Tíminn Sunnudagsblað - 20.08.1967, Blaðsíða 18

yfir þá smámenni nokkurt, sem
engum hópi heyrSi til.
Og þar sem þetta var komið i
hámæli, létu hugsuðir ríkisins álit
sitt opinberlega í ljós, — sem sé,
áð það, er gerzt hafði, gæti ógnað
sjálfum grundvelli ríkisins, að ekki
sé minnst á aga og reglu. Sá, sem
ekki væri skipaður af þvl opin-
bera, en gerði sjálfan sig að sendi-
boða, yrði að teljast lögbrjótur og
ábyrgðarlaus maður, sem vinni að
hermdarverkum á skipulagi ríkis-
ins.
Ritsnillingar skrifuðu og lesend-
ur gleyptu orð þeirra. Sömu orð-
in streymdu út á meðal allrar
þjóðarinnar, og enginn náði að
segja neitt fyrr en einhver annar
var búinn að segja hið sama. Menn
tóku að furða sig á því, að þeir
sem hatazt höfðu árum saman,
hugsuðu nú eitt og hið sama,
mæltu á sömu tungu og viðhöfðu
sama orðfæri.
Sendinefndir og fulltrúar gengu
á fund ríkisleiðtoganna. Þeir tóku
þeim vel og tjáðu sig fúsa að láta
að vilja þjóðarinnar og hófu stór-
fenglegt varnarstríð gegn manni
þeim, er ráðizt hafði á skipulag
ríkisins. En athöfn þeirra var orð
en ekki gjörðir, á sama hátt sem
gjörðir eru ekki orð. Og
hefði það ekki verið sök-
um forðagæzlumannanna, mundu
þeir hafa skotið sér undan
frekari gjörðum með orðum og
aftur orðum.
Þar sem forðagæzlumennirnir,
bæði berhöfðungar og höfuðfats-
menn, voru alla sína daga önnum
kafnir við eitt meginatriði, nefnin-
lega peninga, höfðu þeir vanizt á
að neita sér um allt, sem ekki eru
peningar, peningar einfalda hugar-
störfin og samræma hjörtun, rétt
eins og bankaseðill er einfaldur
hlutur og hvern túkallinn má
leggja upp að öðrum. Allir auð-
menn ríkisins settust á rökstóla til
að ræða um lögbrjóta nútimans,
sem grafa undan skipulagi ríkis á
örlagastundu, þegar þjóðin er
þrúguð af hallæri, dauðinn vofir
yfir og allir svelta. Því svo sem
kunnugt er, hafa langsoltnir menn
engu að tapa og verða enda gjarna
uppstökkir. Hér verður höfundur
þessa ríkisannáls að skjóta þvi inn
að hvert orð, sem forðagæzlu-
mennirnir mæla, er sannleikur.
Svo máttvana voru menn af hungri
að alllr þelr, er bera skyldu mat-
föng og drykkjarvörur I hinar
miklu miðdegisveizlur forðagæzlu-
mannanna, hnigu niður undir bryð
um sínum.
Vín fær miklu áorkað og góður
matur sömuleiðis. Þegar maginn
er fullur, er sálin mett, og þegar
sálin er mett, eru hugsanirnar
skýrar. Enda leið ekki á löngu,
unz forðagæzlumennirnir eygðu
skoðanabróður hver í öðrum, og
þegar tóku þeir að sýna hver öðr-
um samúð, vinsemd og skilning.
Að vísu voru sumir þeirra ber-
höfðaðir og aðrir gengu með höfuð
föt. En sakir mikils áts og drykkju,
svitnuðu þeir- mjög, og veifuðu
höfuðfatsmenn sér svala með
húfunum, en við það urðu þeir
berhöfðaðir. Hins vegar þurrkuðu
berhöfðungar sér um enni og
höfuð með klút, og við það fengu
þeir á sig eins konar höfuðföt.
Hvor flokkur furðaði sig á, að hann
skyldi hafa gagnrýnt frændur sína,
sem voru þó fjendur hans, og þeir
skyldu nú vera nákvæmlega eins.
Og er þeir fundu, að þeir voru
sammála, einsettu þeir sér að gera
eitthvað, sem væri öllum sameigin-
legt. En hvað er öllum sameigin-
legt? Við skulum nú sjá til með
það.
