Tíminn Sunnudagsblað - 01.10.1967, Blaðsíða 16

okkar hlýlega, elduðum við Gudda
hrokaðan pott af hangikjöti handa
mönnum að skilnaði. Menn luku
við það, sem soðið hafði verið, en
sögðust fullsaddir, þegar þeir auk
þess fengu ávexti í ábæti.
Ekið til Kerlingarfjalla.
Stefán og félagar hans yfirgáfu
nú Hveravelli, og eftir voru Maggi
Karls, Nilli og Gutti, kallaðir
tríóið úr Kerlingarfjöllum. Svo og
Albert, hann taldist handlangari.
Albert var þar á fjöllum að afla
sér fjármuna til vetrar, því hann
stundar veðurfræðinám á vetrum
í Osló.
Þeir, sem eftir voru í fjallavist,
hugðust gera sér dagamun og
skreppa í heimsókn til Kerlingar-
fjalla, þar var oft glatt um helgar.
Þrír voru þeir, sem fóru, Nilli
varð eftir, af því hann hafði lof-
að Eysteini að gera við skilti, sem
einhver~hafði notað að skotmarki
og þurfti lagfæringar við. Fóru
þeir ásamt Vikari norður að Seyð-
isá og ætluðu að huga að brönd-
um i leiðinni. Vikar sá var hús-
vörður Ferðafélagsins á Hveravöll
um, ítem veðurathugari, benzín-
sölumaður m.m., sumarlangt, en
námsmaður á vetrum. Hann var
og i fæði hjá okkur Guddu. Ni'li
var með bílskrjóð á Hveravöllum
og hafði lofað að fará í beyglunni
að sækja þá félaga. Meðan Vikac
brá sér frá, þurfti að gera veður-
athugun, sem ég þá gerði. Illa
brá mér, þegar ég las á mælana.
Hitinn hafði lækkað um þrjú stig.
Sá var háttur okkar Guddu að
fylla flöskur af hveravatni, og
hita upp rúmin okkar. Nú var
ekki annað fyrir hendi, fyrst svona
hraðkólnaði, en að ná sér í fleiri
flöskur og ylja upp. Gudda var
með glæra vodkaflösku undir
sængurhorninu. Gægist þá úfinn
hausinn á Nilla inn í tjaldið, og
þar sem hann sér svo fallega
flösku, grípur hann hana fegins
hendi og segir: „Nei, sjáið þið á
hverju Gudda lúrir“, en var fljót-
ur að sleppa hinni funheitu flösku
Þeim hafði líka orðið hrollkalt,
félögum, og Nilli sopið vel úr sér
hrollinn. Ekki leizt mér vænlegt,
að hann færi í því ástandi akandi
til Kerlingarfjalla, og það í vafa-
sömum bíl.
Málið var leyst á þann veg, að
við Vikar færum á beyglunni, þeg-
ar veðurathugun kl. 9 væri lok-
ið. Ekki var ofsögum sagt af bíl
Níelsar. Við Vikar skiptumsit á að
aka og vorum skíthrædd hvort hjá
öðru. Ferðin var hin skemmtileg-
asta, þó farartækið væri lélegt,
því veður var mjög gott og fjalla-
sýn dýrðleg. Það er ólýsanleg lit-
fegurð á fjöllunum á þessum sióð-
um í kvöldskininu.
Okkur var tekið mjög vel >
skála skíðamanna í Kerlingarfjöll-
um. Mér var boðið í eldhús upp
á kaffi og með því, hjá -stallsystr-
um mínum við matargerð. Ekki
var tími til að staldra lengi, rnið-
næturathugun rak á eftir Vikari.
Ekki gekk farartækið vel. Svo
slæmt sem það reyndist okkur
Vikari, var það sízt betra nú, þó
kunnugir stýrðu. Þegar komið var
um það bil miðja leið, sprakk á
hjóli. Ekki voru þau þægindi fyr-
ir hendi að lyfta bílnum á venju-
legan hátt. Svolgjðis lúxus eins og
tjakkur fyrirfannst ekki í þeim
góða bíl. Þá var ekið upp á stein
og grafið undan hjólinu. Furðu
fljótt gekk skiptingin við þessar
frumstæðu aðstæður. En þó bíll-
inn væri nú á fjórurn sæmilegum
hjólum, gekk honum enn iíla að
komast áfram. Hann stundi eins
og móður klár við hverja mishæð,
og ^eispaði golunni loks alveg
skammt frá Hveravöllum. Síðasta
spölinn urðum við að nota okkar
margþjálfuðu postulahesta. Stóð
nú á endum, að kl. var tólf á mið-
nætti. Veðurathugun þurfti ekki
að falla piður.
