Tíminn Sunnudagsblað - 09.05.1965, Blaðsíða 9

KLEARÉTI DÍPLA-MALÁMOU:
SVÖLUHREIÐRIÐ
Dagarnir voru allir viðlíka erfiðir:
Sífelldar áhyggjur, önn og þras.
Venóúla týndi einhvern veginn
sjálfri sér í ys dagsins — einhverju
leyndardómsfullu, sem var innst inni
í henni. Hún leitaði þess árangurs-
laust allan daginn, og það var ekki
fyrr en hún var lögzt fyrir í skoti
sínu og myrkar hendur næturinnar
höfðu hundið henni krans, að hún
fann sjálfa sig aftur. Þá urðu hugs-
anir hennar léttar eins og skýjaslæða,
og hjartað brann af ástarþrá: „Jánn-
os, Jánnos . . .“
Þegar dagur rann, komu áhyggj-
urnar á ný. Hún vissi, á hverju hún
átti von: Foreldrar hennar og systk-
ini með spurningar sínar og áminn-
ingar: Hvað dreymdi hana í nótt?
Ætlaði hún loks að láta skynsemina
ráða? Það var lítið vit í því að bind-
ast þessum strákarmingja, blásnauð-
um — hinn var aftur á mc álitleg-
ur eiginmaður. Og hann beið svars.
Stúlkan var orðin þreytt á þessu
þjarki — endalausu þrefi við vanda
menn sína Og hún egndi þá einung-
is á móti sér með röksemdafærslu
sinni. Þess vegna beit hún á vörina
og leit undan, jafnskjótt og byrjað
var að þvarga við hana. En með
sjálfri sér endurtók hún sífellt sömu
orðin: „Ég giftist Jánnosi. Honum
skal ég giftast."
„Það er eir.s og hún sé að vitkast,“
sögðu ættingjarnir sigri hrósandi,
þegar hún hætti að deila við þá.
„Það verður sjálfsagt hinn. Hún ætti
líka ekki annað eftir en hafna hon-
um.“
Hús föður hennar var við skóginn,
spottakorn utan við bæinn. Vénóúlu
var auðvelt að hitta Jánnos sinn.
Á morgnar.a sögðu þau hvort öðru
frá andstreymi sínu, á daginn stalst
hún iðulega til þess að faðma hann
að ser, og á kvöldin beið hann henn-
ar handan við kaktusgerðið, sem að-
greindi lendur foreldranna: „Vénó
úla, elskan mín — þú ert að gera
mig brjálaðan . . , .“
Þau gátu aldrei fengið sig
fullsödd á kossum, og þeg-
ar stúlkan sneri heim, fól
hún höku sína í gulri skýlunni,
sem hún batt um höfuð sér að hætti
grískra sveitakvenna. Hún varð að
dylja, hve varir hennar voru rauðar
eftir kossana.
Þrá þeirra var eins og ólga í víni.
Geislar morgunsólarinnar signdu þau
í faðmlögum, hádegissólin baðaði
hamingjustundir þeirra ljósi sínu, og
með hálflukt augu hvíslaði nóttin til
þeirra: „Komdu . . .“
En hvernig gátu þau látið gefa sig
saman? Og eignazt þak yfir höfuðið?
Spariskildingar Jánnosar nægðu ekki
einu sinni fyrir leigu á einu her-
bergi. — Eitt lítið herbergi, sem
þo„ réðu sjálf — hvers
þörfnuðust þau annars? Brúðarskart
og brúðkaupsklæði voru látin þeim
í té, sem ekki höfðu ástina að heim-
anmundi. En þau þráðu það eitt að
eignast ofurlítið hreiður, þar sem
þau gátu boðið öfundaraugum ann
arra byrginn.
Jánnos sat um vinnu, hvar sem
hana var að fá. í trjágörðum og við
byggingar, hjá grænmetissölunum
Allt valt á því, að pyngjan hans
þyngdist. En kvöldin gaf hann Venó
úlu. Þau höfðu komið sér saman um
að gefa sig ekki hvort að öðru, þó
að þau sæjust af tilviljun í kirkju
eða á förnum vegi. Þetta gerðu. þau
til þess að fá að vera í friði. Og
þau gættu leyndarmáls sins svo vel,
að engan af ættingjum Vénóúlu grun
aði neitt, þó að hún kæmi ekki heim
eitt kvöldið eins og hún var vön.
