Tíminn Sunnudagsblað - 16.10.1966, Blaðsíða 10

— Ég get ;kki fullþakkað yður,
byrjaði hún.
Þernan endurgalt bros konunnar.
— Uss, við skulum ekki vera að fást
um það. Þetta var ekki nema sjálf-
sögð skylda, þar sem þér áttuð svona
langa leið fyrir höndum. Eftir rúm-
an klukkutíma stendur maðurinn yð-
ar á bryggjunni til þess að taka á
móti ykkur. Og þá fæ ég tækifæri til
að sofa . . . Við liggjum í höfn yfir
nóttina.
—Mikið hlakka ég til. Við höium
ekki sézt í átta mánuði . . . Hann
var sendur burt af þýzku vinnumiðl-
uninni, og loks tókst honum að fá
íbúð á leigu, svo að við gætum feng-
ið að vera saman.
— Það er hræðilegt að neyða fólk
þannig tíl að flytjast búferlum. En
það er víst öruggast að segja ekki
neitt . . . Á ég ekki að færa ykkur
eitthvað að borða? Við eigum því mið
ur enga mjólk.
Móðirin horfði áhyggjufull á sof-
andi barnið. Yfirbragð þess var sjúk-
lega fölt. Mjólkurskorturinn hafði fyr
ir löngu merkt andlit þess.
— Það mætti gefa honum bleyttar
tvíbökur. En ekki fyrr en hann vakn-
ar.
Þernan lokaði hurðinni, og konan
lagðist fyrir aftur. Til þess að láta
fara betur um sig, hafði hún farið úr
kjólnum og sokkunum, enda þótt bezt
hefði verið að vera við öllu búinn.
Undanfarnar nætur hafði hún ekki
getað sofið fyrir hræðslu og vegna
þess, hve iUa fór um hana í reyk-
ingasalnum. En nú fann hún, að hún
gat sofið. Milli svefns og vöku heyrði
hún mannamál framan úr salnum,
eins og úr órafjaríægð, og háttbund-
ið fótatak á þiifarinu yfir höfði sér.
Frá eidhúsinu heyrðist glamur í disk-
um og hnífapörum.
Mennirnir við borðið í reykinga-
salnum luku úr kaffibollunum og
tóku að spila bridge. Sá yngsti þeirra
var áhorfandi. Það var föjleitur, ung-
ur maður með skarpskorið andlit.
Augu hans skutu gneistum, er hann
virti fyrir sér mennina fjóra, sterk-
byggða og sjálfsörugga, og hann
fylgdist vel með samtali þeirra. Þeir
voru á leiðinni norður í land að vinna
við lagnmgu nýs flugvallar fyrir'Þjóð
verja. Honum skildist á þeim, að
það myndi gefa mikið í aðra hör.d.
— Þeir hættu fljótlega að spila bridge
og fóru að spila pókef upp á peninga.
Grófgerðar hendur þeirra sópuðu til
sín vinningnum á víxl. Þeir voru
mjög jafnir.
Dyrnar að reykingasalnum voru
skyndilega opnaðar, og frískt sjávar-
loft streymdi niður í salinn. Maður,
er nokkur asi virtist á, kom að borð-
inu og gaf sig á tal við mennina, sem
voru að spila. Augu hans hvörfluðu
flóttalega til dyranna.
—• Það er sagt, að það sé skæru-
liði hérna um borð. Þjóðverjar eru
að leita um allt skipið . . . Þeir eru
búnir að umturna öllu uppi á báta-
þilfarinu og eru á leiðinni hingað
niður.
— Skiptir engu máli, anzaði einn
þeirra, sem voru að spila. — Öll okk-
ar skilríki eru í lagi. Vonandi tekst
þeim að hafa hendur í hári hans. Það
er ekki gott að vita nema hann ætli
sér að koma fyrir sprengju.
Mennirnir héldu pókerspilinu
áfram eins og ekkert hefði í skorizt.
Aðkomumaðurinn hvarf á brott, og
kvíðablandinn óróleiki breiddist um
salinn. Fölleiti, ungi maðurinn var
staðinn á fætur. Hann gekk rólegur
inn í næsta klefa og kom út að
vörmu spori með segldúksstranga í
fanginu. Eftir áð hafa fullvissað sig
um, að honum hefði ekki verið veitt
athygli, hraðaði hann sér upp stigann
og hvarf úr um opnar dyrnar.
Margir hverjir höfðu leitað upp á
þiljur. Það var farið að birta af degi,
og skipið smaug milli eyðilegra hóima
og skerja. Farþegarnir gengu fram og
aftur um þilfarið eða studdust við
borðstokkinn og horfðu á samfelida
fjallkeðjuna opnast fyrir þröngum og
mjóum firði. Þverhnípt fjöllin
gnæfðu hátt yfir höfði þeirra. Sums
staðar uppi í fjallshlíðunum sáust
bændabýli klóra sig föst yfir hengi-
fluginu. — Fyrir innan gljáfægðar
rúður fyrsta farrýmis sátu þýzku 'iðs
foringjarnir að morgunverði.
