Tíminn Sunnudagsblað - 11.12.1966, Qupperneq 16

— Þau borga svívirðilega sbal ég
segja þér, og hafa gert alla tið. Við,
vitavarðaræiflarnir mynduðum félags-
skap í fyrra, en nú hafa ráðamenn
verið í svo miklu basli með okkur,
að þeir hafa tekið þrjá, fjóra menn
út úr félaginu og segjast vera búnir
að semja við þá, og o>kkur hinum sé
bezt að tala ekkert meira um þetta.
Ég og annar vitavörður, við höfðum
hugsað okkur að reyna að fá viðtal
hjá launanefnd, e n það hefur
tjáð mér vitavörður, sem heimsótti
stjórnarráðið í launhækkunarskyni,
að einn fulltrúinn hafi spurt, hvort
þeir í stjórnarráðinu ættu aldrei að
fá frið fyrir þessu þusi í okkur.
— Ætlast þeir til, að vitaverðir
stundir annað starf með vitavörzl-
unni?
Ekki veit ég, til hvers þeir ætl-
ast. Ég skal bara segja þér, að ég
samdi starfsskýrslu fyrr á þessu ári
og sendi hana til skrifstofunnar.
Nokkrum mánuðum seinna komst ég
að því, að skýrslan var týnd og hafði
aldrei verið lesin. Þá sendi ég þeim
afrit, sem þeir ætluðu að ljósprenta,
og láta mig síðan fá til baka, en
afritið er ekki komið enn. — Sem
sé, þessir fjórir útvöldu búa við góð-
an kost, en okkur hinum er ekki
sinnt. Við erum hálfgerðir vandræða-
gripir, og vitamálastjórinn á í bölv-
uðu basb með okkur, og ég get alls
ekki skilið, hvers vegna vitamála-
stjórn telur sig vera sjálfskipaðan
þrælapískara. Ég hef heyrt það sagt,
ég tek það fram, að ég hef aðeins
heyrt það, að vitamálastjórn ætli að
lækka kaupið við mig og liækka kaup
ið við annan vitavörð. Þá spurði ég
manninn, sem sagði mér, hvort hann
hefði heyrt nokkuð um það, hvort
vitamálastjóri og vitamálastjórn
hefðu byrjað að lækka kaupið við
sig.
— Þykir þeim þú vera ómerkileg-
ur vitavörður?
Albert snýt.ir sér.
— Ætli það ekki, ég býst við því.
Annars get ég sagt þér, að slysavörn
hefur oftlega þótt mikið hagræði að
hafa mig hérna, þar sem ég hef dreg-
ið fjölda báta hingað á land i Gróttu
og hjálpað þeim býsna mikið við að
bjarga smáfleytum, sem hafa verið
hætt komnar hérna fyrir utan. Og
samstarf mitt og slysavarnarfélagsins
hefur verið mjög gott. Ég get bara
sagt þér eitt dæmi.
Núna í hitteðfyrra vor, þá hafði
ég ætlað á sjóinn, eins og oftar,
klukkan um fjögur að morgninum.
Þegar ég er svo kominn niður að
sjó, er hann að hvessa á suðaustan
og efkki fallegt útlit, komin svona
um fimm vindstig. Ég fer heim aft-
ur, upp í koju og steinsofna.
Þegar ég er nýsofnaður, er barið
á gluggann hjá mér .Þar er kominn
maður ofan af landi og segir þau tíð-
indi, að maður hafi farið á trillu-
bát út úr höfninni og ætlað suður
í Skerjafjörð, verið kominn út á
móts við Suðumes, þar hafi vélin
stöðvast hjá honum, hann hafi þá
farið upp á hálfdekk og dottið fyrir
borð. Þessi maður, sem var að fylgj-
ast með sjógarpnum, sagði jú, að
triliumaðurinn hefði hangið á borð
stokknum, þegar hann sá síðast til
hans af Suðurnesinu.
Þegar ég kem á fætur, sé ég engan
bát í fyrstu, en tek þá kíki, og sé bát,
langt suður og vestur, flatreka, svona
í stefnu á Garðskaga. Ég fer og tek
minn bát upp í hvelli, en segi við
komumann, að hann skuli hringja í
slysavörnina, því ekki sé víst, hvort
ég geti dregið bátinn að landi, ef
veðrið versni til muna. Svo keyri ég
til bátsins, og þá er hann rekinn
svona þrjár sjómílur undan. Ég tek
hann náttúrlega í slef. Maðurinn hafði
engin segl á bátnum, ekkert stjóra-
færi, aðeins fangalínu, sem þó var
fimmtán til sextán faðma löng. Sem
sagt, maðurinn var ærið fátækur að
björgunarútbúnaði.
