Tíminn Sunnudagsblað - 03.03.1968, Blaðsíða 2

Þýtur í skjðnum
Það er alikunna, að mörg barn-
lauis hjón þrá ©kkert heitara en
eitgnaist afkvæmi til þess að veita
umömniun. Það er lögmál Mfsins,
að kynslóð fæðist af kynslóð, og
duiin eðiiseiigiind heilbrigðs fóiikis
kirefst þess, þegar fram á ævina
kemur, að það lögmál fái fuli-
nægju. Barniauis bær er snauður
og hiijóður og oft gleðivana, og
'líikt oig barni er þörf ástúðar, er
fJiestu fuilikomnu fóiki líka edgin-
'legt að láta barn njóta ástúðar
fiinnar.
Mér er tjáð, að hér á landi sé
mnrgt fó'Ik, sem hafi mikinn hug
á þvi að fá í fóstur barn eða
börn, er það getur gengið í for-
eidra stað. Yfir'leitt mun þetta
vera fólk, sem komið er á miðjan
aldur, venjuleiga barn'laust sjálft,
undantefcningar'Mtið mjög reglu-
samt f'ólfc og vel kunnandi
fótum sínum 'forráð, mar.gt
vei eða minnsta kosti sæmi-
lega efnað í góðu.m húsa-
kynnom. En það fcvað efciki
vera hliaupið að því að fá barn að
igjöf, sem kaliað er. Þess hefur
verið getið til í mín eyru, að hjón,
®em efcfci hafa getað fengið sMlka
ósk uppfy'liita, skipti jaínve-1 hundir-
uðum, og dæmi mun að vera um
það, að vanfær stúlfca, sem efcki
treysti sér til þess að ala afkvæmi
sitt upp sjálf, hafi verið fengin
hárogað með ærnum kostnaði frá
Enigttandi til þess að fæða hér
bairmið og fcoma því í kyrrþey í
hendur væntanlegum fósturfor-
eldrum.
Með svipuðuim hætti er víðar
um l'önd sótzt eftir fósturbörnum
við álrika torleiðii. í Danmörku
eru veruileg brögð að því, að börn,
sem svartir se'tuMðsmenn í Þýzka-
landi hafa getið við þýzkum stúllk-
um, séu flntt í fóstur norðuir yfir
landamærin. Þau er auðveldara að
fá vegna höirundslitarins, þvi að
margar mæðumar leitast beinMnis
við að losna við þau, svo a:fmáð
verði, að þær hafa haft samneyti
vdð Svertingja. Danir hafa lífca sótt
ungbörn aiia leið til Grifcklands,
þótt kostnaðarsamt sé. Því veldur
ekfci aðeins langleiði, heldur einn-
ig hitt, að grísk stjórnarvöld reika
að söign eirns konar dulbúna
sölu á börnum úr landi.
Vissulega er það þó ekki
verziun kölluð, heldur reifcna
stjórnarvöldin sér, eða umboðs-
menn eimhverjir, rffJeg ómakslaun
fyrir umistang það, sem þvi fylg-
iir að fcoma börnunum með öllum
sfcilrííkjum.
Þetta er dáMtið eimkenniliegt í
heimi, þar sem miMjónir barna fæð
ast tiil eymdar, dæmd ti'l þess að
lifa skamma hríð við örbirgð og
þjáningu. Samtímis því, að góð
heimiM i löndum, þar sem gnægð
er aMs, eru barnlaus gegn vilja
húsráðenda, dragast börn annars
síaðar upp af bungd og vesöld,
ráfa um vegaviilt og verða flæk-
ingsdýrum Mkara en mannlegum
verum. Við horfum á þau á sjón-
varpsskildinum á kvöldin, sum
tærð og stóreyg með uppþembda
maga, önnur brafcin, særð og ótta-
sleigin. Og svo drekfeum við kvöld-
kaffdS okikar og bjóðum góða nótt
í sæMi visisu þess, að hlýtt verður
undir dúnsængunum.
Nú er hafin hér söfnun til Mfcn-
arstamfs í Víet-Nam, meira að segja
einnig á landi Víet-Kongliða og í
Norður-Víet-Nam. Sízt skal það
firamtak lastað, og þó að framlag
ísleindingia komist ekki á leiðar-
enda fyrr en eftir langan tíma,
getum við verið þes.s fulviss, að
þá verður þörfin enn rík, ef ekki
miklu brýnni en nofcfcru sinni áð-
ur. Það veltur á því, hve mönn-
um þóknast að draga styrjöldina
þar á langinn.
Því miður getur skerfur okfcar
þó aldrei orðið nema sem einn
dropi vatns á skrælnað landflœmi,
hversu rífleg sem við verðum í
útlátum. En þegar hugsað er til
allra barnanna, sem eru umfcomu-
laus, sum jafnvel í vöggu, vafcn-
ar sú spurning, hvort við gætum
efcfci auikið þvi við að bjarga nokkr-
um einstaikMngum frá hörmungum
og búa þeim sæmilegt líf. Þeirrar
hjálpar sæi stað. Og börn, sem
enga von geta átt um ævidaga án
eymdar og örbirgðar, eru víðar en
í sundursfcotnum bæjum og bruna-
rústum þorpa í Víet-Nam. Þau eru
einnig í f'lóttamannabúðum og alls
konar bráðabirgðahæl'um, sem þó
geta efcki annað en hrafchóiiar heit-
ið eða eiitthvað enn verra. Væri
það ekfci einnig verðugt veirfcefni
samtaka að hafa hér meðaligöngu,
ef einhverjir, sem ekfci hafa feng-
ið uppfylta ósk sína um barn,
vildu tafca þau upp á arma sána?
J.H.
í NÆSTA
BLAÐI VERÐUR
MEÐAL ANNARS:
• Upphaf frásögu af sérkennilegum
manni, sem nær hvert mannsbarn á
landinu þekkti fyrir sjötíu árum.
• Ferðasaga, sem gefur nokkra hug-
mynd um það, hvaða hlutverki bil-
stjcrar gegna á langleiðum a8 vetrar-
lagi.
170
TÍMINN - SUNNUDAGSBLAÐ