Tíminn Sunnudagsblað - 11.12.1966, Blaðsíða 20

Alex. Reymr þú að i'ifja það upp,
koma hótanix hans, hattabúðin eða
hárgreiðslustofan fram í hugann.
Hvað er orðið af þessum fimmtán
árum? Jú, reyndar, — þú manst vel
eftir söguþráðnum í bókunum, sem
þú last, en hefur gleymt, við hvaða
aðstæður þú last þær, skælandi á
kvöldin, á leið í vinnuna, í matar-
tímunum, á hárgreiðslustofunni. —“
„Ég veit ekki hver Alex er, veit
ekki einu sinni, hvernig hann lítur
út. í rauninni hef ég aldrei þekkt
hann, — stundum finnst mér hann
aldrei hafa verið til nema í draum-
unum, sem ásækja mig á nóttunni
líkt og martröð. Ég geng í svefni
og vakna stundum við hljóðin í
sjálfri mér. Hafið þið tekið eftir þvi,
hve tárin þurrka húðina? Þess vegna
verð ég að bera á mig feitt krem
á hverju kvöldi. En það kemur ekki
málinu við. — Hið eina , sem nú
skiptir máli, er það, að ég er í vafa
um, hvort Alex hafi nokkurn tíma
verið til. — En hver var þá á stjái
í herberginu á nóttunni, opnaði skúff
ur og skápa, reif fram fatnað og
rúmföt og tætti sundur drauma
mína? Hver var það?“
„Hver er Alex? Skuggi? Draumur
með sterka arma? Giftist ég hugar-
fóstri, sem breyttist í andvökunæt-
ur, draumstola nótt? Nei, — Aléx
hefur aldrei verið til, — eða hefur
hann það?“
Út um galopinn gluggann sást
borgin' að kvöldlagi. Glitrandi ljósin
voru eins og draumsýn, og konan
starði á þau um stund. Niðri, fyrir
framan húsið stóð hjólastóll.
„Nú ætlarðu að yfirgefa Alex, sem
liggur í næsta herbergi. í fyrra sótti
hann um skilnað og játaði á sig hjú-
skaparbrot. Viku seinna missti hann
báðar fætur upp að hnjám, — stökk
af sporvagni og lenti undir honum,
. . . máttd þakka fyrir að halda lif-
inu. Nú vinnur hann hjá styrktar-
félagi fatlaðra. Hann er hættur að
drekka, en framkoma hans gagnvart
þér hefur ekki breytzt vitundarögn.
Þetta var fyrir ári. Ekkert gerðist
í skilnaðarmálinu. Fyrsta tilkynning-
in frá réttinum virtist ætla að verða
sú siðasta. Þú hirtir ekki um að
kynna þér, hvort Alex hefði dregið
umsókn sína til baka, en bjóst þig
undir að fara. í gær sagðirðu upp
vinnunni, — taldir víst, að þú feng-
ir nóg að gera í Prag, þótt ekki
væri að ncinu sérstöku að hverfa.
Þú ert til í hvað sem er og átt
næstum fimm þúsund í sparisjóðn-
um- Það er aðeins eitt, sem þú hefur
gleymt í öllum þessum flótta fyrir-
ætlunum, og bað eru sjúku augun
þín, þau falla ekki inn j ferðaáætl-
unina, þótt þú hafir látið niður vönd-
uð gleraugu til vara í fallegu hulstri."
„Mig langar til að gleyma."
„Og samt sem áður ertu sífellt að
hugsa. — hugsa um Alex þarna inni
í rúminu. Hann er í náttfötum með
ábreiðu ofan á sér, og þú getur far-
ið inn og setzt hjá honum, þar sem
fæturnir ættu að vera. Hann er að
reykja og bíður þess, að þú komir
aftur, þótt þú sért ekki farin frá
honum. Þú hefur ekki sagt, að þú
ætlaðir að fara, en hann finnur, að
þú ert að flýta þér.“
„Ég reyni alltaf að sitja þannig,
að hann finni ekki til fótamissins."
„Hann skynjar brottför þína á
sloppnum, sem þú klæðist aðeins á
morgnana, þegar þú ferð fram að
þvo þér í náttfötunum eða ætlar í
bað, þvo á þér hárið eða snyrta þig,
áður en þú ferð eitthvað út.“
„Hann skynjar brottför þína á
hönzkunum, sem þú varst sá klaufi
að skilja eftir á stól í stofunni, því
að hann veit, að þeir eiga að vera
í skúffunni, þax sem þú geymir mynd
ir, sparisjóðsbækur, slörið og brúðar-
kransinn vafinn j silkibréf með silf-
urbandi utan um eins og jólapakki.
