Tíminn Sunnudagsblað - 30.10.1966, Blaðsíða 7

— Nú skal ég svei mér hræða nýjm
lækninn laglega!
Síðan hleypti hann ofan á ísinn
og stefndi yfir um.
Ungur piltur sá til hans og hljóp
þegar inn í Skeiðsnestihúsið. Nú
skyldi hann svo sannarlega sýna
Birni í Skor, að Sveinungsfolinn væri
sprækastur allra í dalnum. Pilturinn
var slompaður.
Inni í stofunni héldu þeir áfram
að bisa við Láka gamla. Hann var
enn kaldur og stirður.
— Við ökum yfir um með hann
Láka, hrópaði einhver.
Það var sá, sem verið hafði alveg
frá sér af hræðslu.
Síðan báru þeir Láka út í rúm-
ábreiðu og lögðu hann í sleða. Sá
hræddi stökk þegar upp í:
— Maðurinn getur gefið upp önd-
ina á minna en einni mínútu, svo
að hver stundin væri dýrmæt, sagði
hann.
Annar stökk upp í:
— Hann Björn í Skor er vís til
að kála nýja lækninum, ef ekki er
gengið á milli í tæka tíð!
En engum þessara þriggja var
fyllilega ljóst, hvað þeir eiginlega
vildu og ætluðu sér.
Ungi pilturinn keyrði hestinn.
Björn væri sennilega þegar kominn
langt ále'iðis. Hinir tveir sátu niðri í
sleðanum hjá niðursetningnum og
nudduðu hann í sífellu.
Stúlkurnar sátu nú einar eftir í
Nórastofu og störðu á tómt rúmið:
— Var hann dauður, eða var hann
ekki dauður?
Einstaka kona dró manninn sinn
með sér heimleiðis um nóttina. Þær
höfðu orðið smeykar þegar fyrsta
kvöldið.
En Gunnhildur sat kyrr uppi
við gluggann. Hún sá einstaka furu-
blys berast hratt frá Nórastofu heim
yfir hlaðið.
— Meira brennivín! æpti einn, og
fleiri tóku undir.
Hún heyrði frammistöðumanninn
þramma yfir í skemmuna. Og fiðlan
hans Nóra tók nú að ymja með
nýju strengjunum sínum.
Gunnhildi varð stundum litið á
brúðarpilsin. Það var víst aðeins Láki
gamli, sem hafði fengið nóg gaman
í kvöld. Henni var enn ekki fyllilega
ljóst, hvað gerzt hefði....
II.
Bjöm í Skor sló bylmingshögg með
hnefanum í vegginn á læknissetrinu,
svo að glumdi í timburþilinu. Hestur-
inn stóð löðrandi sveittur og skjálf
andi fyrir sleðanum. Gluggi var opn-
aður uppi.
— Nú kemurðu með mér, !ækn-
ir, í hábölvuðum, hvínandi hvelli,
var öskrað úti fyrir. — Maður hefur
drukkið sig dauðan á Skeiði í kvöld!
Glugginn var opnaður til hálfs.
— Hefur meður drukkið sig til
dauðs, segirðu?
— Hann liggur stirðnaður og stif-
ur, heyrirðu það.
— Stirðnaður?
— Stífur eins og trjádrumbur.
— Ég vek ekki upp frá dauðum,
Björn.
— Opnaður dyrnar, læknir. Annars
sparka ég upp hurðinni!
Hann beið ekki með það, heldur
setti hælinn á hurðina, svo að hún
skall inn í ganginn.
í stiganum stóð læknirinn ungi
með kertaljós í hendi.
f stiganum stóð læknirinn ungi
með kertaljós í hendi.
— Við erum ekkert smeykir við
ytokur, burgeisana, skal ég segja þér.
Meira en einn prestinn höfum við
stungið hérna í dalnum.
Björn barði í borðið og hreykti
sér í herðum. — Nú kemurðu með
mér, læknir!
Læknirinn setti frá sér kertið, færði
sig rólega í loðkápuna, gekk fram
hjá stofunni og inn í skrifstofu sína
og tók þar fram pappírsörk.
— Mér liggur á, drundi í Birni —
hann varð ekki nógu smeykur, lækn-
irinn sá arni!
Læknirinn las það, sem hann hafði
hrip^að á blaðið:
„Ég undirritaður, Björn Björns-
son í Skor, skuldbind mig hér með
til að greiða fyrir skoðun á niður-
setningnum Láka gamla á Skeiði, er
þangað kemur, í peningum 10 — tíu
ríkisdali."
