Tíminn Sunnudagsblað - 20.08.1967, Blaðsíða 10

ÓTTI
Langt úti í auðninni, þar sem alda
minninganna rís og fellur, býr
vonln
hún ætlar að hitta vinkonu sína
girndina
þær ætla að hlusta á söng
næturgalans, sem söng sitt
síðasta vers í gær.
Hann söng hásri röddu
og enginn hlustaði, nema
fiðrildið,
sem flögrar nú yfir leiði hans, og
óttast, óttast, óttast.
Baldur Kristjánsson.
nfcwfcifcwfcifctfctfctfcifctfcifctfctfcifcifcifctfcifcifctfcmfcnitfcwfcnmfcn
gleymdi Júðinn hótunum þess,
er mundaði rýtinginn, og gömul
augu hans skutu gneistum. Hann
rétti út hægri hönd sína og ætlaði
að hrópa: „Látið þetta kyrrt
liggja!“ En hrópið dó út
á vörum hans, hnífsskaftið
nam við tærða brjósthúð öld-
ungsins, og blóðið spýttist
undan kutanum yfir litlu skjóð-
una. Hann hné á gólfið, en ræn-
ingjarnir réðust að skjóðunni ali
ir í senn. Hún geymdi þá dýrasta
djásn Júðans.
Þeir urðu fyrir sárum vonbrigð-
um. Blóði gamlingjans var spillt
að erindlausu. í skjóðunni var
hvorki silfur né gull, enginn skart
gripur né heldur nokkuð annað,
sem talið er dýrindi í mannheimi.
í skjóðunni var einungis handfylli
af mold, mold frá landinu helga,
sem lögð skyldi í gröf auðmanns-
ins. Þessi luka af mold var hið
eina, er Júðinn vildi forða undan
ránsmönnum. Hann fórnaði lífi
sínu fyrir eina handfylli moldar
frá landinu helga.
Og sálin tók blóði drifna skjóð-
una og knúði dyra á paradís. Hin-
ir frómhjörtuðu þáðu skjóðuna að
gjöf. Það var fyrsta gjöfin.
Önnur gjöfin.
„Sálartetur,“ kallaði varðengill-
inn, um leið og hann lokaði hlið-
um himnaríkis eftir sálinni,
„mundu vel, að enn áttu að færa
hinum frómhjörtuðu tvær gjaf-
ir.“ „Guð mun hjálpa mér,“ svar-
aði sálin, og ókvíðin flögraði hún
niður aftur.
En brátt glataði hún nær allri
von um að finna aðra gjöf. Það
leið óratími. Hún sá ekkert, sem
var fágætt, fagurt og gott, og sál-
in var döpur í bragði. „Mannlífinu
má iíkja við fljót, sem á upptök
sín í drottni. Því lengra sem það
líður, þeim mun gruggugra verður
það. Hvar get ég nú fundið gjafir
að færa hinum frómhjörtuðu?"
Og sálin hugsaði sem svo, að vog-
arskálarnar rpundu vafaMð vega
salt, þótt drottinn legði á þær allt>
hið góða og allt hið illa, er sjá má
i mannheimi. )
En skyndilega var sálin hrifin
úr þessum hugleiðingum. Loítið
skalf af lúðraþyt, og sálin leit til
jarðar, — það var fyrir langa
löngu —, og hún kom auga á smá
bæ, ef til vill þýzkan smábæ. Og
hún sá ráðhúsið og ráðhústorgið,
og á torginu var múgur og marg-
menni. Andlit gægðust fram úr
hverjum glugga, sumir hötfðu
hreiðrað um sig á húsþökunum, og
allir fylgdust með því, sem henti
á torginu.
Hjá ráðhúströppunum stóð græn
dúkað borð, og við borðið sátu
bæjarráðsmennirnir, skartklædd
ir með skinnhúfur, prýddar fjöðr
um og dýrum steinum. Fyrir niiðju
borðinu sat bæjarstjórinn. Á hlið
borðinu stóð Gyðingastúlka, og
eigi allfjarri héldu tíu karlmenn
ólmum fola, sem fnæsti og froðu-
felldi. Bæjarstjórinn reis nú á fæt-
ur og kvað upp dóm yfir stúlk-
unni. Hann beindi orðum sínum
til fólksins á torginu.
„Þessi Gyðingur, þessi kven-
maður, hefur drýgt svívirði-
legan glæp, sem drottinn mun
vart geta fyrirgefið, þótt gæddur
sé hann mikilli miskunnsemi. Síð-
asta helgidag laumaðist þessi
stúlka út úr Gyðingahverfinu og
ráfaði um bæjarstrætin. Hún
horfðí i kringum sig blygð-
unarlaus og saurgaði helgi-
göngu vora. Hún saurgaði
helgimyndirnar, sem vér bár-
um með söng og hljóðfæra-
slætti um bæjarstrætin. Hún
hlýddi á söng vorra saklausu barna
hún, þessi Gyðingur. Og hver veit,
og hver veit nema djöfullinn sjálf
ur hafi brugðið sér í líki Gyðinga
stúlku, og hver veit nema djötfull-
inn sjálfur standi hér mitt á meðal
vor og látist vera dóttir hins við-
urstyggilega rabbína. Hvers vegna
brá djöfullinn sér í líki fallegrar
stúlku? Því að hún er fögur, þessi
stúlka, hún er svo fögur, að feg-
urð hennar á sér aðeins einn föð-
ur, djöfulinn sjálfan, Hvers vegna,
spyrjum vér. Djöfullinn vildi án
efa svipta sálir vorar þeim guð-
dómsanda, sem hrífur oss á helgi-
göngu, og djöflinum tókst það, því
er verr og rniður. Riddari nokkur
af göfugum ættum hrópaði á göng
unni: „Sjáið hana, stúlkuna þarna,
hvað hún er fögur!“ Og hermenn-
irnir, sem skálmuðu fyrir göng-
unni, gátu ekki látið stúlkuna
lengur afskiptalausa. Þeir lögðu
hendftlT á djöfulinn, og’þeir megn-
uðu að yfirbuga djöfulinn, af því
að þeir voru syndlausir úr helgi-
göngunni og djöfullinn gat ekki
veitt-þeim viðnám. Og nú dæmi ég
djöfulinn, sem stendur hér á torg-
inu í líki ungrar Gyðinga-
stúlku. Dómurinn hljóðar svo: Á
hárinu skal hún bundin við
tagl þessa fola, sem ólmast hér á
torginu, og síðan dregin líkt og
mannsbani eftir strætunum, þar
sem hún fór í bág við lögin, og
blóðið mun skola hellurnar, þar
sem þær saurguðust á göngu henn
ar.“
Lýðurinn laust upp fagnaðar-
ópi, en bæjarráðsmennirnir
þögguðu niður hrópin og spurðu
síðan stúlkuna, hvort hún ætti sér
706
TÍMlNN - SUNNUDAGSBLAÐ