Tíminn Sunnudagsblað - 20.08.1967, Blaðsíða 8

Veiðimaðurinn og fuglinn.
Veiðimaður handsamaði ein-
hverju sinni fugl, er talaöi manns-
mál. Fuglinn sagði við veiðimann-
inn: „Ef þú lætur mig lausan,
skal ég kenna þér nokkur heil-
ræði.“ Og veiðimaðurinn svaraði:
„Getir þú kennt mér þrjú heil-
ræði, skal ég láta þig lausan.“
Fuglinn sagði við hann: „Þú skalt
ekki iðrast gerða þinna. Þú skalt
ekki trúa þeim. er segir þér fjar-
stæðu. Getir þú ekki klifrazt upp.
skaltu ekki ómaka þig við að
reyna það." Veiðimaðurinn lét nú
fuglinn lausan, og hann mælti. er
hann var frjáls: „Báglegur ertu
og vesæll veiðimaður. Hvers vegna
léztu mig lausan? í iðrum mínum
er fólgin dýrmæt perla, stór og
fögur. Hún er jafnvirði þúsund
gullmola.“ Og síðan flaug fuglinn
upp í hátt^tré og settist þar. Þá
reyndi veiðimaðurinn að klifrast
Um sáningartímann tók Pinkas
fram skeppurnar tvær, sáði þeim
í afmarkaðan reit á akri sínum
og uppskeruna flutti hann í hlöðu.
Svo gerði hann í sjö ár, og skepp-
urnar tvær þúsundfölduðust. En
að liðnum sjö árum komu fátæku
mennirnir aftur til Pinkas' ben
Jai‘r að sækja byggkornið, sem
þeir höfðu látið eftir forðum.
Hann þekkti þá að bragði, fylgdi
þeim út í kornblöðuna, sem var
full allt upp í ræfur, og mælti
við þá: „Þessi fjársjóður heyrir
yður til!“
Slík var guðhræðsla Pinkas ben
Jai'r, að jafnvel húsdýr hans fyllt-
ust trúarhita og fylgdu lögmálinu
í einu og öllu. Einhverju sinni
náttaði Pinkas ben Jai‘r í gisti-
húsi. Veitingamaðurinn setti bygg
korn í .jötuna hjá ösnu hans, en
hún vildi ekki snerta það. Veit-
ingamaðurinn hreinsaði bvggkorn
vinstra megin við vogina og hélt
á skítugri skjóðu. í hvítu skjóð-
unni voru góðverk hins látna, en
í skítugu skjóðunni voru syndir
hans. Og nú tíndi verjandinn eitt
góðverkið eftir annað upp úr hvítu
skjóðunni. Af þeim lagði unaðs-
legan ilm, og þau ljómuðu líkt og
stjörnur á heiðskíru vetrarkvöldi.
Ákærandinn tíndi og eina synd-
ina eftir aðra upp úr skítugu
skjóðunni. Þær voru biksvartar
sem kol, og aí þeim lagði viður-
styggilegan fnyk.
Sál hins látna beið þar i dóm-
salnum og horfði skelfd á athöfn
þessa. Aldrei hafði henni komið
til hugar, að slíkur reginmunur
væri á hinu góða og hinu illa.
Á jörðu niðri hafði hún oftlega
efazt um, hvort gerðir sínar væru
góðar eða illar.
En vogarstöngin vagaði. St nd-
um seig vogardÞkn' ■ ■ na.
