Tíminn Sunnudagsblað - 07.02.1965, Blaðsíða 19

Anna Vigfúsdóttir frá Brúnum:
GESTUR
Litli vinur, flögrar þú um fönn,
fyrir þig nú líS ég sára önn:
Úti er haukur, úti er kisi minn,
— óska báSir þér í gogginn sinn.
Komdu aftur undir þak til mín,
eftir þér þar bíSur skákin þín,
tíndu korniS, teyga drykk úr skel,
treysfu mér, og reyndu aS nærast vel.
GleS þú mig meS gaSværS þinni enn,
gluggann opinn skaltu nota senn.
— Tíminn líSur, tvennar vikur sjö
til þess vors, er þráum, bæSi tvö.
SMÆLINGJAR
Örfljótir, bræSur, undan næsta éli!
Illt er til jarSar — nú er fjarlæg Harpa.
Hér er í boSi hnefi korns í varpa;
hrySja um Núpinn veifar löngu stéli
og innan stundar úfnum hrammi nær
út eftir Hvömmum, týnisf kirkja og bær,
allt fer í hvarf — og iSukastiS snarpa
ómjúkum sprota gesti mína slær.
ii' '~~n'irmwt—ugaw^w—e—i—niwyiiiniignw iiunaiMiHBiii
honum ógeðfelld, og þó tók hann &
návist hennar sér til þakka.
„Átt þú nokkurt skyldfólk?" spurði
Raó og skammaðist sín þó fyrir svo
nærgöngula spurningu.
Hún þokaði sér ögn nær honum til
að þurfa ekki að tala hátt.
„Allir eiga ættingja,“ svaraði hún,
„en til hvers er það? Faðir minn
drekkur sýknt og heilagt, og sagt
er, að hann hafi myrt móður mína.
Sjálf hef ég aldrei kvænzt raunveru-
lega, en ég hef eignazt tvö börn með
auðnuleysingja, sem ekkert gerir
annað en drekka og spila. Ég vinn
fyrir okkur öllum. Börnin eru of ung
ennþá til þess að læra að betla. Mað-
urinn minn eyðir fjórum annas á dag
í vín, af því sem ég vinn inn. En
hann er dauðhræddur við mig. Hann
drekkur, að ég held, til þess að geta
þolað þá smán að þurfa að horfast í
augu við mig.“
„Hve mikið vinnur þú þér inn dag
lega?“
„Allt upp í fimm rúpínur suma
dagana, en það er ekki oft. Þeir eru
fáir, sem neita mér um skilding. Ég
veit, að ég kann tökin á þeim.“
Raó beindi ljósinu ósjálfrátt að
andliti hennar og sá, að hún brosti.
Ekki myndi hún hika við að selja
líkama sinn ókunnum aðkomu-
manni, hugsaði hann og horfði á
brosandi andlit hennar enn um
stund.
„Hvers vegna horfir þú svona á
mig?“spurði hún. „Ég er ekki orðin
eins falleg nú og ég áður var.“
Honum var meinilla við þessa til-
gátu hennar.
„Ég er ekki að horfa á þig,“ anz-
aði hann. „Ég gleymdi bara
að slökkva á vasaljósinu.“
Skyndilega heyrðist hræðilegt
brak. Húsgagnahlaðinn tvístraðist í
allar áttir og hurðin sviptist upp á
gátt. Einn hlerinn rifnaði af hjör-
unum. Raó þrýsti sér upp að betli-
konunni eins og hún væri síðasta at-
hvarf hans. Hann áttaði sig þó í
næstu andrá og varð dálítið skömm-
ustulegur. Þó leyfði hann henni að
leiða sig yfir í annað horn, til hliðar
við dyrnar, þar sem fárviðrið náði
sér ekki eins. Hún fékk hann til þess
að setjast og hnipraði sig því næst
við hlið hans, lagði síðan armana um
hann, ósjálfrátt og eðlilega.
Hann hresstist við líkamshlýnina í
faðmlagi hennar.
„Sittu nær mér og leggðu hand-
legginn utan um mig,“ sagði hún,
„(þá verður þér hlýrra. Vesalings
gamli faðir, þú skelfur frá hvirfli til
ilja.“
Hún hjúfraði sig betur í kjöltu
hans og hann fann hita frá brjóstum
hennar leggja um sig.
Hún tók enn til máls:
„Öruggast í þessu horni. Faðir á
ungar dætur, sem hann er nú að
hugsa um. Kofinn minn hlýtur að
vera fokinn. Hvað skyldi hafa orðið
um börnin mín tvö? Vonandi hafa
nágrannarnir rétt þeim hjálparhönd.
Ekki er að reiða sig á manninn minn.
Hann er vafalaust dauðadrukkinn."
Raó hlustaði ekki á hana, vissi
ekki af neinu öðru en beitum lík-
ama hennar. Hann vafði hana örm-
um, þrunginn angist og æði. Hún
klappaði honum mjúklega á mjöðm-
ina, svo sem til að segja, að hún
skildi þetta allt saman. Smám sam-
an hætti vitund hans að vaka.
Dofi hafði færzt yfir fætur Raós,
er hann rankaði aftur við sér og lit-
aðist um. Hann þokaði sér í þægi-
legri stellingar, án þess að ónáða
kvennmanni. Svo kveikti liann ljós-
ið og leit á hana. Hún var sofandi.
Andlit hennar var sviplireint og sak-
leysislegt í hvíldinni.
Ekki hafði dregið úr veðurofsan-
um. En hann var rólegur og dauð-
þreyttur. Hann féll í fastasvefn.
Þegar hann vaknaði á ný, hafði
stytt upp, en rokið var nærri hið
sama. Betlikonan var farin. Það var
tekið að daga. Hann leit á úr sitt
og sá, að klukkan var orðin fimm.
Hann reis á fætur, Hann verkjaði í
hnén. Svo þreifaði hann á vösum
sínum. Peningapyngja hans var horf-
in. Hann gat naumast fengið sig tíl
að trúa því, að konan hefði stolið
henni. Ef til vill hefði hann týnt
henni í fátinu um nóttina. Hann lit-
aðist um eftir buddunni í herberg-
inu og gekk síðan út á pallinn. Hvar
vetna gat að líta verksummerki eyði-
leggingarinnar. Nokkrir menn nálg-
uðust eftir uppfyllingu járnbrautar-
innar — líklega voru þeir' að koma
frá borginni. Yfir undir hinum enda
stöðvarinnar lágu slasaðir menn.
Honum varð litið til þeirra úr fjar-
lægð, og hann hopaði ósjálfrátt á
hæli. Aldrei hafði hann staðið augliti
Framhald á TT8. síou
fÍMINN - SUNNUDAGSBLAÐ
115