Tíminn Sunnudagsblað - 16.10.1966, Blaðsíða 15

í Kaupmannahöfn. Ég fór með teikn
ingarnar og módelin upp í Akadem-
íu og bað þá að taka mig inn. Þeir
kunnu vel við teikningarnar, en til
módelanna þótti þeim lítið koma.
Sigurjón nemur staðar, sveiflar
prikinu eins og tónsprota, en tón-
list hljómar engin í vinnustofunni,
nema hvað lágir fiðlutónar berast til
okkar úr næsta herbergi.
Jæja, segir Sigurjón. Þeim leizt
sæmilega á teikningarnar og vildu
taka mig í Akademíuna. Þeir voru
mjög vingjarnlegir við mig og leyfðu
mér að sleppa inntökuprófinu, ég
skyldi bara taka það seinna, þegar
ég hefði lært eitthvað í skólanum.
Inntökuprófið var fólgið í alls kon-
ar teikningu eftir ýmsum kúnstai-
innar reglum, og ég kunni að sjálf-
sögðu ekki bofs í þeim. Fyrsti vetur-
inn leið og gekk bærilega. Hann var
að vísu erfiður að mörgu leyti, pen-
ingar og svoleiðis, en námið gekk
bærilega, og ég gekk undir inn-
tökuprófið þá um vorið. Og ekki
kunni ég mikið, hafði reyndar lítið
lært í teiknikúnstinni, en sjónminnið
bjargaði mér, ég hef gott sjónminni,
og það hefur oft hjálpað mér.
— Ileyrðu, það er eitt, sem ég þarf
að segja þér, fyrst ég er að tala um
sjónminnið. Heyrðu, ég er al-
veg viss um, að sjónvarpið
eyðileggur sjónminnið. Eftir nokk-
ur ár hafa allir misst sjón-
minnið. Fólk situr- framan við tækið
og horfir, hættir að lesa, verður latt,
og það er mjög skaðlegt, þegar fólk
þarf ekki að hafa fyrir því að sjá
eitthvað. Þá gleymir fólk því, sem
það sér. Það horfir bara og horfir
og gleymir. Þeir segja í Danmörku:
Det, som kommer let, gár let (það,
sem kemur auðveldlega, fer auðveld
lega), og það er mikill sannleikur,
og sjónvarpið er stórhættulegt. Ég
hef alltaf forðast sjónvarp, og ís-
lenzkt sjónvarp skiptir mig engu. Ég
vil hafa fyrir því, sem ég sé, og vil
muna það. Ég er ekki svo mikill fana-
tíker, að ég fari ekki á bíó, en þegar
ég var barn, hafði ég alltaf vonda
samvizku, þegar ég kom út af bíói.
Þarna sat maður inni og horfði á
Indíána í orrustu, eða Mexikana í
gullleit, og maður lifði sig inn í
þetta, var orðinn hálfgerður Indíáni
eða Mexikani, og þegar maður kom
út, fannst mér allur bærinn hafa
breytzt, hann var bara allt annar bær.
Og hvað heldurðu, að verði um fólk,
þegar það hefur svona sterk tæki
eins og sjónvarp inni í stofu hjá sér?
Það hlýtur eitthvað að fara forgörð-
um, að horfa á sjónvarp er bara
eins og að vera stanzlaust á fyllirii.
Nei, sjónvarp mun aldrei sjást á mínu
heimili. Fólk á að þjálfa sjónminn-
ið, það bjargaði mér að minnsta kosti
á inntökuprófinu.
Sigurjón gengur að gulu olíuföt-
unni og spýtir í hana, en sezt síðan
í stólinn gegnt mér og hellir sér í
bolla: Nú má maður ekki drekka ann
að en kaffi, ha, aldurinn er ekkert
spaug. Hann hlær og hagræðir pott-
lokinu, sem hefur án efa tekið undir
síðustu athugasemd eigandans.
— Jæja, ég var þrjá vetur í Aka-
demíunni, en fór heim fyrstu tvö
sumurin og vann mér inn með húsa-
málningu. En veturnir voru samt
mjög erfiðir, þetta var bölvuð fátækt
og ekkert nema basl og ég hefði
ekki getað sinnt náminu, ef Jón
Krabbe hefbi ekki hjálpað mér. Hann
bjargaði mér alveg. Ég fékk nefnilega
gullmedalíu fyrir mynd annan vetur-
inn, það var eins konar samkeppni,
og þá hikaði Jón ekki við að hjálpa
mér.
— Fyrir hvaða mynd fékkstu med-
alíuna?
— Hún hét Verkamaður. Og nú
þurfti ég ekki að hafa neinar áhyggj-
ur, peningarnir voru að vísu ekki
miklir, ég þurfti að spara, en ég hef
líka alltaf þurft að spara, svo að
mér fellur það alls ekki illa. Ha,
heyrðu, og svo komst ég til prófess
ors Franks Utzon, sem aðstoðarmaður
stækka myndir og þar fram eftir göt-
unum, ég fékk tímakaup, og þessi
vinna hjálpaði mér mikið. Ég hafði
nóg að gera, vann til dæmis í þrjú
ár að því að rétta upp hestinn á
Kóngsins Nýjatorgi. Mikið er ég orð-
inn leiður á þeirri styttu, ha. Og nú
var ég orðinn jarðfastur í Danmörku,
ef svo má segja. Ég flæktist jú raun-
ar oft á milli, og mér finnst núna,
að þetta hafi verið mjög slæmi tíma
bil. Ég vissi ekki af sjálfum mér,
hafði ekki hugmynd um, hvar ég
ætti að setjast að, þetta var allt hálf-
gert flökkulíf, en lengst af var ég í
Danmörku, og þegar stríðið skali á,
var jú reyndar ekki um annað að
ræða en að vera þar kyrr.
— Þú hefur auðvitað selt myndir í
T 1 M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
879