Málefni, sem í fyrstu virtist yfir-
náttúrlegt, varð nú smám saman
hluti af hinu náttúrlega. Hvernig
þá? Allir forðagæzlumenn lands-
ins gengu í að vekja stórmenni
ríkisins. Höfuðfatsmenn höfuðfats-
mennina og berhöfðungar hina ber
höfðuðu, þar til allir sem einn
söfnuðust saman á stað þann, er
nefndist ,,Talfærahúsið“. Því sá,
sem hefur talfærin í lagi, er herra
þjóðarinnar. Tóku þeir að ræða,
hvað gera skyldi lögum samkvæmt
því að nú gat farið að rigna á morg
un, og jörðin mundi gefa arð og
þá væri búið að grafa undan allri
reglu í ríkinu. Því ekki rigndi
vegna þess, að yfirvöldin hefðu
ákveðið, að ríkið þarfnaðist vætu,
heldur fyrir þá sök, að óbreyttur
borgari hafði tekið sig til og beðið
um regn. Gæti það ekki auðveld-
lega valdið algeru hruni, ef hverj-
um og einum leyfðist að gera það,
sem honum sýndist, án samþykkis
ríkisstjórnarinnar! Og þar eð gerð-
ir drottins virðast iðulega tilvilj-
un háðar, gat regnið komið fyrir-
varalaust. Þvi voru allir á einu
máli um að samþykkja hverja
uppástungu, sem væri, án umræðu
og aðfinnslu, hiklaust og blátt á-
fram.
Þannig komu öll stórmenni
ríkisins til fundarins. Berhöfðung-
ar — þeir, sem ekki hafa höfuð
sín í friði fyrir sól né regni, þar
sem hið fyrra þurrkar upp heila-
bú þeirra og hið síðara kemur
þeim í koll, bókstaflega sagt, —
þeir hata himininn og fást við það
öllum stundum að setja hlíf milli
sín og hans. Á heiðum dögum
spenna þeir yfir sig eitthvað, sem
líkist tjaldi, til varnar gegn sólu,
og á rigningardögum gegn regni.
Þar sem öll hugsun þeirra snýst
um hlífiskjöld millum sín og him-
ins, urðu þeir fyrstir til að stinga
upp á að reisa skjólþak gegn
regni yfir landið þvert og endi-
langt. Þó svo að sjálfur drottinn
vatnsins sendi regn af himni til
að láta jurtir vaxa, mundi það
ekki ná til jarðar. Ekkert mundi
gróa, skipulag og regla haldast,
og sá, sem hrófla vildi við skipu-
laginu, sem og hinn, er ætlað
hafði að hjálpa honum, þeir mundu
engu fá framgengt. Höfuðfats-
menn, er sífellt hugsa um það eitt,
að hylja eittlhvað og byrgja, féll-
ust á tillöguna með ánægju.
Þeir skutu á öðrum fundi þegar
i stað, fólu landmælingamönnum
að mæla landið allt, þversum og
langsum, og kusu nefnd, er kalla
skyldi saman alla vefara í ríkinu
til að vefa ábreiðu í stærð lands-
ins. Aðra nefnd kusu þeir til að
kalla saman alla trésmiði ríkisins
að gera stólpa, er skyldu halda
ábreiðunni uppi. Þriðju nefndina
kusu þeir til að ákveða, hvað
stólparnir skyldu standa. Kosin
var og hin fjórða nefndin. Það
var reknefndin, skipuð sérfræð-
Ingum, er gefa ráðleggingar um,
hversu reka skal staura í jörðu.
Þá var og kjörin nefnd til að hafa
eftirlit með hinu vinnandi fólki.
Loks var s'kipuð ein nefndin enn,
Á.S. (þ.e. án starfssviðs). Skiptist
hún í tvær undirnefndir, Á.S.I.
og Á.S.II.
Þegar allar nefndir höfðu verið
kjörnar, var skipuð yfirnefnd.
Þá er allar þessar nefndir höfðu
verið settar á laggimar, var kosin
sérstök nefnd til að gefa yfir-
breiðslunni nafn, af þvi að það,
sem heitir einhverju nafni, getur
orðið tákn, og slíkt gefur af sér
peninga. Og peninga þörfnuðust
menn vissulega til að framleiða
ábreiðuna og stólpana, en þó fyrst
og fremst til að standa straum af
kostnaðinum við nefndarstörfin. Á
714
TÍMINN - SUNNUDAGSBLAÐ