Tíminn Sunnudagsblað - 03.03.1968, Blaðsíða 10

„Kærir bræður og systur!
I síðari pistli til Corinth fcera,st
posituiinn þannig aS orði:
,,Þér eruð bréf Krists, tilreidd-
ir fyriæ prédikunar embættið og
af osis skirifaðir, ekki með bleki,
heldur með anda guðs lifandi, ekki
á steinispjöldum, heldur á boldleg-
um spjöidum bjairtans.“
Umbreyting sú, sem varð á hjört
um heiðingjanna fyrir þekkimg-
una af prédikun orðsins um guð,
endurlausn mannkynsins í Kristo
Jesu og heilags anda ástgjafi,r var
sú skrift á þeirra hjörtum, er áitti
þar eftir að lýsa sér í rétitrri guðs-
dýrkun, trú, skyldurækni og kær-
iei'ka tíl guðs og manna.
Ef vér göngum nær til að skoða
mamilliking.il þessa, svarar holdið
hið ytra með sínum vanmætti og
veiikleika til þess umsJags, er bef-
ur bréfið í sér fólgið. Því getum
vér sagt, og þó haldið hinni sömu
sam'likingu um kristna menn, að
þeir séu, hver í sinn stað, bréf
iþaið, er sjálfur guð hafi með anda
sánum áritað.
Fæðinigunni má M'kja við hinar
fyrstu stöðvar þess í heiminum,
og þá heitir, að það birtist með
þessari utanáskrift: Til lífsins
hérna megin. Hjá dauðanum eru
hinar næstu stöðvar bréfsins, og
því verður hið annað einkenni
þess þetita: Fari gegnum heiminn
tii dauðans heimkynna. Innihald-
ið fær emginn lesið, nema hvað
spáð verður um það af hinum ytri
mierkjum, því ritningin segir: „Eng
inn veit, hvað með mannimum býr,
nema mannsin.s andi sem í honum
er,“ og það menn þýkjast geta
þek'kt af þeim, meðan það er á
fierðinni að dauðans heimkynnum,
er oft ranglesið út af því óskýra
skini skriftarinnar, er bregður fyr
ir annairra sjónir í gegnum þá
blæju, er bréfið hylur, og stund-
um heitir, að það sé vanhelgað
með blettum, er liedti út í gegn-
um hana.
Þanniig Mla margir óréttir dóm
ar urn skriftina og innihaldiö, án
þess menn gæti að því, að saurg-
unarblettir þeir koma ósjaldan af
óhaieinum höndum þeirra, er með
það fara á umferðinni. Við þetta
getum vér kannazt, og að margir
mættu mieð blygðun líta í lófana
og sjá, að eins og vort bréf geng
ur í gegnum óþvegnar hendur, svo
hafa líka annaTira bréf vorum hönd
um saurgazt og slitnað.
Það, sem ég þykist h.afa rétt
ráðið út *f hinnii hieilögu skrift
á því bréfi, hvors innsigii eftir
lamga umferð á meðal vor að dauð
inn hefur nú á lífsins vestiægu
takimörkum uppbrotið verður
þetta:
Að vor framl'iðni félagsbróðir,
Þorvaldur Sívert'sen á Hrapps-
ey, er hafði um mörg undanfarin
ár þjónað í opinberri stöðu sem
sýsiumaður, sættamaður og um-
boðsha.idari, hafi verið gæddur lip
urð, gáfum og hæfileika til að geta
strax í æsku tekið á móti uppeldi,
og mieð því ætla ég að hann hafi
öðlazt hið ómissanlega.sta vega-
nesti, virðinigu fyrir trúarbrögðun-
um: hún var það og, sem auð-
kenndi svo oft hið góða uppeldi
barnanna hjá fyrri tíða mönnum,
frá því sem það víða verður á vor-
um döguim.
Að hann hafi verið mörguim
vel þokkaður og haft hylli flestra
hinna heldri manna, er hann
kynntist við, fannst oss, sem vor-
um á vegi með honum, og að þetta
hafi ekki heldur allilítið s-tyrkt að
velgengi hans og virðingu, er hann
hélt til dánardægurs.