Læknirinn lagði blaðið á borðið.
Björn hikaði við og leit upp íhug-
ulum augum . . . Skjal! . . . Því var
hann ekki vanur. Hann var skolli
snjall skrifari, ungi læknirinn! Þeir
voru það ef til vill allir, þessir burgeis
ar. Sjálfur gat hann aðeins skrifað
nafnið sitt, væri haldið um hönd-
ina á honum.
Nú var eins og hann hefði misst
fótanna. Hann settist niður.
— Tíu dalir? Hann stafaði hægt
orðin á blaðinu.
— En — en það, er þetta ekki
fjandi dýrt, læknir?
Læknirinn brosti og rétti honum
pennann.
— Ég tek aldrei minna fyrir lík-
skoðun.
— En — ég meina, læknir, það
væri harla drjúgt . . . sko . . .?
Hann varð þá ekki reiður heldur,
læknirinn sá arni!
— Ég er tilbúinn, Bjöm.
Björn tók ekki enn við pennan-
um. Hann stafaði sig ofan eftir blað-
inu.
Þá heyrðist skyndilega sleðamarr
fyrir utan. Fyrst heyrðist sleði rek-
ast á hliðstólpann, en síðan kom
hestur á harða spretti inn á hlaðið.
Björn leit út. Ungur piltur kom slag-
andi inn i ganginn og annar á eftir.
Þeir báru eitthvað á milli sín. Björn
sá, að það var líkið. Hann stóð u'pp
og þreif pennann.
— Heldurðu, að ég eigi ekki tíu
dali? drundi í honv m.
Hinir tveir steyplust inn í stof-
una.
— I-Iérna er hann Láki gamli! sagði
pilturinn hátt.
Þeir lögðu hann á gólfið. Sá
hræddi stóð náfölur fyrir aftan þá.
Læknirinn þreifaði á líkinu. Láki
gamli var harðstirðnaður.
— Hann er þá dauður, æpti piltur-
inn.
— Já, eins dauður og frekast er
unnt.
Þeir tóku Láka á milli sin og
slöguðu út með' hann og veltu upp
í sleðann. Síðan skröngluðust þeir út
um læknishliðið með lík niðursetn-
ingsins. Ungi pilturinn bölvaði
sér upp á það, að þeir skyldu að
minnsta kosti verða komnir heim að
Skeiði á undan Birni í Skor.
Björn steig einnig upp í sleða sinn.
Nærri var runnið af honum.
Hann var alveg hissa. Þetta var svei
mér furðulegt. Það var nú meira stál
ið þessum nýja Dalalækni! Bjöm fár
aftur upp úr sleðanum og inn til
læknisins:
— Þú verður að bragða á þessu,
læknir.
Enn rumdi að visu í honum, en
samt var beiðni í málrómnum. Hann
dró flösku upp úr vasa sínum og rétti
lækninum hana.
Björn settist aftur í sleðann og ók
út um hliðið. Niði'i á þjóðveginum
nam hann staðar og sneri hestinum
snöggt við. Hann varð að skreppa
enn upp til læknisins.
Hurðin var ekki læst, því að hann
hafði sprengt skrána. Hann skrölti
upp stigann og inn í svefnherbergi
læknisins og settist á rúmstokkinn:
— Þú verður að bragða meira,
læknir, sagði hann grátklökkur og
tók um hálsinn á honum.
Og læknirinn settist upp og saup
aftur á flöskunni.
— Hef ég verið nokkuð skömm-
óttur við þig? sagði hann auðmjúkur.
— Efcki minnist ég þess, var
svarið.
Síðan ók Björn enn út um hliðið
og ofan á ísinn. Og nú keyrði hann
hestinn eins hart og hann gat farið
á eftir líksleðanum.
En það var eitthvað', sem hann gat
ekki áttað sig á við lækninn þann
arna, og hann gat ekki látið vera
að hugsa um það. Hann vissi ekki,
livað það var. En það var eins og
hann hefði rifið sig á þyrnum. Skrít-
ið þetta, að læknirinn varð ekkert
smeykur. Og ekki heldur reiður.
III.
Komið var sunnudagskvöld. Veizlu-
gestirnir á Skeiði voru. teknir að
rísa upp frá borðum.
T f M I N N — SUNNUDAÍISBLAÐ
919