Ekki var að furða, þótt bíllinn
reyndist lítt sprækur. Þegar að var
gáð, var svokölluð „hedd-
pakkning“ búin að vera. En Nilli
var ekki lánlaus frekar en fyrri
daginn. Hann lét senda sér pakkn-
inguna að sunnan, og rétt um sama
leytí kom að Hveravöllum Bjarni,
bróðir Vikars. Bjarni er bifvéla-
virki og hjálpaði hann Nilla að
laga skrjóðinn. Kom það sér og
vel fyrir eldhúsið, því Nilli hafði
tekið að sér að aka vatnstunnu
niður á velli til að sækja neyzlu-
vatn fyrir okkur.
Eftir að við fluttum í skúrinn
og mönnum fækkaði svo mjög,
fór vist okkar Guddu að verða
frjálslegri. Við gátum samið um
það við smiðina að skilja eftir
kaffi í hitakönnu og farið út í
hraun og tínt fjallagrös, en af þeim
eru hreinustu uppgrip á Hvera-
völlum og þar um kring. Eins
sömdum við um að hafa kvöld-
kaffið á borðinu, þegar við fórum
í Þjófadali.
Lengsta leið úr Þjófadölum.
Með Bjarna, bróður Vikars, kom
Pétur Örn, bróðir þeirra, svo og
Ragnheiður, kona Bjarna. Eitt
kvöldið ákváðum við að fara sam-
an í Þjófadali. Bíll Bjama var
gamall og ekki til mikilla torleiða
fær. Allt fyrir það lögðum við af
stað akandi og komuimst nokkuð
áleiðis. En fyrsta alvarlega brekk-
an reyndist bílnum ofviða,
svo leggja varð land und-
ir fót og klífa Stélbratt.
Gengum við nú lengi, lengi,
svo sem segir í ævintýrum. En
þar kom, að þær Gudda og Ragn-
heiður töldu nóg gengið og héldu
til baka. Bjarni fór með þeim
konum, en við hin þrjú héldum
áfram, þeir bræður Pétur Örn og
Vikar svo og ég. Gudda var svo
hugulsöm að gauka að mér grasa-
hnefa, sem hún hafði gripið af
þúfu.
Lengi gengum við enn, unz við
komum að sæluhúsinu í Þjófadöl-
um, sem stendur undir Rauðkolli.
Rauðkollur er skemmtilegt fjall,
strýtumyndað og rauðleitt, freist-
andi til uppgöngu, en varla sár-
svöngum um miðnætti í sudda.
Klukkan var tólf, er við konnum
í sæluhúsið. Enn var séð fyrir
veðurathugun, Albert hafði lofað
því, ef Vikar tefðist.
Vikar bjóst við, að kaffi væri
í sæluhúsinu, en svo var ekki.
Þar var einungis prímus, svo ég
hitaði grasavatn handa okkur og
hugsuðum við hlýtt til Guddu, þó
rammur þætti drengjum drykkur-
inn.
Eftir skamma dvöl í húsinu héld
um við af stað heimleiðis. Þá
rann óljós minning í hug Vikars.
Eysteinn bóndi hafði sagt honum,
að skemmsta leið milli Þjófadala
og Hveravalla lægi fyrir sunnan
Þjófafell. Og sem nótt var skugga-
leg og suddinn fór vaxandi, töld-
um við einsýnt að velja hina
skemmstu leið. En býsna löng
reyndist okkur sú skamma leið.
Mosavaxið hraungrýti, ógreiðfært
og seinfarið, og úlfgrá þokan allt
um kring. Öðru hvoru griilir í
Þjófafell, svo við vitum þó, að við
erum á réttri leið. Grasavatnið
hafði hresst okkur í bili, en ekki
er það stáðgott. Drengirnir fara
að kenna svengdar. En mat var
hvergl að fá nær en á Hveravöll-
856
TÍHiNN - SUNNTJDAGSBLAÐ