Þú notar þessa hanzka ekki virka
daga, aðeins á sunnudögum og stund
um á laugardagskvöldum. Hvers
vegna skildirðu þá þarna eftir? Þú
varst í þann veginn að gægjast inn
til Alex til að vita, hvort hann svæfi,
þegar þú sást einhverja pöddu á gólf-
inu. Þú fleygðir hönzkunum á stól,
hikaðir og steigst svo ofan á pödd-
una. Þegar þú leizt upp, mættirðu
augum Alex, sem horfði á þig úr rúm-
ihu fyrir innan. Það var spurn í svip
hans. Hann hlaut að hafa séð hanzk-
ana.“
„Hann finnur á sér, að þú ert
að fara, af því að þú ert búin að
færa honum mjólkurglasið, sem hann
fær venjulega ekki fyrr en um tíu,
þegar hann fer að sofa. í hvert sinn
sem þú ferð út að ganga eða í bíó,
segirðu honum frá því og gefur hon-
um mjólkina, þegar þú kemur aftur.
En núna hefurðu ekkert sagt, og
Alex hefur ekki spurt, hvert þú ætl-
ir.“
„Já, og hvað um það? Vill það
segja, að ég eigi að vera kyr?“
„Þú ert að yfirgefa Alex fyrir fullt
og allt. Þú hefur tekið upp lyklana
— heldur fast utan um þá gengur
nokkur skref, opnar varlega dyrnar
með öndina í hálsinum, því að nú
hlýtur Alex að kalla. Þögn ...
„Það marraði ekki í hurðinni. Þú
ferð úr skónum, óttast hælaskellina.
Þú ert komin fram með aðra tösk-
una og ferð aftur inn og sækir
minni tösku og veskið. Silkislæðan
liggur á hillunni, en þú lætur hana
eiga sig og lokar hurðinni. Lykiarn-
ir verða eftk fyrir innan."
„Strætisvagninn er næstum tómur
og þú sérð enn fyrir þér augnaráð
Alex. Sjö viðkomustaðir að flugstöð-
inni —"
Flugvélin ók eftir brautinni, jók
hraðann og sleit sig lausa frá steiu-
steypunni með hægð. Konan með
grænu sólgleraugun, sat með Iokuð
augu líkt og hún svæfi.
„Þú ert staðráin í því að byrja
upp á nýtt — vongóð og full eftír-
væntingar —“
„Ég vil vera ákveðin — ég vil
vera bjartsýn —
Eiginkona Alex býr nokkra daga
hjá frænku sinni í Prag, sem heldur,
að hún sé í leyfi. Frændi hennar, sem
er læknir, býður henni með sér (
næturklúbb, og hún daðrar við starfs
bróður hans. Þau fara öll í parti
á vinnustofu myndhöggvara nokkurs.
Ókunnur maður gengur til hennar
og fitjar upp á samræðum.
„Það er svo loftlaust hérna,“ sagði
hann og bætti svo við eftk andar-
taks hik: „Við skulum koma út á
svalirnar. Hafið þér verið þar.?“
„Nei, það hef ég ekki.“
Konan og gesturinn gengu út á
svalirnar. Þar var svalt og kyrrt, og
fótatak þeirra var hið eina sem heyrð
ist.
Rödd mannsins var hrjúfari í
myrkrinu, er hann spurði:
„Hvað kom fyrir yður?“
„Ég skil ekki —“
„Hvað hefur komið fyrk augun í
yður?“
,Augun—?“
„Komið á spítalann til mín - á
morgun, — á mánudaginn á ég við.
Hvað segið þér um það? Mánudag,
önnur hæð, fyrstu dyr fyrir innan
slökkvidæluna. Ég skal skrifa niður
heimilisfangið á eftir, — við verðum
að athuga, hvað hægt er að gera.“
Síðan varð alger þögn. Þau horfðu
upp í himininn.
„En sá aragrúi af stjömum," sagði,,
maðurinn.
„Margar eru eflaust kulnaðar,"
svaraði konan út í bláinn.
,Ég þekkti einu sinni boxara, —
hann var líka kulnuð stjarna. Hann
kvæntist daufdumbri konu, og þau
voru mjög hamingjusöm, þó að þau
gætu ekki skipzt á orðum. Þau
brostu alltaf hvort til annars og það
segir ekki svo lítið,“ sagði rödd við
hlið þeirra og hló.
„Ég sá ykkur koma,“ hélt rödd-
in áfram glaðlega, svo að ég taldi
réttara að gera vart við mig. Ég hef
setið hér í hálf tíma og horft á
stjörnurnar. Ég veit ekki, hvernig á
því stendur, en mér finnst ég skilja
allt betur, þegar ég horfi þannig út
í geyminn. Okkur hættir til að halda,
að lífið sé ráðgáta, eintóm vandamál,
sem krefjast úrlausnar. En það er
misskilningur. Lífið hefur svör við
öllu, þótt þau séu raunar flest á dul-
máli. En það gerir ekkert til. Sú
staðreynd, að við þrjú erum stödd
hér á þessu augnabliki kann að hafa
mikla þýðingu, — já, meira að segja
mjög mikla."
Maðurinn þagnaði og konan virti
hann fyrir sér. Henni fannst hún sjá
1076
T f M I N N — SUNNUDAGS BLAÐ