Tíminn Sunnudagsblað - 30.10.1966, Qupperneq 21

til, að hafi verið rannsaka'ður. Við,
símalagningarmenn 1909, urðum til
þess að sprengja göt tvö niður í
gegnum þakhvelfingu hellisins og
reistum síðan í þeim tvo símastaura
með 50 metra millibili, en op hans,
sem er mjög lítið og sést varla, er
um 25 metra fyrir vestan vestara
staurgatið. Hann náði fyrir víst um
30 m. austur fyrir eystra staurgatið.
Þar beygði hann eitthvað til suðurs.
Ljóslausir vorum við og gátum því
©kki athugað hann lengra heldur en
skíman frá stauragötunum í loftinu
leyfði. Hann var nálægt mannhæðar
hár, hvelfingarmyndaður til beggjá
hiiða og virtist vera þannig alla leið
þessa rúma 100 metra.
Þetta var nú innskot, sett hér til
þess, að upplýsingar um helli þenn-
an verði til handa einhverjum þeim,
er sjá kynnu og vildu athuga hell-
inn nánar og vera útbúnir til þess.
Svo áfram með örnefnin.
Þessi nýi vegur virðist, eftir fyrr-
greindri frétt, eiga að liggja þarna
beint niður og vestur að Lækjar-
botnaklifinu. Fyrst og austast um
norðurtögl Bolaaldnanna, þá norðan
við Sandskeiðið um Efrivötnin -ekki
um Sandskeiðið, því að það nafn átti
aðeins við sandsléttuna, sem ferða-
Brúðkaupið á Skeiði
Framhald af 921. síðu.
Knútur drakk úr krúsinni. Svo lék
hann á ný . . . Það væri nógu gaman
að sprengja bessa stráksnáðana þrjá.
Einn piltanna kom og bauð honum
meira brennivín, en Knútur hafnaði
þvi. Pilturinn manaði hann þá, og
Knútur saup á krúsinni. Og svo tók
hann fiðluna enn á ný. Og piltarnir
dönsuðu um hríð. Þeim virtist hann
verða álútari yfir fiðlunni.
Hinn þriðji hellti nú í krúsina og
rétti Knúti hana.
Knútur ýtti við honum:
— Nú hef ég bragðað á hjá ykk-
ur tvisvar, sagði hann.
— Viltu þá ekki bragða á hjá mér?
Knútur drakk úr krúsinni.
— Meira, meira, sagði pilturinn og
fleytifyllti krúsina á ný.
Knútur hló og byrjaði að leika.
Piltarnir dönsuðu .Einn þeirra gekk
til hans og laut niður að honum: .
— Þegar þú hefur lokið við þenn-
an slaginn, ætia ég að reyna mig
við þig, Knútur.
Knútur kinkaði kolli og brosti:
— Það ætti nú líklega að vera
hægt.
Þegar Knútur hafði lokið ieik sín
um, tók pilturinn hann hryggspennu
og sótti á hann.
Knútur vaggaði sér ofurlítið í herð
unum:
menn létu hestana sína taka sprett
eftir, renna skeið, hlaupa, hvort sem
var skeiða eða stökkva, og þar liggur
vegurinn nú. Þá, líklega, um norð-
urendann á syðri hluta Vatnaássins.
Þann ás hafa vötnin, það er að segja
vatnsrennslið af vatnasvæði því, er
liggur að þessum slakka, skorið I
sundur á sínu aldalanga rennsli þarna
fram. Á suðurhluta hans, á klöpp-
unum skammt norðan við veginn,
stendur nú stöng með vindáttarpoka
á, sett þar vegna svifflugsins, sem
á sitt athafnasvæði á sandsléttunni
norðan við Sandskeiðið — alltaf kall-
að á Sandskeiði.
Þarna á Vatnaásnum stóð eitt
sinn ómerkilegur sæluhúskofi. Því
voru ferðamenn farnir að kalla ás-
inn Sæluhúsás.
Neðan við Vatnaásinn kemur vatna
svæði, sem nær norðan frá Mosfells-
heiðarrótum og suður undir þar, sem
þjóðvegurinn liggur nú. Þetta vatna-
svæði heitir Neðri-vötn, en hefur
jafnframt verið nefnt alllengi Fóellu
(HávelluVötn).
Þá er komið niður að afaríágu
öldutagli, sem gengur þarna norður
frá svonefndi Lakaheiði og heitir
Fossvaiiaalda. Og þá nyrzti hluti Foss
vallanna, sem eru ofan við Lækjar-
botnaklifið.
norsk saga -
— Voðalega ertu sterkur, sagði
hann.