GYÐINGLEGAR HELGISÖGUK
upp i tréð og vildi ná fuglinum,
en hann féll til jarðar og fótbrotn-
aði. Fuglinn mælti við hann: „Bág-
legur ertu og vesalmenni. Heil-
ræðum mínum gleymdir þú, jafn-
skjótt og ég var frjáls. Ég sagði,
að þú skyldir ekki iðrast gerða
þjnna, en samt iðraðist þú þess
að hafa látið mig lausan. Ég sagði,
að þú skyldir ekki trúa þeim, er
segði þér fjarstæðu, en samt
hélztu perluna vera fólgna í iðr-
um mínum. Að lokum sagði ég,
að gætir þú ekki klifrazt upp,
skyldir þú ekki ómaka þig við að
reyna það. Hvers vegna reyndirðu
þá að klifrazt upp í tréð? Þú
vissir fullvel, að þú gætir aldrei
klifrazt nógu hátt til þess að ná
mér aftur.“
Hinn frómhjartaði rabbíni,
Pinkas ben Jai'r.
Einu sinni komu tveir bláfá-
tækir menn til Pinkas ben Jai‘r
og beiddust gistingar. Þeir áttu
tvær skeppur af byggkorni, sem
þeir báðu Pinkas að geyma um
nóttina, en er þeir fóru næsta
morgun, gleymdu þeir korninu.
SÍÐARI HLUTI
ið betur, en asnan vildi samt sem
áður ekki snerta það. Þá sagði
Pinkas ben Jai‘r: „Ef til vill hafið
þér ekki tekið tíund af þessu
byggi.“ Veitingamaðurinn tók þá
tíund af byggkorninu, sem í jöt-
unni var, og vildi þá asnan éta
það. Pinkas ben Jai‘r mælti:
„Þessi vesæla skepna vill hlýða
boðum skaparans, en þér eruð
svo sinnulaus að gefa henni fóður,
sem ekki var helgað drottni.“
Gjafirnar þrjár.
Einu sinni, það var fyrir langa
löngu, andaðist Júði nokkur, og
var hann jarðsettur að gyðing-
legum sið. Sonur hans flutti yfir
likinu harmkvælabæn, og sálin
hófst upp til himna, þar sem hún
kom fyrir hinn æðsta dóm. En
þá henti sérstætt atvik og síðar
önnur sérstæðari, og verður það
efni sögu vorrar:
í dóminum var allt til reiðu.
Á miðju gólfi stóð vogin, þar sem
vega skyldi góðverk og syndir
hins látna. Verjandi hans, það er
„gæzkan“, sem hafði búið í huga
hans á jörðu niðri, stóð hægra
megin við vogina og hélt á hvítri
skjóðu. Ákærandi hins látna, það
er „vonzkan“, sem hafði búið í
huga hans á jörðu niðri, stóð
Stundum voru góðverkin þyngri
á metunum. Tíminn leið, drykk-
löng stund. í lifanda lífi haíði
sálin verið ósköp venjulegur ,;M.
Hvorki haföi hún þrjózkazt ið
drottin né brotið lögmálið :- un
hafði verið eins og fólk er ihst,
meinfangalaus, ekkert sérstakt
góðmenni og því síður nokkurt
illmenni. Sökum þessa voru í ? ióð
unum bversdagsleg góðverl g
smásyndir, sérhvert þeirra • t.t-
vægt og þyngdi skálarnai a-
lítið. Bkki að síður hlumdu iagn-
aðarhróp 1 himnaríki, þegar skál-
in með góðverkunum seig niður,
en reyndist syndaskálin þyngri,
grétu himnarnir, og kveinstafir
hljómuðu allt að hásæti drottins.
Loks voru skjóðurnar tómar.
„Svo fljótt?" spurði dómvörður-
inn, sem heíur líki engils. Verj-
andinn og ákærandinn, sem báðir
hafa líki engils, ranahverfdu skjóð
unum, og þær voru galtómar.
Dómvörðurinn gekk að voginni og
gætti vendilega að, hvor skálin
væri neðar. Hann gætti að, hvort
góðverk eða syndir væru þyngri
á metunum, Hann laut niður og
horfði. Og hann horfði ærið lengi,
af þvi að hann sá það, sem hafði
aldrei áður sézt í hinum æðsta
dómi. Dómsforsetinn spurði:
704
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