Tíminn Sunnudagsblað - 03.03.1968, Blaðsíða 5

ég sé eða les eða heyri, ég þeklki
sjáilfa mlg svolítið betuir, ég hef
éfcveðnari smefek og er nær þvi
að vita hivað ég vil.
—■ Ertu ekkert hrædd við að
verða gömul?
— Ég held ég hatfi töiuverðan
íjíma fyrir mér, svarar Kristbjörg
kankvís. Edith Evans, leikkona í
London, var að halda upp á áttræð-
isafmælið sitt um daginn og blöð-
in og sjónvarpið ætluðu alveg að
éta hana. Þeim fannst hún vera í
isnertingu við guðdómlega krafta.
Sjállfri var henni um og ó og sagði:
„Blessaðir, farið nú að hætta þess-
um látum með mig. Fólk hlýtur
að verða hundileitt á að sjá alls
staðar þessa áttræðu kerMngu.“
Suimir staðna tvítugir, efcki satt.
Bæta engu við sig eftir það. En
það dýrmætasta við leikstarfið er,
að þar gefast engin grið. Hvert
nýtt hlutverk felur í sór áhættu,
-kannski stjörnuhrap. Það ér efcki
hægt að leika eins og seinast,
Víólu Shakespeares eins og Stein-
unni Jóhann-s Sigurjónssonar. Æv-
inl-ega verður að byrja 'upp á nýtt.
Oft erfitt. Líka spennandi. Alítaf
þroskandi — vona ég !!-
Ég held að þe-tta, að takast ævin-
lega á við ný viðfangsefni af öll-
um kröftum, sem maður get-ur k-ai'l
að firam í sjálfum sér, sé mjög
miikilvægt. Leikarasta-rfið er áber-
a-ndi dæmi, við erum alttaf til sýn-
is, en það er fjöldamargt ann-að
tiil. Á sviðí uppeldismála til dæm-
is. Ken-narar og fóstrur þurfa að
1-eysa óteljandi vandamál, sem
krefja-st geysimiklls a-f þeim. Nú,
hvað mig snertir, þá var það al-
ger tilviljun, að ég fór að leika.
Ég var nýo-rðin gagnfræðingur
og afgreiddi í búð í Hafnarfirði.
Vinkona mín va-r að hvísla hj-á
leikfélaginu þar og mér fann-st
þett-a ógurl-ega spennandi og glopr-
aðist víst upp úr mér, að gaman
hlyti að vera að reyna við smáhlut-
verk. Nema hvað nokkru se-inna
. kemur hún atlt í einu og sækir
mig á æfin-gu. Leikari hafði for-
fallazt, og nú dauðvantaði einhvern,
sem gat verið heim-sdama me-ð
ferða-tösku og sa-gt: Ég þoli efcki
járnbrautarle-stir!
Þegar á hóiminn kom, ætlaði ég
að missa kiarkinn, enda þekkti ég
hvorki heimskonur né járnbrautir
nema af afspurn, en ég reynd-i að
breiða yfir fáf-gæðina v m-eð ógur-
iegri ti'lfinningu!
Kristbjörg hefur hlotiS aimennt lof
fyrir leik sinn i Þrettándakvöldi, sem
sýnt er um þessar mundir. Hún sést
hér í upphafi leiks, nýsloppin úr sjáv
arháska, en siðan duibýst hún i karl-
mannsgervi, kaliar sig Sesaríó og raeS
ur sig á vist hjá hertoganum Orsínó.
Hún festir skjótt ást á honum. Hertog
ann grunar ekkert og sendir hana ein-
lægt í bónorðsfarir tii Olívíu greifa-
ynju, sem einnig hyggur hana karl
mann og verðúr ástfanginn af Kenni.
Hin þrefalda ástarsorg snýst upp í tvö-
falt brúðkaup, þegar tviburabróðir Ses-
aríós kemur óvænt tll sögunnar.
Ég lók svo í* og til í Hafna-r-
firði, og m-eðal annars m©ð Fllosa
ÓQiafssyni, sem þá var að byrj-a í
leifcskóla og vildi endile-ga drífa
mi-g með. En mér fan-ngt það hlyti
að vera staður fyrir an-diieg ofur-
m-enni, ekki mig, og æt-laði a'Idrel
að þora.
Á undirbúningsnám-sikeiðinu va-r
næstum liðið yfir mig, óg va-r lát-
in lesa inn á segúlband og hélt
ég yrði etoki eld-ri.
Getur ekki verið, að þörf le-ik-
húsan-na fyrir konur í h-l-utvenk
eig-i sinn þátt í því, að leiksviðið
er eitt af fáum listsviðum, þa-r sem
konur standa nokkurn veginn
j-af-nfætis körlum? Þarna er óg dreig
in m-eð í Ha-fnarfirði, skjálfand-i á
beinunum, af því einh-ver verður
að vera heimsdaman. Tök-um til
samanburðar konu, sem lýkur
námi í ha-ndiða-skóla og eign-ast sið-
an fu-lt't hús af börnum. Það er
engi-nn, se-m kailar'til hennar nem-a
inn-ri sköpunarlöngun, löng-un, sem
ofta-st bíðu-r lægri hlu-t fyrir kröf-
um heimiil-i'sdns.
Reyndar eru konur í sviðsbók-
menntum heimsins næs-tu-m h-e-Im-
in-gi færri en karla-r. Af hverj-u?
Ja, misréttið er bara alls staða-r!
Sumpart er þe-tta vani. A-uikaper-
són-ur eins og sendisveinar, bréf-
berar, læknar, lögregluþjónar,
skipstjórar og svo framiveg-iis, eru
venjulega leikn-a-r atf karlimön.nmm.
Það gætu auðvitað al'veg ei-n-s'
verið konur.
Á vissum tímum léku karlm-e-nn
meira að se-gja kvenhlutverfci-n
lika, svo þetta e-r f-ramför . . .
Einn daginn, þegar sjaldséð veitr
arsó-l-in skín í heiði er Kristbjörg
Þo'rfcelína að fara á æfingu i Li;nd-
arbæ, næsta hú-s við prentsmiiðju
Tímans, og það geis-lar út írá
he-n-ni eitthvað sem lí-kist ham-
ingju. Helzt fátíð sjón í þess-um bæ!
Ég býð henni hundrað krónur fyr-
ir uppskriftina.
— Ég hetf auðvitað verið h-epp-
in. Það er spennandi að fá að leika,
ge-ta fen-gizt við eitthvað, sem tefc-
ur hu-g minn a-llan. Það verðnr mór
meira o-g meira virði.
— Finnst þér ekki líka gaman
að Mta dást að því, hvað þú 1-eikir
veil?
— Það er ekki nóg!
— Bara ágætt með?
— Það gefur mian-ni efckiert —•
efcfci till len-gdar að miinnsta k-osti.
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
173