Þau höfðu þennan sama dag látið
gefa sig saman í kapellunni uppi á
hæðinni. Jafnskjótt og presturinn oy
vígsluvottarnir höfðu kvatt, flýttu
þau sér niður að litla kofanum í
brekkunni. þar sem Jánnosi hafði
tekizt að fá handa þeim húsaskjól.
Haustið var komið með svalandi
vinda. Það þaut í skóginum, og gegn-
um grænt limið, sem bylgjaðist mjúk-
lega í vindhviðunum, grillti í litla
húsið eins og hvítan löðurkúf. Hálf-
blundandi haustblómin fundu þau
stíga á brum sín, er þau gengu hröð-
um skrefuni niður að kofanum, og
nokkrum dögum seinna opnuðust
döggvuð blómaugu þeirra: Þau sáu
þau opna útidyrnar og koma í faðm-
lögum út á þrepið. Þar kvaddi Jánn-
os konuna sína með kossi, tók öxi
sína og skundaði til vinnu sinnar.
Foreldrar Vénóúlu vildu ekki
heyra á hana minnzt, þaðan af síður
sjá hana, og þar eð hún hafði gifzt
gegn vilja þeirra, þurfti ekki heldur
að reiða af höndum neinn heiman-
mund.
En Jánnos hinn hugumprúði; þessi
ungi og fríði og fagureygði piltur,
lét engan bilbug á sér finna:
„Látum þau fara sínar götur. Þig
má einu gilda, hvað þau segja. Þú
hefur mig.“
Jánnos var ekki orðmargur. Hann
var þeim mun athafnasamari. Hann
hafði þegar náð því marki, sem hann
setti sér: Stúlkan var konan hans.
Og nú hafði hann nýtt á prjónunum.
Hann varð að eignast húsaskjól, þó
að himinn og jörð forgengju.
Og húsið ætlaði hann að byggja uppi
á hæðinni á grýttum smábletti sem
hann hafði erft eftir föður sinn.
Venóúlu dreymdi stundum, að hún
fyndi pyngju, fulla af peningum, á
götu sinni. Hún leit allt í kringum
sig, áður en hún stakk henni á sig.
Og í vöku gerði hún sér í hugar-
lund, að föðurbróðir hennar í Ame-
ríku sendi henni peninga — morð
fjár. „Til Vénóúlu," stóð þar skrif-
að, „svo að hún geti eignazt hús.“
Með þetta í huga tóku þau að
draga að sér allt það, sem þau héldu,
að gæti orðið þeim að gagni. Þau
voru eins og tvær svölur, sem ætla
að gera sér hreiður. Þau rifu upp
grjót, og sitthvað, sem afgangs var
hjá öðrum, reyndi Jánnos að kom-
ast yfir með því að vinna fyrir þá
og hreppa það í kaup.
Vorið var á leið til Grikkands,
og hann hafði verið allar tómstund-
ir sínar á skikanum sínum. Hann
ruddi blettinn og jafnaði og merkti
staðinn, þar sem húsið átti að vera.
Vénóúla amstraði við hlið hans. Hún
streittist og stritaði eins og hún ætl-
| aði að ljúka öllu verkinu í skyndi.
( Pilturinn leit áhyggjufullur til henn-
ar og reyndi að draga úr vinnuákefð
hennar:
„Þrælaðu nú ekki svona . .
Fyrir nokkrum dögum hafði sem
sé ný gleði fyllt hjarta þeirra: Barn-
ið. Þeim átti að fæðast barn, og þau
urðu að eiga hús handa því, þegar
það fæddist — næsta vetur.
4 •<»-—►<> — ii mm »-—.»«■»»«■»•»«■»•» ■■ n ■■ i mm •<> — i mm n — r—
Klearéti Díla-Malámoú er kona um sextugt, ættuS frá
Préveza í Norður-Grikklandi. Hún hlaut verðlaun Aþenu-
akademíunnar árið 1930, fyrst kvenna, sem skrifa á nýgrísku.
Margar lióðabækur og smásagnasöfn hafa komið út eftir hana,
og er þessi saga sögð dágott sýnishorn af sagnagerð hennar,
efnisvali og efnismeðferð.
riMlNN - SUNMJDAGSBLAÐ
393