Hann lét undan í gamni og hallaði'
sér aftur á bak á langbekknum. Pilt-
urinn velti bekknum, svo að báðir
féllu í gólfið. Khútur brosti:
— Þú mátt ekki oftaka þig! Hann
lá á bakinu og hló og pilturinn ofan‘
á honum. — En þú ert geysilega
sterkur.
Hinir tveir réðust nú einnig á
hann, tóku um hendur hans og fætur
og beittu «íðan hnefunum.
Knútur tók utan um piltinn, bylti
honum ofan af sér og sagði hissa:
— Þú ætiaðir þá að berjast!
Svo lyfti hann pilti upp og bar
hann út á hlað, braut með skóhæln-
um ísinn á polli í hlaðvarpanum og
stakk óróaseggnum þar ofan í, dró
hann siðan ósköp rólega stundarkorn
eins og þvögu fram og aftur ög sagði
jafnrólega og áður:
— Þetta var annars ljótt af þér.
drengur minn.
Piltarnir þrír skreiddust upp á
loftið og lögðust þar fyrir. Og nú
gat Knútur í Reyðardal einnig feng-
ið sér dálítinn blund, þangað tit þeir,
sem fyrstir höfðu oltið ú+ af, vökn-
uðu í rúmunum og heimtuðu nýjan
rammaslag.
Rétt er að minnast á það hér, að
þar, sem lagði vegurinn lá, á sin-
um tjma, upp af Fossvöllunum, upp
í Fossvallaölduna — dálítið sunnar
( til hægri á austurieið) — stóð
nokkuð stór steinn á klöppum, og
var á hann höggvið (klappað) árta)
það, þegar lagði þjóðvegurinn var
kominn það langt frá Reykjavík.
Ekki man ég nú ártalið, en minn>r
það vera 1884 eða 1886. Heyrði ég
sagt, að norskur verkstjóri, er stjórn-
að hafði vegarlagningunni þangað,
hefði klappað ártalið á steininn, er
hann hætti þarna það haust.
Síðasti hluti fréttarinnar um hrað-
brautina, sem að Uggja eigi „yfir
gamla veginn og enda í Blesugróf,“
segir ekkert um legu vegarins á því
svæði. En líklegt þykir mér, að fáir
muni vita nú, hvar Blesugróf var. Ég
hygg, að grófin sé horfin að mestu
eða öllu leyti. En heilt bæjar- (eða
eigum við að segja borgar-)hverfi,
sem risið er á nokkuð stóru svæði
umhverfis og mikið út frá því, sem
grófin var, er, nú kallað Blesugróf.
Sjást mun síðar, hvaða leið þessi
hraðbraut verður lögð, en verður þar
réttum örnefnum haldið eða týnast
þau alveg í áframhaldandi hræri-
graut örnefna?
Þetta var fyrsti dagurinn. Brúð-
kaupið stóð í tíu daga. Að Skeiði
stóð það dagana sex. Síðan var ekið
síðdegis yfir ísinn að Móum. Faðir
brúðarinnar hafði einnig bruggað.
Knútur i Reyðardal sat með fiöl-
una, svo að þeir, ,-em einhverja óvild
báru í brjósti til náunga síns, gætu
dansað úr sér allan heiftarhug. Og
hann varð að gæta brúðkaupsgest-
anna daga og nætur, meðan brenni-
vínið entist.
Á nágrannabæjunum hlustuðu
bændurnir, sem farið'höfðu heim eft-
ir fyrsta kvöldið að Skeiði, á hrópin
og ópin og horfðu á gauraganginn á
brúðkaupshlaðinu. Þeir gengu út og
inn og gátu ekkert aðhafzt, og ein-
stöku bóndi brá sér aftur í treyj-
una og hélt af stað að heiman, ag
konan varð að fara á eftir honum
og sækja hann.
Hvergi i dalnum hafði hávaði, rysk
ingar og illvíg átök verið jafnalmenn
sem að Skeiði í brúðkaupum og öðr-
um mannfagnaði. Þar hafði verið
hestaat frá fornu fari, og þar höfð
margvíslegar hrikasagnir fest djúpar
rætur.
En heimfarardaginn, þegar lokið
var brúðkaupsveizlunni á Skeiði, varð
Björn í Skor að bregða sér til unga
læknisins í annað sinn: Það var allt
önnur skapgerð en hann kannaðist
við — þessi heldri manna skapgerð.
Það var sannarlega furðuleg skap-
T í M I N N - SUNNUDAGSBLAÐ
933