Tíminn Sunnudagsblað - 23.05.1965, Qupperneq 15

legri en aðrir kettir . . . Jæja —
þá verð ég að sætta mig við það.
En þegar ég er farinn líka . .
Flækingurinn þagnaði skyndilega.
því að hann heyrði fótatak úti fyrir
húsinu. Hann þóttist vita, að einhver
væri að koma og stakk skammbyss
unni í skyndi í vasa sinn. Bakdyr
unum var hrundið upp í sömu andrá
og hann leit við. Hann bjóst til varn
ar, snar sem elding, og á næsta and
artaki horfðust þau á, flækingurinn
og konan, sem inn kom.
Það kom stúlkunni á óvænt að sjá
hann þarna, og hún rak upp óp.
Þetta var ung stúlka, berfætt, með
pappírsregnhlíf í hendi. Það hvarfl-
aði fyrst að henni að forða sér út
í rigninguna, en þegar undrunin
rénaði, jókst henni kjarkur. Hún
reyndi að hvessa augun á betiarann.
þó að skuggsýnt væri í eidnúsinu.
Það var líka óræð furða í svip
flækingsins, þegar hann virti hana
fyrir sér. Stúlkan kreppti dálítið
annað hnéð, og af látbragði manns-
ins mátti ráða, að hann var ekki
lengur á varðbergi. Þannig horfðust
þau þegjandi í augu nokkra stund
„Þetta er Shínkó — er það ekki?‘
spurði hún, þegar hún kom upp orði.
„Fyrirgefðu mér,“ svaraði flæking-
urinn brosandi og kinkaði kolli til
hennar. „Ég hrökklaðist inn í hús-
ið í rigriingunni. Ég er ekki orð-
inn innbrotsþjófur enn, get ég sagi
þér.“
„Ég e; alveg steinhissa,“ hrópaði
hút, orðin gröm, og hristi vatnið
af regnhlíf: sinni. „Þetta er hreint
dæmalaus ósvífni, þó að þú sért
kannski ekki innbrotsþjófur. Snaut-
aðu út. — ég ætla að fara hér
inn!“
„Já — ég skal fara. Þú þarft ekki
einu sinni að skipa mér það . .
Þú hefur ekki enn leitað þér hælis
á óhultum stað, ungfrú?“
„Jú — það hef ég gert. Því heiði
ég ekki átt að gera það? En hvað
kemur þér það við?“
„Þá hefurðu gleymt einhverju, þyk
ist ég vita . . . Komdu þér inn úr
dyrunum, manneskja Það rignir á
þig þarna.“
Hún var enn dálítið æst, og nú
settist hún á eldhúsgólfið, án bess
að svara orðum hans. Þar teygði
hún frá sér óhreina fæturna og fói
að ausa yfir þá vatni. Flækingurinn.
sem sat hinn rólegasti með kross
lagða fætur, renndi annarri hendi
um kafskeggjaða hökuna og ein
blíndi á hana. Þetta var svarthærð
þrifleg stúlka úr sveit með bólu-
nabba á nefinu Hún var i látiaus
um, heimaunnum flíkum og með
baðmullarlinda um mittið eins og
hæfði ungri stúlku. Fjörlegur svip-
ur hennar og spengilegur vöxtur
gæddi hana miklum þokka.
„Þú hlýtur að hafa gleymt ein-
hverju, sem þér ríður á að finna,
úr því að þú snerir aftur í allri þess-
ari ringulreið,“ sagði hann spyrj-
andi. Hvað ertu að sækja — ungfrú
Ótómi-san?“
„Hugsaðu um það, sem þér kemur
við. Og fyrst af öllu: Komdu þér út
héðan!“
Orð hennar bitu ekki á hann. Og
nú leit hún framan í hann og spurði,
alvarleg í bragði, eins og henni væri
loks að koma það í hug, er mestu
varðaði:
„Shínkó," sagði hún. „Veiztu, hvai
kötturinn okkar er?“
„Kötturinn? Hann var hérna áð-
an,“ svaraði hann og litaðist um.
„Greyið -- hvað hefur hann gert
af sér?“
Kötturinn hafði stokkið upp á eld-
húshilluna, án þess að þau tækju eft-
ir því, og kúrði þar á milli járn
potts og leirmortéls. Þau sáu hann
bæði í sömu andránni. Ótómi ' .st
aði undir eins frá sér ausunni og
stóð upp, rétt eins og hún hefði
gleymt nærveru flækingsins. Fegins-
bros færðist yfir andlit hennar, þeg-
ar hún kallaði til kattarins á hill-
unni. Shinkó horfði til skiptis á hana
og köttinn, kankvís á svip.
„Gleymdirðu kettinum, ungfrú?“
spurði hann.
„Hvers vegna get ég ekki komið
til þess að sækja kött?“ sagði hún.
— „Kis-kis, kisi minn! Komdu nú
niður af hillunni."
Shínkó rak skyndilega upp hlátur.
