátt.
- Ó, þú hiinins helgi kraftur,
hjálpaðu mér að tala aftur,
til þín set ég traust og von.
Ég vil þig í öllu biðja,
auma virztu mig að styðja
fyrir þinn kæra. sanna son.
Viltu tala vesall, maður,
í verki og anda máski hraður
vogaskálir voldugs guðs
og á þeim gerðir ýmsra vega?
Ég það segi greinilega:
Þér verður ei allt til alfögnuðs.
Að hræða út fé með hrekkjapörum
og hafa smánarorð á vörum,
sízt mun þykja frómum frægð.
Vasla kind þá vargar rífa,
með vinsemd henni þykist hlífa
lilfurinn, búinn út neð slægð.
Þó á heimsins nála rtigi,
hnýttir saman smán og lýgi,
að skæðum ráðum skaðvaldar
háðs með órum hefja hljóminn,
hrekjast burtu dyggð og sóminn
undir grímu ölværðar.
Illt er að sækja að einstaklingi,
yfir þeim dómur síðar klingi
réttlætingarrefsing með,
sem óguðlega orðum haga,
æru og dyggð af frómum naga
svo vondra manna gleðjist geð.
Gellisbragar faðir fróður,
farðu ekki í harðan róður
móti þeim, sem minni er.
Geymdu vel að gefnu pundi,
gættu þess: Á litlu sundi
voðinn getur grandað þér.
Hættu að kveða háð og lygi
hyldýpis á lasta stigi,
sjáðu, hvílík auðn það er
að sóa út fögrum sálarauði
og setja líf í stærstu nauðb
Þessi ráðin biggðn nf mér
Þegar dauðinn að þér æðir,
ekki er víst að Gelliskvæði
þyki vera þarflegt spaug.
Þú hættir að berja blikkdallana
þá borinn verður andarvana
auði firrtur út í haug
Þú ef verður þai að draugi,
þínum voka yfir haugi
feikna svæla og flugeldar.
Braukið heyrist blikks í dölln'
berja þá með kröftum öllum
dimmraddaðG h--ngar þar.
Að því hyggi hvei einn kristinn,
hverful oft er heimsins >'istin
Dugir hvorki dramb né háð.
Eilífðar við æðsta hljóminn
allir koma fyrir dóminn.
Biðjum drottinn hlítt um náð.
Ef þú getur aumur maður,
allsherjar á þingi glaður
gefið þar til gullvæg rök,
að þú segir sannleik hreinan
og sjáir veg til lífsins beinan
þá ?»■ Irvittnfi hessi sök
Hvergi sesi getið um þetta Gellis-
kvæði í verkum St. G. St., en í And-
vökum, þriðja bindi, er vísukorn,
sem vel mætti vera hnúta til Guð-
rúnar Þórðardóttur. Það er án skýr-
inga og heitir aðeins V:sa til G Þ. ,og
við hana ártalið 188fö. Hvergi minn-
ist Stephan á þétta í bréfum sínum,
nema hvað hann nefnir einu sinni
Nabal. Sennilega hefur Gellir verið
einhver nágranni hans. Vísan til GÞ.
er svona:
Bæklaða málshátta brúða
bibliu-leppaða dúða,
ráð kann ég þetta til þín:
Taktu þinn brag og uppbúðu hann,
blessuð, í upprisuskrúðann:
Hir.ö sjá handaverk mín!
rn
99
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAB