Tíminn Sunnudagsblað - 30.10.1966, Side 17

að tefja sig, til þess að koma burtu
skrDkknum, en andskotinn sendir
átján djöfla til þess að sækja sálina.
Líksöng syngja djöflarnir, það liggur
vel á þeim, greyjunum."
Þessa sögu lék Kristján eins og
aðrar, til dæmis málróm og hreyf-
ingar Boggu, þegar hún var að kasta
diskunum á borðið.
Margt fleira mætti segja frá Kristj
áni, sögum hans og ræðum, en hér
skal staðar numið, nema sagt verður
frá síðustu dögum hans.
VI.
Kristján kom síðast að Yztafelji á
túnaslætti 1912. Hann kom frá Akur-
eyri, einn saman ríðandi á Kempu
sinni í glaðaþurrki og sólskini. Fólk-
ið var að koma heir.i til að drekka
síðdegiskaffið, er hann bar að garði,
og drekkur hann með fólkinu. Hann
var vel drukkinn og kátur og sagði
vel frá að venju, og dvaldist fólkinu
með lengra móti í bænum. Ennþá
dvaldist Kristján inni, eftir að hey-
skaparfólk var út farið. Loks kemur
hann og teymir hrossið niður á tún,
þar sem fólkið var að taka saman
hey. Hann kvaddi alla með kossi, vel
og innilega, en þó klökkvalaust. En
um leið og hann hverfur, þá kallar
hann:
„Asmundur, þú veizt hvar leiðið
mitt er. Jón, þú sérð um, að vel fari
unr skrokkinn á mér.“
Ásmundur Iíristjánsson frá Ófeigs-
stöðum var þá vinnumaður í Felli
og hafði verið við, þegar tekin var
gröf Þuríðar, konu Kristjáns, í Þór-
oddsstaðargarði. Engum datt í hug
þar á túninu, að feigð sækti að
Kristjáni, enda sýndist hann vel
hress. En skömmu síðar lagðist hann
í rúmið. Sjúkdómurinn var krabba-
mein í maga og gerði fljótt að. Hann
andaðist 22. desember um veturinn
og var jarðsunginn 2. janúar 1913.
Hann hefði beðið þess, að hann yrði
jarðsettur við hlið konu sinnar. Þeg-
ar farið var að athuga, kom í Ijós,
að enginn vissi, hvar leiði Þuríðar
var, nema Ásmundur K/istjánsson.
Hann var því fenginn út eftir, til
þess að taka gröfina með öðrum.
Nóttina fyrir jarðarförina dreymdi
mig, að ég þóttist koma upp á pilta-
loftið heima. Þar sá ég Kristján sitja
á sínu gamla rúmi með sálmabók
sina í höndum og skyggnishúfu sína
á höfði, hressan svo sem í fyrri daga.
Hann bendir mér bak við ofninn
austan við dyrnar og segir:
„Jón, arna liggur Skrokkurinn
á mér, sjáðu um það, að húfan og
sálmabókin fái að fylgja honum“.
Undir ofninum sá ég lík, upptært
og skinhorað, en þannig var hann
orðinn síðast, þegar ég sá hann fyrir
andlátið.
Húskveðja var haldin á Gvendar-
stöðum snemma dags. Ég hraðaði
mér þangað og sagði Rannveigu h'ís-
IHflllT'ITlMlflmrlBi. parnmMT—W——— u» n -i»
Vögguljóð í vertíðarlok
Það hvílir friður yfir engi og borg;
aldan sefur hljóð við fjörusteina;
brimið dottar bláa út við hleina;
blærinn þegir, gleymd er hver hans sorg.
\
Uppi á túni sóleyjarnar sofa
sætt og blítt, þær drúpa höfðum smáum.
Værð er yfir öllum leiðum lágum,
Ijúfust gælir ró við hús og kofa.
Og úti í heimi alein liggja torg,
anda svo stillt í hlýjum næturskuggum;
rúðurnar blunda í öllum, öllum gluggum.
Það hvílir friður yfir engi og borg.
J. J.
BréftilÖnnu -
Framhald af 914. sí3u.
skot er slegið á diskana, og hljóm-
sveitin er sett í gang á augabragði.
Það er líkast því, sem þrumuguð-
inn háfi skroppið hingað inn og
komið öllum á óvart í einu vetfangi.
Anna kippist við, hrekkur upp úr
draumnum og horfir á mig. Merkið
er gefið. Ég rís á fætur, við döns-
um. í skjótri svipan fyllist salurinn
af fjöri og lífi. Hljómsveitin leikur
þannig, að blóðið funar í æðum og
leysir bældar gleðikenndir úr læð-
ingi. Svo fá suðrænir menn, sem
kunna til sinna verka, seiðmagnað
íbúana norður við Dumbshaf, sem
annars eru fremur þungir í vöfum
að jafnaði. Fólk dansar á milli borð-
anna, rennir sér á röng gegnum
þröngar smugurnar, svo borðin riða
til falls, en ná jafnvægi aftur án
þess að nokkur dropi skvettist upp
úr fullum glösunum, sem bíða þar
yfirgefin eigendanna um stund. Fim-
astur allra í þessum milliborða-
dansi er frændi Önnu, ungur maður,
ættaður að austan, svartur á brún
og brá. Að kvöldinu liðnu komum
freyju frá draumi mínum. Lét hún
opna kistuna og fara að bæn gamla
mannsins. Síðar um daginn var
Kristján lagður hjá konu sinni.
í upphafi þessarar frásagnar er
þess getið, hve skáldblóðið er ríkt
í ætt Kristjáns. Sannariega fylgdi
skáldleg andagift sögum hans og ræð
um, þótt þær missi lit og hljóm í
frásögn minni.
við út í stjörnubjarta nóttina. Anna
vill ganga eitthvað lengra heldur en
fara beinustu leið heim í háttin.
Hún vill kæla blóðið eftir hringiðu
Borgarglaumsins.
Nýfallin mjöllin og dansroðinn á
vöngum hennar orkar á mig eins og
helgimynd af Maríu guðsmóður á
jólakorti, sem ég eignaðist í bernsku.
Þannig göngum við áfram hlið við
hlið. Borgin er hljóð og engir sjást
hér á ferli.
Anna staðnæmist og horfir á mig.
í augum hennar les ég þakklæti og
það, sem hún óskar sér nú. Hér stönd
um við, tvö austfirzk ungmenni, líkt
og Adam og Eva fyrrum í Paradís.
Höggormurinn er víðs fjarri, en
syndafallið í nánd.
Daginn eftir hélt ég heimleiðis aust
ur á land. Ég hef ekki séð Önnu
síðan, en frétti seinna, að hún
hefði gifzt æskuvini sínum. Fegurstu
draumarnir rætast stundum. Fyrsti
ástardraumur hennar hafði þar með
rætzt. Anna var góð stúlka og átti
það fyllilega skilið. Svo liðu rúm
tuttugu ár. Frænka mín starfaði við
eitt stærsta sjúkrahús landsins. Einn
daginn kom ung hjúkrunarkona til
hennar og spurði hana að heiti. Hún
sagði sem var. Þá mælti hin:
„Hún mamma þekkti hann Stefán,
frænda þinn, í eina tíð.“
Þetta var kveðjan frá Önnu. Ung
dóttir hennar var hingað komin til
þess að hjúkra og líkna sjúkum og
hjálpa þeim, sem með þurfa — María
frá Magdölum, sem ber smyrsl á sár-
in.
Anna! Var það kannslki ég, en
ekki hann?
T í M I N N - SUNNUDAGSBLAÐ
929