Tíminn Sunnudagsblað - 30.10.1966, Blaðsíða 6

| stamaði og þvoglaði. Andlitið var íiilt
og smáskorið og aíit á kafi í skegg-
flóka.
— Gunnhildur, Gunnhildur; —
Gamanið koma, gamanið koma!
Hann benti í allar áttir og kom
ekki upp orði fyrir skjálfandi ákafa,
sneri síðan við og fór út aftur, skreidd
ist ofan stigann og datt um þrep
í ganginum, reis upp og kallaði í
sífellu: Gunnhildur, gaman, Gunn-
hildur. — Haltraði síðan út á hlaðið.
ií hálfan mánuð hafði hann í sí-
fellu spurt um kaupstaðarferðina
og hlakkað til brennivínsins. Og í
dag hafði Gunnhildur heitið honum
því, að hann skyldi fá að bragða á
því.
Hún leit út. Kaupstaðarækin tvö
mjökuðust nú upp á hlaðið. Og Nóri
spurði, hvort þeir hefðu nú munað
eftir að kaupa fiðlustrengina í borg-
inni. Láki gamli glápti upp í lofts-
gluggann. Gunnhildur kallaði ofan:
' — Sveinungur, þú verður líka að,
skenkja honum Láka.
Og Láki fékk sitt.
Hinir hlógu allir og hrópuðu:
— Já, gefðu honum Láka gamla í
staupinu.
Það reyndist satt, sem sagt var:
Hér voru tvær brennivínstunn-
ur komnar.
Síðan komu göngumennirnir hehn
í hlaðið. Og allir fengu dálítið bragð.
Þarna stóð Gunnar Hlíðlending-
ur. Ilann var léttlyndur dalbúi, stutt-
ur vexti og kubbslegur og hló
hátt og gjallandi. Hann sneri hnött-
óttum kollinum ótt og títt á gildum
svira. Hann vat stöðugt með stríðn-
isglettur og gamanyrði við stúlkurn-
ar, svo að þær þyrptust utan ura
hann til þess að standa betur að
vígi. Hlátur og piskur fylgdi honum
í hverju spori, því að hann sóttist
alltal eftir glensi og góðri hressingu.
Bnginn var annar eins dansari og
hann. Að vísu hlógu ekki allir, sem
á hans vegi urðu. Eitt var það, sem
sífellt loddi við hann: Hann leit ekki
við stúlkunni, sem beðið hafði eftir
honum árum saman. Nú -ráfaði hún
vitskert um heima á Hlíðarlandi.
Meðal gestanna á hlaðinu voru
bræður hennar tveir, annar lítiil kubb
ur og svartur, þögull og þungbú-
inn, hinn bjartur á brún og brá, létt
ur í skapi. Hann hló út undan sér að
glensi og gaspri Gunnars Hlíðlend-
ings -En skeð gæti nú, að honuin
Gunnari yrði fullskemmt, áður en
brúðkaupinu á Skeiði lyki.
Þarna var einnig hann Knútur frá
Reyðardal, föngulegasti maður dals-
ins, dökkur yfirlitum og afrenndur
að afli. Hann hafði fiðluna með sér
og átti að skiptast á við Nóra á
Skeiði. Hann hafði þekkt Myllu-Þor-
geir, fiðlarann fræga, og töldu sum-
ir, sem báða höfðu heyrt, að hann
Knútur væri engu lakari fiðlari en
Þorgéir. Hann var jafnan lítið eitt
skakkmynntur, eins og léki hæðnis-
bros á vörum hans, en næði sjaldan
að spretta upp.
Úti á hlaðinu stóð einnig Björn í
Skor, sem öll stórbrúðkaup sótti,
hvort sem boðinn var eða boðflenna.
Hann var reglulegt illmenni og
leitaði jafnan á aðra að tilefnislausu.
Brúðguminn hafði búizt við hon
um sem boðflennu og hafði þess
vegna kappkostað að ná í Knút í Reyð
ardal, því að hann var manna sterk-
astur í dalnum.
Björn í Skor var stórleitur og fölur
í andliti, augun dökkblá og hvöss
með breiðum, hvítum hringum. Hann
var stórmynntur, og munnurinn þver
skorinn og granir þykkar eins og á
skepnu, svipbreytingar engar. Rödd-
in var köld, hryssingsleg og hljóm-
laus.
Enn á ný var bragðað á brenni-
víninu. Síðan fylgdust gestirnir að
inn í stofuna niðri. Frammistöðumað-
urinn og brúðgumiim veltu tunnun
um inn í skemmuna.
Gunnhildur sat við gluggann fram
eftir kvöldinu. Láki gamli hélt áfram
að rjátla milli hennar og skemmunn
ar um hríð.
Fiðla Nóra hljómaði niðri í stof-
unni. Þar var kveikt á furublysi á ofn
inum. Frammistöðumaðurinn varð
alltaf öðru hverju að bregða sér út
í skemmuna. Himinninn dökknaði
brátt eftir sólsetrið, og leysingar-
fannirnar uppi undir ufsunum frusu
á ný. Öðru hverju heyrðust hróp
og köll utan af hlaðinu.
Stúlka hrópaði hástöfum handan
við fjósið. Önnur tók undir:
— Það liggur maður á grúfu 1 dyr-
unum.
Kveikt var á furublysi og gengið
þangað.
— Það er bara Láki gamli, sem
hefur sigið þarna niður, sagði ein-
hver hlæjandi.
Fleiri komu handan af hlaðinu og
lyftu honum upp.
— Stattu upp, hrópuðu þeir.
Þeir komu hlaupandi hver á fæt-
ur öðrum. En þeir gátu ekki vakið
hann. Svo báru þeir hann inn í
skemmu, lögðu hann þversum á öl-
tunnu og veltu henni fram og aftur.
— Hann hefur ekki legið lengi
hérna, sagði einhver, og hinir áttuðu
sig. — Nei, það hefur hann ekki,
sögðu þeir.
Bjöm í Skor ruddist inn til
þeirra.
— Hann hefur fengið nóg gaman,
hann Láki gamli, drundi í honum,
og allir hinir þögnuðu.
Þeir báru Láka gamla ofan í Nóra-
stofu og vöfðu hann hlýjum fötum.
Þeir helltu heitri mjólk ofan í hann,
og sumir nudduðu hann fast með
hnefunum. Allir töluðu í einu:
— Er hann dauður, eða er henn
ekki dauður?
Og stúlkurnar hnipruðu sig með-
fram veggnum og horfðu skelkaðar
á aðfarirnar og drógu þungt and-
ann.
— Hvað á nú að taka til bragðs?
sagði skelkaður náungi inni við rúm-
ið.
Björn í Skor rétti úr sér:
— Ég skrepp eftir lækninum okk-
ar. Folinn minn er sprækur.
Hann eigraði út og fram í viðar-
skálann og fann þar hestinn hálf-
sofandi ,sparkaði í hann og fceymdi
hann síðan út og beitti honum fyrir
sleðann, benti sér upp í hann og
hrópaði:
918
T í M'l N N — SUNNUDAGSBLAÐ