Tíminn Sunnudagsblað - 16.10.1966, Blaðsíða 21

Tvö kinversk kvæði
eftir Tú Hsún Hé
Andvarp í Höll Vorsins.
Fagurt andlit olli grandi,
ei má skuggsjá lengur hugga.
Hlýðir ei fölskum fjöðrum skreyta
fljóð, sem unni keisari þjóðar ...
Fuglinn hjalar á grein í golu,
grænum skugga blómið ruggar.
Nýjar meyjar með nýju vori
nýjar rósir og ástir kjósa.

&
eftir Tú Nú
Landtaka á Sh’in — Huaifljóti.
Fljótið hylst rökkri,
máni merlar sand,
er ég iegg fari minu
í skugga árnaustsins.
Án nokkurrar áhyggju
út af töpuðu ríki
syngja stúlkurnar gleðisöng
um plómutré hallargarðsins.
Halldóra B. Björnsson þýddi.
Að þessu sinni var byrjað á því
að fara í ýmsa leiki og síðan var
dansað. Mér er sérstaklega í minni
eitt par, nýlega trúlofað, sem kom
á þessa skemmtun frá Búðum. Það
voru þau Dóróthea og Þorleifur, sem
síðar bjuggu á Hólkoti. Þorleifur var
lengi hreppstjóri sveitarinnar.
Þó að dansgólfið væri litið, voru
allir brátt farnir að dansa. En eftir
stutta stund fór að bera á því, að
dansgólfið fór að verða æðiblautt.
Kom í Ijós, að hélan úr loftinu var
nú farin að þiðna, og ennfremur
barst töluverður snjór inn með fólk-
inu.
Einhverjum hugvitssömum manni
hugkvæmdist þá það þjóðrá'ð að ná í
slatta af salti til þess að sáldra á
góifið. Var nú snarast út til þess að
ná í salt og er fljótlega kominn
þar slatti í poka, sem tafarlaust vaf
steypt á gólfið. En sendimaðurinn
kom einnig með þá frétt, að nú sé
skollinn á útnorðanbylur með miklu
frosti. Þessu höfðum við ekki búizt
við.
Brátt varð þess vart, að salthjálp-
in verkaði öfugt. Fólkið 'var orðið
rénnblautt í fæturna og föt þess blaut
af hélulekanum úr loftinu. Nú varð
að ráði að ná í sjávarsand til að
bæta dansgólfið. Vaskir drengir völd-
ust í sandferðina og komu fljótiega
aftur með sandinn, en allir kaffennt
ir og kaldir, og var ráðið við þvi
að fá sér dans til þess að hita sér.
Upphitun var engin í húsinu, og var
þar ekki heldur kaffi á boðstólum
né aðrar veitingar. Mennirnir sögðu
sömu sögunar um hríðarveðrið. Frost
ið vera orðið mjög hart.
Nú kom Hofgarðabóndinn, Jón
Sigurðsson, og sagðist hann banna
öllum að hreyfa sig til heimferðar
fyrr en veður batni og birti af degi.
Það var ekki heldur álitlegt fyrir
fólkið að fara út í þetta veður svona
fyrirkallað — syfjað, rennvott og
svangt. Fæstir höfðu bragðið mat frá
því snemma dags daginn áður.
Um morguninn gáfu Hofgarða-
hjónin kaffi öllum þeim, sem lengst
voru að, og brauð með. Um hádegi
fór að sjá til lofts með köflum og
rofa í hæstu fjallatinda. Þó var frost-
ið mikið og veðurhæðin gífurleg.
Urðu nú allir að drífa sig heim.
Kvaddist nú fólkið eftir furðu-
skemmtilega nótt og var haldið af
stað út í hríðina og veðurofsann.
Við Lágafellssystkinin áttum langa
ferð fyrir höndum og allt í móti að
sækja. En við vorum ung þá — ell-
in þyngdi ekki sporin. Ragnheiður
systir varð eftir, en við Elías lögð-
tim af stað heimleiðis. Samferða okk-
ur varð fólk af Furubæjunum, Gísli
Þórðarson á Ölkeldu, Kristján Páls-
son á Fossi og Guðrún Jóhannes-
dóttlr frá Furubrekku, ung stúlka,
sem hafði leikið á harmóniku fyrir
dansinum þessa nótt. Einnig var
með okkur unglingspiltur, Bjarni
Guðmundsson, uppeldissonur Stef-
aníu og Sæmundar hreppstjóra, sem
þá bjuggu á Elliða.
Ferðin gekk treglega Jajá okkur.
Oft urðum við að standa kyrr og
stundum hrakti veðrið okkur til baka.
Við fylgdum Bjarna upp að Elliða,
og þar vorum við dregin inn. Var
okkur unninn góður beini, enda
höfðum við orðið þörf fyrir hvort
tveggja, næringu og hvíld.
Það var farið að bregða birtu, og
við vildum halda heim. Þá var ekki
eftir nema ein bæjarleið, svona hálf-
timagangur. Heim urðum við að kom-
ast, því að öðrum kosti myndu for-
eldrar okkar undrast um okkur í
þessu veðri. En þá sagði Sæmundur
skipandi rómi:
„Þú ferð ekki fet lengra í dag,
Fríða mín. Nú er nóg komið.“
Ég sá, að ég varð að hlýða þessum
ágæta manni. Sæmundur vildi cndi-
iega fylgja Elíasi heim, enda var far
ið að dimma. Daginn eftir fór ég
heim.
Fólkið utan úr sveitinni lágði lika
af stað heim og geioc ekki betur
en okkur, því að \ Garðalandi eru
oft ofsaveður í norðanátt, jafnvel
ekki stætt. Finnbogi Lárusson á Búð-
um sendi menn og sleða með hest
fyrir á móti fólkinu, og mátti víst
ekki tæpara standa, að sumar stúlk-
urnar kæmust heim.
Ég hef nú brugðið upp mynd úr
skemmtanálífi okkar og bið ykkur
að bera saman aðstöðu og möguleika
okkar og ykkar til þess að njóta
skemmtanalífsins. Það er oft gaman
að samanburði. En þó ætla ég að
segja ykkur það, að ég held satnt,
að við höfum verið eins ánægð þá
með okkar skemmtanir eins og marg-
ir eru nú, þó að aðstaða væri ólík
Ungmennafélag Staðarsveitar var
stofnað 1912. Við Lágafellssystkin
vorum þar meðal fyrstu stofnenda,
þótt við værum úr annarri sveit. Ég
var í því félagi í mörg ár, eftir að
ég fluttist í Staðarsveit, þar sem ég
bjó síðar í fjörutíu ár og fluttist
loks þaðan með söknuði, þegar orku
þraut að eiga við búskap.
Ég á því mar^ar og góðar minn-
ingar úr Staðarsveit, sem aldrei
gleymast. Að endingu sendi ég hug-
hlýjar kveðjur heim í mína kæru
sveit, og öllum ungmennafélögum
óska ég heilla og blessunar í góðu
og göfugu starfi, er megi verða landi
og þjóð til blessunar.
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
885