Nú segir ég, að hann skuli stýra
beint á afturstefnið hjá mér, svo
ég þyrfti ekki að draga hann þvers
um. Hann yrði að vera nákvæmur á
því. Já, já, segir hann. Þegar ég er
svo búinn að taka á móti fanga-
línunni, og er að fara fram með bátn
um, verður mér litið inn í stýrishúsið
og sé ekki manninn. Ég kal'a á hann,
en heyri ekkert í honum. Þá bakka
ég dálítið aftur með bátnum og sé,
hvar maðurinn er á sundi rétt aftan
við skrúfuna. Þá hafði hann dottið
fyrir borð í annað skipti. — Þegar
ég hafði komið að bátnum, sá ég eng
an mann í fyrstunni og hélt, að mað-
urinn væri drukknaður. En þá sá
ég smáskvettur koma út fyrir borð-
stokkinn á trillunni og keyrði nær
honum. Var sjógarpurinn að ausa
bátinn með götugu vaskafati, því að
sjór var kominn í bátinn hjá hon-
um. — Jæja, nú tosaði ég hann á
eftir mér í líklega hálfan annan,
klukkutíma og var kominn upp að
Kerlingarskeri, ætlaði að draga hann
í var og inn á Seltjörn. Þá kemur
bátur frá höfninni, ég held það hafi
verið lóðsbáturinn, og ég var feginn,
að hann skyldi taka við sjógarpinum
því ég hafði eiginlega ekkert með
hann að gera. Síðan hef ég ekki orð-
ið var við þessa útgerð.
Þetta er ekkert einsdæmi, en flest
ir hafa þeir þó verið betur útbúnir.
Ég get sagt þér frá öðrum.
Einu sinni hringdi lögreglan til
mín úr Surðurnesinu og sagði mér, að
bát væri að reka í strand þar .Ég fer
þangað suðureftir og sæki þennan bát.
Þá var norðan, fjögur til fimm vind-
stig. Þessi bátur stóð litlu betur að
vígi. Hann vantaði dreka, stjórafæri
og segl. Ég dró hann hérna upp að
bryggju. Það var nú lítið að hjá hon-
um. Það hafði dottið kíll úr ásnum,
sem gengur frarn úr svinghjólinu, þar
sem sveif er stungið í og vélin sett
í gang. Kíllinn hafði bara dottið nið
ur í bátinn.
— Margir eiga þér líif sitt að laiuna.
— Ég segi það ekki, en einn var
með neyðarflagg uppi, núna fyrir
tveim árum, hann hét Auðbjörg, stór
trillubátur. Þeir voru sjö á honum.
Hann var að fiska hérna úti á Bakka
boða, sem kallaður er, það er þara
þyrsklingssvæði og hvessti að norð-
an. Þá bilaði hjá honum stýrið. Hann
hafði dreka og stjórafæri, en svo
gerði býsna mikla kviku og var
hætta á, að hann sliti upp, svo
hann hífði fána í hálfa stöng. Þá
stendur svo illa á, að það er ekki
nógu fallið að, svo ég geti rennt
mínum bát niður af sporinu. Ég
hringi i slysavörn og segi þeim allt
af létta- Formaðurinn á Gísla J.
Johnsen segir, að það muni taka þá
alltaf bLukkutíma eða meira að kom-
ast vestur undir. Ég segi honum, að
það muni ekki taka Auðbjörgu meir
en tuttugu mínútur að reka upp á
Kerlingarsker, og þá sé ekki hægt að
komast nálægt bátnum, því að sker-
ið er þannig lagað. Nú — svo væri
annað, aðfallið. Það væri ekki lengi
að falla yfir og vaxandi kvika og
vindur. Að lokum segi ég við slysa-
vörnina, að ég ætli niður eftir að
fylgjast með þeim og sjá, hvort ég
geti komið bátnum mínum á flot.
Renndi svo bátnum mínum niður,
og dýpið var ekki orðið nægilega
mikið til þess að hann flyti. Ég tek
þá vogaraflsstöng og spennti hann
út af hliðinni á sleðanum og kom
honum þannig í sjóinn. Síðan keyri
ég í hvelli þarna suður eftir og var
báturinn slitnaður upp og rak að sker
inu. Ég dreg bátinn inn að Mel-
húsabryggju, í var þar. Ég vissi, að
Gísii Johnsen væri á leiðinni og
mundi koma, en þeir á bátnum vildu
fara inn í Kópavog. En ég dreg þá
sem sagt upp undir Melhúsabryggju.
Á Auðbjörgu voru sjö stanga-
veiðimenn. Ég tók þá í bátinn hjá
mér og flutti í land, og voru þeir
fegnir að finna jörðina undir fótum
sínum. Gísli J. Johnsen kom innan
skamms og yfirgaf ég þá fleyt-
una og þótti einnig gott að vera
laus við veiðimennina.
Albert hlær.
— Svona hefur þetta gengið, sum
ar og vetur, allan ársins hring. Eitt
árið dró ég tuttugu og fimm báta
í land. ALla vestan af fiskislóðum,
vestan af Sviði og þaðan í kring.
Þrisvar sinnum dró ég sama bátinn,
og þá var ég oriðnn leiður á því, og
keyptj bátinn af manninum. Nokkru
seinna seldi ég hann Þórði Halldórs-
syni frá Dagverðará.
Áður en sögu verður lengra áfram
1072
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