Tíminn Sunnudagsblað - 30.10.1966, Blaðsíða 9

æpandi, en héldu sig annars mest
1 Nórastofu.
Knútur í Reyðardal stóð kyrr á
miðju hlaði með fiðluna undir hendi.
Hann Nóri var sennilega farinn að
þreytast á spilamennskunni-
Björn í Skor steig upp á þröskuld-
inn og þrumaði:
— Hér sjáið þið Skorar-kempuna!
Þá var hrópað úr Sveinungsstofu:
— Knútur! Hann Björn hefur
stungið hann Nóra með hníf!
Og nú kom stúlka hlaupandi frá
Nórastofu.
— Knútur í Reyðardal! Þú verður
að koma! Þeir eru að drepa hann
Gunnar á Hliðarlandi.
Knútur brosti:
— Ég get nú ekki verið bæði í
Sveinungsstofu og Nórastofu samtím
is.
Hann fór á eftir stúlkunni. Hinir
hlupu á eftir þeim yfir hlaðið.
Brúðurin sat uppi á lofti og horfði
út í bláinn. Hún heyrði, að gengið
var hægt upp stigann, stuttum og
jöfnum skrefum. Þetta var Sveinung-
ur. Fótatak hans var alltaf svo fjör-
laust.
— Hér er ekki mönnum vært leng
ur, sagði hann daufur í dálkinn. Þeir
haga sér alveg eins og skepnur.
Hún stóð upp og fór ofan með
honum.
— Nú getið þið étið og drukkið,
meðan nokkuð er eftir, sagði hann
við frammistöðumanninn niðri í and-
dyrinu og gekk síðan út á hlaðið.
— Æ, ég gleymdi axlaborðanum
mínum, sagði Gunnhildur og brá sér
inn aftur í stofuna.
Hún gekk inn að rúminu. Nóri lá
þar enn. Hún leysti snöggt hneppsl-
urnar á hvíta undirpitsinu og lét það
detta, steig síðan upp úr því og lagði
það ofan á Nóra.
— Sárasóttin, sagði hún aðeins.
Nóri rétti henni það aftur og brosti
dauft:
— Ég er nú engin kerling, sagði
hann.
Sveinungur leit inn um hurðargátt-
ina:
— Neyttu nú tækifærisins meðan
þeir eru í Nórastofu. Hesturinn bíður
fyrir neðan barðið.
Hún gekk út með honum. Þau óku
út í vornóttina — yfir ísinn heim
að Móum.
Uppi í Nórastofu hélt slarkið
áfram. Þar inni höfðu ráðizt á Gunn-
ar Hlíðlending báðir bræður stúlk-
unnar, sem hann hafði vanrækt og
svikið. Þeir brugðu fótum fyrir hann
og felldu hann í gólfið, og síðan
spyrntu þeir í hann og spörkuðu með
járnslegnum skónum, hvar sém við
varð komið. Þeir, sem umhverfis
stóðu, bættust í hópinn og réðust á
Gunnar, börðu hann með hnúum og
hnefum og spörkuðu og slitu stuttu
leðursilana úr vaðmálsbuxunum hans.
Engum þeirra varð orð á munni, en
allir börðu hann og þjörmuðu að
honum fyrir hið sama: Þeim varð
öllum hugsað til hennar, sem ráfaði
vitskert um túnið á Hlíðarlandi.
Gömul, kengbogin kerling, með
skeyttan reykpípustúf í munni, kom
nú að. Hún var móðir bræðranna
tveggja.
Hún þreif í handlegg bjartleita
bróðurins:
— Farðu inn í klefann og hali-
aðu þér út af, Brósi.
Hann hélt áfram að sparka í Gunn-
ar.
Kerling steytti hnefann, og rödd
hennar varð sem skrjáf í ryðguðu
járni:
— Farirðu ekki tafarlaust inn í
klefa, skal ég hýða þig rækilega, með
an nokkurt vandarefni finnst í skógi.
Þá hætti pilturinn. Hún ýtti hon-
um á undan sér inn í klefann og
breiddi ofan á hann. En hann var
svo ölvaður, að hann hrotu-sofandi
á svipstundu, fenginn að komast und
an vandarhöggum móður sinnar.
En svarti bróðirinn vildi ekki linna
látum.
— Knútur i Reyðardal, æpti Gunn
ar.
Hvarvetna varð hljótt, er Knútur
ruddist gegnum þvöguna.
— Það er víst skemmtilegra að
svíkja heldur en að skríkja, Gunn-
ar, sagði Knútur.
