Tíminn Sunnudagsblað - 03.03.1968, Blaðsíða 18

BJÖRN BJARIWAN:
HJÓNASÆNG EDA '.
Þið getiS ekki gert mér þetta.
Ég er ekki nema gamall ma'ður,
og þið öll á móti mér, sagði Óli
gamti og reri fram í gráðið.
Ól'öf hafði orðið fyrir systkin-
unum. Hún studdi sig við kommóð
una, svipurinn harður og barmur-
inn eins og uppblásinn lóðabelg-
ur. Þegar hún talaði, hjó hún með
höfðinu og steig fram á vinstri
fótinn.
— Ég segi þér það, Ólafur, að
þessu getur þú ekki ráðið. Við er-
um þó altént börnin hennar og
ættum því bezt að vita, hvað hún
vildi. Þegar hann pabbi heitinn dó,
var þetta ákveðið, og þvi verður
ekki breytt. Það er hart aðgöngu
að þurfa að standa í illdeilum á
þessari stundu, og ég segi fyrir
mig, að ég hefði aldrei trúað þvi
á þig, Ólafur, að þú létir þér detta
í hug aðra eins firru, að ég ekki
tali um frekjuna — hún hætti að
tala, saug upp í nefið og opnaði
töskuna, sem lá á kommóðunni.
Sigurður, leigubílstjórinn að
sunnan, sat við borðið og horfði
niður á gólfið. Guðný, yngri syst-
irin, stóð við suðurgluggann og
sneri baki í hin.
Óli gamli hafði sigið í stólnum,
og í andlitinu á honum var bæði
hryggð og uppgjöf. Hann horfði
á systkinin til skiptis, og Óiöf hafði
tekið klút upp úr töskunni, og
Sigurður hvimaði á myndirnar á
veggjumum. Guðný hélt áfram að
horfa út um gluggann.
Það voru ekkd nema fimm ár
síðan hún Lauga hafði flutt héma
inn í húsið hans, það var/í lok
hausfvertiðarinnar, árið sem hann
fékk bióðeitrunina í handlegginn.
Auðvitað hafði hann lengi þebkt
hana Laugu, en þó var það bióð-
eitrunin, sem réði ' úrslitum.
Hann með háan hita og hálfbjarg-
arlaus og hún í kjallaranum nokkr
um húsum fyrir utan og ofan.
Enginn hafði tekið til þess, þó að
hún skryppi til hans og skerpti á
könnunni og færði honum matar-
bita, og svo kom hitt bara að
sjálfu sér, að hún flytti til hans.
— Þurfum við lengur að vera
að jagast um þetta? spurði Sigurð-
ur leigubílstjóri og leit á Ólöfu
systur síma.
Ólöf hafði stungið klútnum aft-
ur niður í töskuna, án þess að
nota hann, og þegar hún sá upp-
gjöfina í andlitinu á stjúpa sínum
og vissi, að siigurinn var sín meg-
in, þá eins og mildaðist svipurinn
og barmurinn dróst saman.
— Þetta verður þá eims og við
höfum ákveðið, Óiafur minn, sagði
hún, og nú hvorki hjó hún með
höfðinu né sté fram á fótinm.
Það var tár í heila auganu á
Óla gami'a, og sfceggið á efri vör-
inni titraði örlítið. Hann fitlaði við
úrfestima, og köbkurinn í háisim-
um á honum varnaði homum máis.
Hún hafði flutt til hans fyrir
jóMn. Siggi i Koti-nu haifði hjálp-
að honum með kommóðuna' og
stóra fataskápinn, og í hallanum
fyrir ofan húsið hafði Sigga skrilk-
að fótur, og skúffurnar úr komm-
óðunni, og hún komið hlaupamdi
og jesúað yfir að allt fyki úr skúff-
unum, en Siggi brosað og sagt,
að fall væri fararh;eií]íl.