Að hann haf-i verið gestrisniis-
niaður mikili heim að sækja og
mörgum veitandi, mun hér en-gum
ókunnugt, því er lí'klegt, að sú spá
rætist, að m.enn minnist þess með
sökn-uði, er þeir fara um veginn,
að þei-r áttu marga hressingar og
gleðistund hjá honum á Hrappsey.
Að hann hafi verið vinum sín-
um ráðhoiluir, dagfarsg'óður og
reglusamur húsbóndi, ástúðlegur
o.g vorkunnlátur ektamaki, um-
hyggjusaimur og góður faðir barna
sinna, sem ÖM þrjú urðu Ifka
mannvænleg.
Staða þessa manns varð af ýms-
um kringumstæðum og í ýmsu um
mörg ár vorri gagnstæð, en al'drei
svo, að e'kkj tæki sig út í virðingu
og velvildarleigri umgen.gni, það
sem gr-eind og skylda bauð okkur
að m.eta með vorkunnlæti á báðar
hliðar.
Nú með því að n.okkrir munu
kannast við, að ég heí a-ldrei hlað-
ið oflofi að dauðum mönnjim, þá
kiæmi méir l'íka óvart, ef aðrir gætu
sannlega hrakið þessa frernur v-an
— en of — töldu skýrslu mína,
er ég hef lesið sem réttast mér
va-r auðið út af blæju þeirri, sem-
huildi hjá honuim, sem ölliu mann-
leg'U hotdi, hinia óljósu skrift á því
bréfi, er en.ginn fékk gl'öggt lesið.
Nú hefur það ytra hlotið nýtt ein-
kienni með áfraimhaldd sámu, er
þannig hljóðar: „Sendist frá dauð-
anis he'iimkynnum til lífsins hinu
me-gin og opnist fyrir eiil'ífðarinniair
dómstóli“. Þaæ fyrst verður rétt
lesið úr þeirri sfcrift, sem með
anda guðs hafði verið rituð í heim-
inum á hin holdlegu spjöld hjart-
ans, sem við hérna megin getum
aldrei vel þekkt, því það er guðs
eins en ekki manma að aðgreina
trúarinmar ávexti frá eðlisskapn-
aði og hyggjuviti mann'legs hjarta.
Þér æsku.menn, sem eruð saman-
komnir tiil að fyl'gja hinum jarð-
nesku leifum þessa m.erkismanns
að þeirra hvílurúmi, látið hina
snöggiegu burtför hans minnia yð-
ur á, að gröf einhvers yðar getur,
ef tót viM verið l'itliu lengra frá
yður en sú, sem þér nú allareiðu
byrgið, og leiðin hérna í kring í
garðinium, sem mörg eru yfiir yoar
jafnöldrum, geta vakið efasemi hjá
yður um, hvort yður muni ætlað
að kemba hærurnar. Framgangið
þess vegna daglega í iðran, trú og
bænrækni, þar eð háskinn vofir
yfir yður, sem á samleið á vegferð-
inni og er heimagangur á bæjum
vorum, og han-n gægist inn meðan
aMir sofa i næturkyrrðinni.
En vér góðir bræður, s-em
stöndum hér með gráum háru.m,
erum þeir af hinum mörgu veg-
farenduim, sem komnir eru
að mestu leyti yfir þann mikla
fjallveg lífsins að þes.s skugga-
fullu takmörkum og höfum
nú týnt hinu mesta af æsk-
unnar fjöri og sakleysi á
leið vorri og í þess stað
tekið á herðar vorar, sumir meiri
og sumir minni, byrðar af synd-
um og sorgum, ættum að geyma
J)ví vandlega.r það veganesti, er
drottinn hafði gefið hverjum af
oss kost á að taka með sér og sem
við ekki máttum án vera til ferð-
arinnar, en það er virðingin fyrir
trúarbrögðunum og elskun.a til
guðs og m.anna í hjartanu, efia
hana hjá oss og halda svo áfram
í stöðugri von og trausti tii hans,
sem vann fyrir oss alla’, yn.gri og
eldri, frægan sigur yfir dauðan-
um, sem einungis hefur vald til
að brjótia lífsins innsiigli af þ-ví
bréfi voru, sem hann verður að
skila inn fyrir Krists dómstóM,
hvar það mun taka nýja forkl'ár-
un og fuMkomnun til eilífðar, og
m.eð þeirri von skuluim vér hug-
hreysta hvor annan.“
173
T í M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