Þessi hlátur hans bergmálaði ugg-
vænlega í auðu húsinu, og jafnskjótt
skall ný hryðja á þakinu. Ótómi leit
forviða til hans, rjóð í kinnum og
orðin gröm á ný. og hreytti út úr
sér:
„Hvaða sköll eru þetta? Húsmóð-
ir mín er í öngum sínum út af
kettinum. Við vissum ekki, hvað um
hann kynni að verða, og hún hágrét.
Ég fór hingað í rigningunni til þess
að vita, hvort ég gæti ekki fundið
köttinn og huggað hana . . .“
„Gott og vel. Ég skal ekki hlæja
meira,“ greip Shínkó hlæjandi fram
í fyrir henni. „Ég skal ekki hlæja
meira. En hugsaðu þig nú uin: Á
morgun verður lagt til orrustu, og þá
er þér efst i huga, hvort hér verður
einum kettinum fleira eða færra. Það
er undarlegt, hvað fólk hugsar á
slíkri stundu. Með allri virðingu fyr-
ir nærveru þinni, gerist ég svo djarf
ur að segja, að húsmóðir þín er
ósanngjarnasta og. eigingjarnasta
kona, sem ég hef heyrt getið um.
Fyrst af öllu verður að léita uppi
köttinn hennar . . .“
„Þegiðu!“ hrópaði Ótómi reiðilega.
„Ég hlusta ekki á þig níða hana hús-
móður mína.“
Það lét að líkum, að flækingur
inn kippti sér ekki upp við það, þótt
hún byrsti sig. Þvert á móti virti
hann hana fyrir sér af ódulinni
ósvífni. Ofsi hennar gæddi hana auk- ;
inni fegurð. Gegnblautur kyrtillinn ,
límdist við hörundið, og það var eins I
og nakinn, ósnortinn líkami hennar 1
blasti við horium. Shínkó starði á I
hana og sagði ertnislega:
„Það sést bezt af öllu á þvi, aö
hún skyldi senda þig hingað til þess j
að leita að kettinum — einmitt núna, '
þegar hver einasti maður í grennd
við Úenó hefur leitað sér hælis ann- j
ars staðar. Hér eru öll hús mann- !
laus — hvergi eftir nokkur hræða I
frekar en á eyðimörk. Það ráðast
kannski ekki á þig úlfar, en það veit
samt enginn, hvaða hættu þú kannt i
að komast í.“
„Vertu ekki áhyggjufullur að þart ]
lausu. Og réttu mér köttinn undii
eins. Ég ætla ekki að bíða eftir þvi,
að þeir fari að berjast. og hvaða
hætta er mér þá búin?“
„Talaðu ekki svona digurbarkatega
Sé ungri stúlku engin hætta búin.
þegar hún er alein á ferð. þá vof
ir ekki neinn háski yfir.“ Ertni og .
alvara blandaðist saman í orðum i
flækingsins. „Hugleiddu það til dænr ]
is, að við erum hér tvö ein. Ef það j
krémi að mér að vilja eitthvað meira 1
en skipta við þig orðum, hvað ætlar
ungfrúin þá að taka til bragðs?“
Það brá ekki einu sinni fyrir ótta
í augum stúlkunnar. En blóðið
flæddi í stríðari straumum fram ;
kinnar hennar en áður.
„Hvað ertu að fara, Shínkó? Ertu
að ógna mér?“ hrópaði hún og þok ,
aði sér skrefi nær honum, líkt og í
hún gerði sig líklega til þess að iáta ]
hann kenna aflsmuna.
„Ógna þér?“ endurtók hann. „Marg j
ir, sem bera virðingarheiti, eru illa !
siðuð fúlmenni. En ég er flækingur. :
Það gæti svo farið, að ég léti ekki j
sitja við ógnanir einar. Ef það flögr-
aði í raun og veru að mér að girn-
ast þig . .
Honum vannst ekki tími til þess
að ljúka við setninguna. Hann fann
þungt högg ríða á höfuð sér og sá
Ótómí standa fyrir framan sig með
regnhlífina á lofti.
„Þusaðu nú!“
Hún greiddi honum annað höfuð-
högg með regnhlífinni og dró ekki
af kröftunum. Hann reyndi að vinda
sér undan höggunum, en þá lenti
regnhlífin á öxl hans, sem ekkert ]
skýldi annað en hörskyrta hans. Kött j
urinn spratt á fætur, velti járnpott- i
inum niður gólfið og stökk upp á 1
hiliuna, þar sem helgiskrínið var.
Við það datt grenigrein og olíulampi, j
ofan á Shinkó. Ótómí lamdi
hann hvað eftir annað með regn-
hlífinni, áður en honum tókst að j
standa upp.
„Djöfull!“ öskraði hún og sveifl j
aði regnhlífinni í kring um sig. „Djö< i
ull!“ l
TÍMINN - SUNNUDAGSBLAÐ
447