Á Þorláksmessu höfðu þau flutt
rúmstæðið, og meðan þau hjálp-
uðust að við að koma því upp í
suðurkaimersið á loftinu hafði
hann sagt, hann þyrfti að fá betri
fjalir í botminn, og hún hafði bros-
að til hans.
Þetta voru ekki nema blájólin,
því að undireins á þriðja fór hann
suður á vetrairvertíðina og hann
hafði hlakkað til að koma heim
um vorið, því að hann vissi það
var betra að koma heim, þegar
eihhver beið eftir manni.
— Ég er búinn að láita taka gröf
ima,' sagði Óli gamli, og enn var
vonarglæta á bak við tárið í aug-
anu.
Sigurður leigubílstjóri var stað-
inn upp, hann var alger andstæða
Ólafac systur sinnar, tágrannur og
krangalegur og ekki upplitsdjarf-
ur.
— Ég nenni fjandakomið ekfci
þessu þjarki lengur, sagði Sigurð-
ur — og mér er svo sem fjárans
sama, bætti hanm við.
ólöf hafði aftur blásið út barm-
inn, og meðan hún talaði horfði
hún ásökunaraugum á Sigurð.
^ — Ég get bannski sfcilið hann
Ólaf héma, en að þú skuliT leyfa
þér að láta annað eins út úr þér,
Sigurður, það fæ ég ekki sfcilið.
En það væri eftir öðru, að þið
Guðný bry^ðust mömmu á síðustu
stundu — eg veit ekki betu-r en ég
sé eina systkinið, sem hef reynt
að vera henni eitthvað innan ha-nd-
ar síðustu árin. — Hún tók aiftur
klú-tinn upp úr töskunni og þerr-
aði augun.
G-uðný hafði snúið sér frá glugg-
anum, hún var lítil u-m sig með
bláma í andlitinu, tepruleg
og sfcrækróma.
— Þér ferst ekfci Ólöf. Þú varst
þó sú eina af okkur, sem bjó hér
í piássinu, og það er aldeilis ekki
á fólkinu hér að heyra, að þú hafir
lagt þig neitt sérstakle-ga
fram við að annast ha-na
mommu, að minnsta kosti sfcipt-
irðu þér efckert of mikið af henni
m-eðan hún kúldraðist ein í kjall-
araholunni hér fyrir ofan.
Óli gamlá hafði lyfzt í sætinu,
og hann f-ann að vigstaðan hafði
batnað.
Þegar hann kom að sunnan af
vertíðinni um vorið, var ko-minn
nýr prestur í plássið. Presturinn
var hár og graunur, un-gur og af-
skapiega alvarlegur, og han-n getok
í húsin, þar sem hann vissi um
„óvígða sambúð“ eins og hann
orðaði það. Óli hafði ekki verið
heima nem-a eina tvo daga, þegar
presturinn kom í heirasókn tiil
hans og Laugu. Presturinn vildi
óður og uppvægur gefa þau sam-
an, og þó ÖM reyndi að sannfæra
ha-nn um það, að þau væru bara
ívö gamalmenni og hún svæfi á
loftinu og hann niðri, þá kom það
allt fyrir ekfci, og prestur sat fast
við sinn keip. Sköm-m-u fyrir síld-
arvertíðina voru þau svo pússuð
saiman, ÓM og Lauga, o-g hann
flutti rúmstæðið hennar n-iður og
setti nýjar fj-a-lir í botninn.
— Ég ætla að reyn-a að borga
ykkiur erfðapartinn ykkar fljótt
eftir jarða-rförina, sagði ÓIi gamli.
— Nei, ég gef mig aldrei, s-agði
Ólöf æst, fyrr legg ég máig þvert
yfir gröfina en að hún mamma
fari þar niður. Mér er alveg sam-a,
hvað þið gerið, en ég fer bein-a
leið og læt taka henni gröf við
hliðina á honum pabba heitnum
186
TÍMINN — SUNNUDAGSBLAÐ