Tíminn Sunnudagsblað - 03.03.1968, Blaðsíða 13

Kjaranstaðir í fyrri daga.
ur líkir, bæði í útliti og skapgerð,
meðaillmenn á vöxt, gráeygir, skol-
hærðir og rauðskeggjaðir, liprir og
smarir í hreyfingum, fámálugir að
jafnaði og ekki lausiir við stirð-
lyndi. Hinir bræðurnir voru allir
biáeygir og hærri vexti. Einkum
var Guðmundur bæði hár og þrek-
inm, glettinn rnaður og ganiansam-
ur, lamgleitur og fölleitur og þjáð-
ist af brjóstþyngslum. Kristján var
aftur á móti mikili alvörumaður,
mokkuð þungbúinn og lét sér fátt
fyrir brjósti brenna á meðan hann
fékk notið sín. Yngsti bróðirinn,
Hermann þótti manna fegurst
hærður, hárið rauðjarpt og hrokk-
ið, og nefið hátt og þunnt og dá-
illiftiið bogið. Lundin var létt og ör
og altar áhyggjur af morgundegin-
um fjarrí honum. Hann var fljót-
uir að reiðast og fljótur að sættast,
hjairtahlýr maður að upplagi öllu
og góður félagi. Búsýslumaður var
haron eroginm, vínhneigður nokfcuð
og vakti stundum náttlangt við
drykkju, orti vísur og söng. Þeian
bræðruim var því urn margt ólnikt
farið.
Árið 1867 tóku þau Kristján og
Guðfimma sig upp frá Rauðsstöð-
um í Arnarfirði og fluttust bú-
ferlurn að Kjaransstöðum, og var
bóndi þá komiinm látið eitt á sex-
tugsaldur. Fylgdu þeim tveir syn-
ir þeirra, Þórður, nær hálfþrítug-
ur, og Hermann, sem enm var á
barnsaMri. Ekki bjó Kristján nerna
fá misæri á Kjaransstöðum. Tók
Þórður við jörð og búi og gek'k
nokkru síðar að eiga arnfirzka
konu, Sigríði Árnadóttur frá Sel-
látrum, Péturssonar. Var Her-
mann lengst af hjá bróður sínum,
og um fcíma bjó Kristján Kristjáns
son þar einroig, en hann varð síð-
ar bóndi í Innri-Lambadal.
Þórður og Sigríður eignuðust
margit barna. Framaro af búskapar-
árum þeirra fæddist barn flest ár
á Kjaransstöðum. Þá voru marg-
neíni að komast í tízku á Vest-
fjörðum, og voru flest börn Kjar-
ansstaðalijóna skírð tveim nöfn-
um og sum þrem. Var það þó e'kki
nýlunda í ætt Þórðar, því að sjálf-
ur hét hann tveim nöfnum, sem
og Hermann, bróðir haros.
Lamdþremgs'li voru á Kjarams-
stöðum og ekki unnt að hafa þar
mi'toil umsvi'f, áður en nýrækt
hófst, og varð Þórður að sætta
sig við að búa heldur smátt, enda
stundum tvíbýli á jörðinni, sem
var í annairra eigu. Þó voru fjöru-
tíu ti'l fimmtíu ær í kvíum, og
anroar mjóllkurpenurogur var g<~itur
tvær og tvær eða þrjár kýr. Var
Teikning SigríSar Steffensen.
það sérkenni nautkinda á Kjarans-
stöðum, að þær voru margair hvít-
ar með svartar granir Qg eyru og
svarta bauga um augun. Sauðir
voru fáir, einna helzt til gamans,
og als mun féð, sem gett var á vet-
ur, jafroan hafa verið innan við
hundrað. En Þórður var soniður
góður eins og hann átti kyn til,
stundaði löngum vinnu utan heim-
ilis og átti margar stundir i smníða-
húsi sínu, þegar hann var heima.
Sjó sótti hann einnig, enda gekk
fiskur í Dýrafjörð á þessum ár-
um, og hrognkelsaveiði var nokk-
ur. Með þessum hætti komst hann
dável af, þrátt fyrir mikla ómegð.
Hagsýni og sparsemi varð þó að
gæ-ta, og húsakynni voru í fátæk-
legasta lagi: Loftbaðstofa og skepn
ur hýstar niðri. En fól'k setti það
ekki svo mjög fyrir sig: Sl'íkt
hafðiJengi tíðkazt, og fylgdi þessu
líka sá kostur, að hlýrra var í bað-
s'fcofiunni en ella.
III.
Barroadauði vai enn miki'li fflest
misserú um það biu er Þórður hóf
búskap sinn, og hafði það þá ein-
ungis gerzt eitt ár, 1866, að fleira
fólk dó á milli sextugs og áttræðs
en börn edros árs og yngri. Sótti
þó strax í sama gamla horfið og
TÍMINN - SUNNUDAGSBLAÐ
181