Skipstjórinn stóð á tali við hafn-
sögumanninn uppi á brúnni. Hann
færði sig til, þannig að hafnsögumað-
urinn gat ekki séð til ferða unga
mannsins á bátaþilfarinu. Hann
þekkti þá úr, þessa ungu menn, sem
höfðu ákveðið takmark fyrir augum.
Bezt að láta þá afskiptalausa. Öðru
hverju brá skipstjórinn sjónaukan-
um að augum sér og skimaði inn í
skýjaflókana, er óðum voru að greið
ast í sundur. Hann var þéttur á velli
og fyrirmannlegur. Karlmannlegt and
lit hans ákveðið og rólegt, nema aug-
un. Þau lýstu duldum ótta í hvert
sinn, sem hann greip til sjónaukans.
í botni fjarðarins sást nú móta fyr
ir húsaþyrpingu eins og dökkum fletí
á hvítri fannbreiðunni. Hafnsögu-
maðurinn mældi fjarlægðina með aug
unum.
— Þarna sjáum við þorpið. Borgin
er enn í hvarfi. Eftir klukkutíma
erum við komnir á leiðarenda, ef
ekkert ófyrirsjáanlegt kemur fyrir.
Ætli þeim hafi tekizt að handsama
skæruliðann?
— Það held ég ekki, svaraði skip-
stjórinn og horfði á eftir unga mann
inum, sem kominn var niður á þilfar
aftur og gekk í hægðum sínum að dyr-
um annars farrýmis.
— Þeir eru búnir að senda skeyti
og biðja um aðstoð við að handtaka
hann strax og við leggjum að.
Skipstjórinn brá sjönaukanum að
augum sér, án þess að svara. Hann
hélt sig hafa heyrt lágt vélarhljóð i
fjarska. Hafnsögumaðurinn greip
einnig til sjónaukans. Engir aðrir
virtust hafa veitt þessu athygli.
Fyrst, þegar Þjóðverjar tóku að miða
loftvarnarbyssunni, varð farþegum
litið upp. Vélarhljóðið heyrðist nú
greinilega, og flugvélasveit birtist í
vesturátt. Hún flaug oddaflug og hélt
óbreyttri stefnu suðaustur á bóginn.
Dauðaþögn ríktí um borð. Það
var eins og skipverjar og farþegar
reyndu að láta fara sem minnst fyrir
sér. Flugvélarnar virtust ætla að
fljúga hjá. — Nei. Þær skiptu sér
í tvo flokka. Annar hélt sömu stefnu,
hinn beygði og beindi fluginu að
skipinu.
— Leitið skýlis!
— Leitið skýlis!
Hróp og köll kváðu við um allt
skipið. Farþegar á þiljum uppi leit-
uðu í ofboði undir þiljur, stjökuðu
hrundu og slógust um að verða fyrst-
ir að dyrum farrýmisins. En dyrnar
opnuðust inn á við og bifuðust ekki
vegna þyngsla farþega niðri í skip-
inu, sem þrýstu sér upp að hurðinni
að innanverðu. Hávaðinn í flugvél-
unum færðist stöðugt nær, unz þær
renndu sér niður að skipinu og fóru
yfir það eins og öskrandi fellibylur.
— Og svo féllu sprengjurnar. Skip-
ið skalf stafna á milli. Það ískraði
í sundurtættum málmi og brast í öll-
um viðjum. Hróp um hjálp heyrðust
alls staðar frá.
Flugvélarnar sóttu að skipinu í lot
um og vélbyssurnar sópuðu þilfarið.
Meðan hlé varð á sókninni gaf skip-
stjórinn fyrirskipanir um að setja út
björgunarbátana. Skipið hafði fengið
ískyggilegan halla. — Þýzku liðsfor-
ingjarnir voru komnir upp á stjórn-
pallinn. Þeir héldu hópinn. Hendur
þeirra hvíldu á skammbyssuhylkjun-
um. Andlitsdrættir þeirra voru tján-
ingarlausir og harðir, og augun viku
ekki frá sjómönnunum, sem stríddu
við að ná út björgunarbátunum.
í sama mund og fyrsti björgunar-
báturinn seig niður með skipshlið-
inni, lét hurðin að öðru farrými und-
an og farþegarnir ruddust upp á þil-
farið.
— Konur og börn fyrst!
Rödd skipstjórans, sterk og mynd-
ug, drukknaði í hávaðanum frá flug-
vélunum, er sóttu að skipinu á nýj-
an leik. Hörmungarnar dundu yfir
aftur. Þeir, sem lágu særðir á þil-
farinu og voru við meðvitund, reyndu
að forða sér með því að mjaka sér
áfram í leit að ímynduðu skjóli.
Sprengja gekk gegnum þilfarið mið-
skips, og sjóðandi heit gufa þeyttist
upp um sprengjuraufina. Það var
kviknað í á mörgum stöðum. Og eld-
urinn breiddist hratt út.
Ungi, fölleiti maðurinn, sem kom-
ið hafði með segldúksstrangann um
borð, var meðal þeirra, er höfðu
lokazt inni á öðru farrými. Hann
87*
1 í M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