Tíminn Sunnudagsblað - 16.10.1966, Blaðsíða 13

ingu þeirra og rætt um þau, líkt og
stoltur faðir, sem kynnir börn sín
fjarskyldum ættingja Steinrunnar
hugmyndijr listamannsins öðlast inni-
byrgt líf, þegar þær finna návist hans,
og þögult myndasafnið verður flokk-
ur gamalla kunningja, sem rifja upp
sögur og atburði liðins tíma.
Sigurjón staðnæmist við lágan gran
íthnullung, þar sem lítið ungbarn
er meitlað í steininn.
— Ragnar Jónsson keypti þennan
stein og ætlaði að setja hann á leiði
Steins Steinars. Það er búið að letra
nafnið í steininn, en ég veit ekki,
hvenær hann kemst á sinn stað. Þetta
er hart og veðrast seint.
Hann gælir við granítið og strýk-
ur ungbarninu nærfærnislega.
— Það er hart.
Og síðan er haldið áfram:
— Hérna eru tvær myndir úr
birki. Ég vann að þeim, þegar ég
var á Reykjalundi. Það er gaman að
kompónera úr birkihrislum.
Heyrðu, og þessi hérna, sko, þegar
maður horfir á hana svona, þá minn
ir hún óneitanlega á siglurnar á Gorch
Forch. Svona getur maður séð út úr
myndum, sem eiga raunar ekki að
sýna neitt sérstakt. Ég vinn yfirleitt
aldrei eftir mótívum. Sumir gera það
alltaf. Þetta er misjafnt. En hún
er alveg eins og mastur á stóru segl-
skipi.
Það tekur ekki langan tíma að
skoða myndirnar á pallinum, og þó
að hverri mynd fylgi umsögn af vör-
um Sigurjóns, erum við brátt komn-
ir niður aftur, stöndum þögulir við
ofninn, og vitum ekki, hver verður
fyrri til að rjúfa þögnina. Loks bros
ir Sigurjón, molar vegginn niður, sem
hafði allt í einu hlaðizt upp úr gólf-
inu á milli okkar, vísar mér til sætis
og segir fjörlega: Fáðu þér tylling,
vinur minn. Þetta er nú allt og sumt
hérna inni. Ég hef engar nýjar mynd
ir. Ég hef orðið að sinna öðrum verk-
efnum nú I sumar, og svo var ég
írá vinnu í heilan mánuð. Ég fékk
skal ég segja þér ofnæmi fyrir fúa-
varnarefni. Það var einhver spyta,
sem ég skar, hún var úðuð með þessu,
og það fór svona í mig. Það er ekki
einleikið.
Sigurjón dokar sjaldan lengi við
í sömu sporum. Hann er sífellt á iði,
skrefar um gólfið, snýst á hæli, skref
ar enn, setur hendur í vasa, tekur
þær úr þeim aftur, bendir, gefur orð-
um sínum stundum áherzlu með tákn
um, dregnum til hálfs í loftið í kring-
um okkur, og enn færist líf í fæturna,
skrefað, snúið við, numið staðar,
horfzt í augu við komumann og
hrosað: Ævisagan, ha, já, hún já, það
er nú ómerkileg saga. Hann nær sér
1 viðarteinung undan öðru vinnu-
borðinu, sezt í stólinn og leikur sér
með teinunginn, danglar i gólfið, velt
ir teinungnum milli handa sér eða
leggur hann á hnéð, styður hann báð
um höndum og hallar sér álútur
fram.
— Jæja, ég ólst upp á Eyrarbakka.
Það var þá mikill bær og verzlunar-
miðstöð og .. .
— Hvenær ertu fæddur?
— Fæddur?
Hann rís upp í stólnum, og lyftir
pottlokinu: Það er andskoti langt síð
an. Já, það er nokkuð langt síðan.
Það var árið 1908. En ég man fyrst
eítir mér árið 1913. Þá man ég eftir
körlununi, sem komu að verzla. Það
voru skemmtilegar týpur. Og ég man
líka eftir gosi austan í Heklu, það
lýsti upp á Bakkanum. Næstu fimm
árin lifði ég svo í rússi og vellíð-
an og gerði sáralitlar kröfur til
sjálfs mín. Mér datt hreint ekki í
hug, að fólk þyrfti að læra og svo-
leiðis. Ég þekkti ekki einu sinni á
klukku, þegar ég var níu ára gam-
all. Það var nú meiri sældin, maður.
En svo kviknaði líka á perunni, ég
þurfti ekki að læra að stafa, ég lærðí
bara síðurnar utan að, lærði orðin.
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
877