Tíminn Sunnudagsblað - 09.05.1965, Page 20

lokazt síðari hluta vetrar og haf-
ísinn legið við land langt fram
á sumar. „Vorsiglingin,“ sem áður
var á treyst, gat þó orðið held-
ur síðkvæm og sultur gengið um
byggðir.
í þorra byrjun umræddan vet-
ur fréttu Aðaldælir, að „vetrar-
skipið" væri komið til Hósavíkur.
Gengu þá boð milli manna, og
varð að ráði, að nokkrir nágrann-
ar sammæltust vissan dag, því að
öruggara þótti, að nokkrir menn
fylgdust að í vetrarferðum.
Lagt var snemma af stað hinn
ákveðna dag, og urðu tíu menn
saman með ellefu hesta og sleða.
Laxá var þá þjóðbraut Aðal-
dæla í . vetrarferðum, þegar hún
var ísi lögð, enda eina færa leið-
in, þar sem hraunið lá víða að
ánni, vegalaust og ófært öllum
farartækjum. Áin var að vísu
duttlungafull og viðsjál nokkuð,
en þó hin þýðingarmesta sam
göngubót.
Þenna umrædda dag var veður
stillt og bjart að morgni með all-
miklu frosti, en þyngdi í lofti og
fór að hriða, er leið á dag og
varð brátt versta veður.
Þar sem færi var gott, hjarn-
snjór og ísar, varð samkomulag
um að halda ferðinni áfram. þó
að veður versnaði.
Segir ekki af ferð leiðangurs-
manna fyrr en þeir koma á Mýr-
arvatn. Svo nefnist Laxá niður
undan Laxamýri, þar sem hún
breiðir úr sér og rennur í mörg-
um álum milli hólma og eyja.
Austasti állinn nefnist Landkvísl,
og er þar oft ótraustur ís, því
að í hana rennur Mýrarkvísl, sem
kemur úr Reykjahverfi, en þar
eru vatnsmiklir hverir, eins og
kunnugt er. sem afrennsli hafa í
Kvíslina
Ferðamönnum brá heldur en
ekki í brún, er þeir komu að
Landkvíslinni. Hún hafði þá ný-
lega rutt sig, en var nú uppbólg-
in af þykku krapi, sem átti að
heita, að héldi gangandi manni,
en ófært hestum. Þeir þóttust
vita, að Mýrarkvíslin mundi vera
auð, leystu hesta frá sleðum og
skiptu liði. Sumir tróðu krapið
og óku sleðunum yfir kvíslina, en
aðrir leiddu hestana upp fyrir ós
Mýrarkvíslar og lítið eitt upp með
henni, settust þar á bak hestun
um' og riðu yfir á vaði, en hún
féll þar með nokkrum krapaför-
um milli skara. Örðugt reyndist
að koma fyrstu hestunum út í
vatnið fram af skör. Var þeim
hrundið fram af og farið á bak
þeim við skörina, en vatnsdýpið
var aðeins rúmlega í kvið á hesti.
Þegar komið var að Laxamýri,
var stórhríðarveður, og vildu sum-
TUTTUGUSTU
Eftirfarandi rerðasaga er skráð
eftir munnlegri frásögn Benedikts
Kristjánssonar á Hólmavaði í Að-
aldal, sem fæddist 25. nóvember
1885, — hversdagsleg saga, en
iýnir þó næsta glöggt seiglu og
ráðfyndni tæknilega allslausrar al-
þýðu í miskunnarlausri baráttu
við náttúruöflin. Alþýðan hefur
iigrað ótrúlega örðugleika í krafti
-veggja orða: Ég verð. Það hafa
verið lausnarorð íslenzks mann-
ióms á liðnum öldum.
Héi segir frá vetrarferð nokk-
urra bæpda ,úr Áðaldal til Húsa-
víkur, skömmu eftir síðustu alda-
mót.
Mörgum þótti djarft teflt, þeg-
ar Kaupfélag Þingeyinga hóf þá
nýbreytni að fá skip með vörur
að vetrarlagi til Húsavíkur.
Það var alger nýlunda og talið
vafasamt fyrirtæki. En þetta
reyndist hin farsælasta ráða-
breytni og bjargráð á ísaárum.
Þá gátu hafnir á Norðurlandi
(04
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