Nú sljákkaði í þeim æstustu. Sum-
ir stundu. Gunnar sat grafkyrr á
miðju gólfi. Knútur gekk fram hjá
svarta bróðurnum, sem ekki vildi
hætta, og brosti góðlátlega:
— Já, það finnst okkur nú öllum.
Gunnar stóð upp. Síðbrókin seig
niður um hann, silalausan. Hann
þreif eftir henni í mesta írafári, en
náði ekki í hana og stóð nú nak-
inn neðan beltis.
Strákarnir skellihlógu og hæddust
að Gunnari. Hann steig skref áfram,
en flæktist í buxunum og steyptist
á hausinn. Og hláturinn magnaðist
um allan helming.
Gunnar laumaðist út í myrkrið með
buxurnar í hendinni. Á þröskuldin-
um stóð Björn í Skor með tunnu-
sponsið að vopni. Hann gekk rak-
leitt til Gunnars:
— Hver var það, sem sló? öskr-
aði hann.
Gunnar misskildi hann og benti í
áttina til klefans, þar sem Brósi
svaf.
Björn smaug þangað inn eins og
ormur, velti sér upp í rúmið ofan á
piltinn og barði, reif og beit —'ánn-
að eyrað tættist sundur og nefbrodd-
urinn. Andlitið var eins og blóðugt
kjötflykki, þegar Björn skreiddist
aftur fram úr rúminu. En Brósi svaf.
Þetta bar brátt að, og leið nokkur
stund, þar til móðir bræðranna átt-
aði sig á þessu. Þá hrópaði hún hátt
og hryssingslega:
— Knútur! Hann Björn hefur bit- /
ið og klórað hann Brósa og stórslas- >
að hann!
Stúlkurnar hljóðuðu upp yfir sig. ■
Knútur gekk þangað inn. Hann 1
beygði sig undir súðina og fyllti nær
allan klefann. Hann gekk fram hjá
Birni, leit upp í rúmið og tók tunnu
sponsið á rúmábreiðunni. Allt var
kyrrt og hljótt í svip. Knútur gekk
aftur fram hjá Birni. Munnur hans
var dálitið undinn, og var sem háðs-
bros væri að búa um sig inni fyrir.
Hann settist á rúmstokkinn, dró upp
slíðruhníf sinn og fór að tálga blóð-
ið af tunnusponsinu.
Loks leit hann upp á Björn og
sagði með undrun í röddinni:
—Ert það þú, sem kallar þig Skor
arkempuna, Björn? — Hélt síðan
áfram að tálga sponsið.
Björn svaraði ekki. Hann dró
djúpt andann eins og hefði hann
steypzt í kalt vatn. Ungur piltur reik-
aði umhverfis Björn og leit á hann:
— Mér sýnist síga bjarnarrassinn,
sagði hann.
Enn svaraði Björn engu. Það var
sem 'fjallið sjálft sæti þarna á rúm-
stokknum andspænis honum —
brjóstvit alls dalsins. Og hann brosti
eins og væri allt þetta aðeins barna-
leikur. Það var brjálsemi að byrja
ófrið, þótt maður væri nú sjálfur
harla sterkur.
Knútur tók fiðluna.
— Nú verðið þið að dansa úr ylclc-
ur allan gustinn!
Pörin þyrptust nú fram á gólfið,
tvö og tvö saman. Knútur lék svo
hratt og ærslaþrungið sem honum var
frekast unnt. Hann vildi spila úr
þeim allar deilur, illhug og erjur.
Tveir menn tóku Nóra á Skeiði
á milli sín og leiddu hann út í sleð-
ann. Hnífstungan hafði hitt hann í
kviðinn. Ungur piltur skreið upp í
rúmið til Brósa, sem svaf enn, og
hristi hann:
— Heyrðu, heyrðu! Rístu upp, við
ætluni til læknisins.
Augun opnuðust sem snöggvast í
blóðugu andlitinu:
— Há? Er nokkur sjúkur?
Svo sofnaði hann aftur. Þeir báru
hann líka út í sleðann. Síðan var ek-
ið af stað til Dælalæknisins.
Gunnar Hlíðlendingur var þegar
kominn út á ísinn. Hann var á heim-
leið. Knútur Iék enn á fiðluna. Hann
þreytti slagina, unz dansararnir sofn-
uðu i rúmunum. Loks voru aðeins
þrír ungir piltar eftir á gólfinu og
virtust orðnir hálfruglaðir. Þá gerði
hann hlé á leiknum.
Einn piltanna gekk til Knúts, hellti
brennivíni í krús og rétti honum . . .
Það væri skolli gaman að lumbra á
honum, sem enginn hefði unnið á
til þessa. Ef þeir helltu í hann nægu
brennivíni — og réðust á hann allii
þrír?
Framhald á 933. síðu.
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
92!