Tíminn Sunnudagsblað - 16.10.1966, Blaðsíða 11

I norsku fiskiveri a8 vetrarlagi. Undir þessurn nöktu fjöllum þraukuðu Norðmann. hin löngu og
ströngu hernámsár og létu ekki að sér hvarfla að ieggja ár I bát, hvort sem setuliðið þýzka beitti
fagurmælum eoa harðræSum. Það hvarflaöi aldrei að öðrum en nokkrum einstaklingum að kné-
krjúpa fyrir hinum útlendu ofureflismönnum, sem tekið höfðu sér bólfestu á norsku landi.
hraðaði sér upp á stjórnpállinn. Eld-
urinn var orðinn magnaður þarna
uppi og reykurinn fyllti augun.
— Við miðunarklefann lá maður á
grúfu. Pilturinn sneri honum við og
þreifaði eftir hjartslætti hans. Hann
var látinn. Furðusvipur manns, sem
óvænt hefur verið hindraður við að
gegna mikilvægu skyldustarfi, var
meitlaður í andlit hans. Hjá þétt-
vöxnum líkama hans lá borðalögð
einkennishúfa með sviðagat í kollin-
um. Pilturinn tók hana upp og stakk
henni í barm sér.
— Þetta skulu þeir fá endurgold-
ið, tautaði hann út á milli tannánna,
um leið og hann æddi gegnum gneista
flugið yfir á bátaþilfarið, þar sem
þrír björgunarbátanna héngu enn
fastir, gegnumboraðir eins og sáld
eftir skothriðina. Hann hvarf ofan í
einn .þeirra og kom upp aftur með
segldúksstrangann. En hvert sem
hann leitaði til þess að komast niður
af brúnni, mætti honum æðandi,
stjórnlaust eldhafið.
Gegnum glufu í eldinn og reyk-
inn, sem örstutta stund dreif frá, sá
hann, að margir höfðu varpað sér
fyrir borð og börðust fyrir lífinu
í köldum sjónum. — Skammt undan
sá hann þýzku liðsforingjana á reki
í björgunarbátnum. Og mennirnir
fjórir, sem höfðu setið að spilum
í reykingasalnum. voru búnir að losa
um lestarhlera og koma honum á sjó
inn.
Þessu verður að bjarga, hvernig
sem allt fer! Pilturinn lyfti segldúks-
stranganum yfir höfuð sér og miðaði
gaumgæfilega á flekann. Mennirnir
voru að því komnir að ýta frá.
Hann horfði á eftir stranganum, þar
sem hann féll í boga niður með
skipinu, og sá einn mannanna grípa
hann á lofti. Svo byrgði reykurinn
útsýnið á ný, og eldveggurinn var
orðinn þéttari.
Gat það verið, að öll sund væru
lokuð fyrir honum? Það hlaut að
finnast einhver leið út úr þessu.
Hann þurrlcaði sviðatárin úr augun-
um, sem jafnótt fylltust aftur, og
reyndi að anda sem minnstu að sér af
reyknum. Hann fann til svima yfir
höfðinu. Það var á takmörkum, að
hann gæti haldið meðvitund öllu
lengur.
Skyndilega virtist honum, að eld-
hafið væri ekki alls staðar jafnþétt.
Rétt neðan við stjórnpallinn steig
gráleit þoka upp frá þilfarinu, eins
og einhverjir væru að reyna að kæfa
eldinn með vatni. — Honum var
borgið!
Hann hljóp til, hóf sig á loft og
lét sig falla niður af brúnni. Hann
náði hvergi fótfestu og féll og féll.
Hræðilegur sársauki, ólíkur öllu, er
hann áður hafði þekkt, heltók líkama
hans. Hryllilegt, ómennskt öskur
steig upp frá iðrum skipsins og bland
aðist snarkinu í eldinum. Gufustrók-
urinn, sem staðið hafði látlaust upp
af sprengjugígnum miðskips, hjaðn-
aði andartak, en þeyttist svo upp
með fullum krafti á ný.
Skútur og róðrarbátar nálguðust
slysstaðinn. Flugvélarnar voru horfn
ar, en skipið stóð í ljósum loga
stafnanna á milli. Hitinn frá eldinum
gerði björgunarstarfið erfitt, og þeir,
sem höfðu varpað sér fyrir borð,
þörfnuðust líka skjótrar hjálpar.
lAfturstafn skipsins var nú siginn
niður að sjávarfletinum, en fram-
stefnið reis hátt. Flestir farþeganna
sem enn voru um borð, höfðu leitað
fram á. En aftur í skutnum sfóðu
nokkrir þeirra einangraðir, eftir að
eldurinn hafði teppt gangveginn
milli stafnanna.
Ung stúlka í síðbuxum og upp-
litaðri regnkápu ríghélt sér I borð-
stokkinn með báðum höndum. Augu
hennar þöndust tryllingslega í sðtugu
andlitinu.
— Nei, ég þori það ekki!
— Þú verður.
Maðurinn hennar barði á hendur
hennar til þess að losa um takið.
Hann var snöggklæddur. Jakkinn
hans lá í kuðli á höllu þilfarinu.
Hann hélt áfram að berja á hendur
Framhald á 886. síðu.
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
875