Tíminn Sunnudagsblað - 03.03.1968, Blaðsíða 19

blessað gæðablóðið, stæðir með
okkux mömmu — og hún leit á-
sakandi á Guðnýju, systur sína.
Það var aftur vandræðaþögn,
og systkinin horfðu hvert á annað.
Þeir höfðu verið erfiðir, síðustu
mánuðuirnii', hjá þeim Óla
og Laugu. Hún fárveik og hann
komst ekki á síldina og þurfti að
skaka á tril'lunni með honum Siggia
í Koti. Margar vökunætur og ferð
suður með strandferðaskipinu, svo
að hún kæmist á sjúkrahús. Löng
bið fyrir sunnan og ekkert að
snúast, bara að ganga um í spari-
fötum og úggja uppi á frændfólki.
Og nú var hann aftur komdnn með
hana heirn, og þá þetta fólk hér
hjá honum, sem hann raunar
þekkti eiginlega ekki neitt.
— Jæja, þetta verður þá eins
og þið viljið, sagði Óli gamli og
Stóð upp af stólnum.
Sigurður leigubílstjóri og Guð-
ný horfðu bæði á Ólöfu og biðu -
eftir að hún segði edtthvað, en hún
þagði og gekk til Óla gamia
og klappaði honum á öxlina.
Þau voru farin, og Óli gamli var
einn, og hann stóð við giuggann
og horfði út á sjóinn. Bátarnir
vögguðu á legunni, og hann hlakk-
aði til að komast aftur á vertíð-
ina, og fjaffið hinuni megin við
fjörðdnn skartaði haustiituim. Má-
stoe var alit þetrta stúss hans með
gröfina bara helber vitleysa, þvi
allt edns gæti farið svo, að hann
fengi hvíldina löngu í sjónum, og
auðvitað færi bezt á því. Sjórinn
hafðj aldrei brugðizrt honum, og
hann gat ósmeykur sett trausrt sitt
á hævn, og þá yrði áð minnsta
kosti efckert brambolt eða rifrildi
út af Mikinu.
Bátarnir lyftust og sdigu í sunn-
anandvaranum, og það var far á
skýjum.
eins og alltaf hefur staðið til. Já,
mér verður ekki haggað — og
Ólöf hneppti að sér kápunni og
tók töskuna af kommóðunni.
Það var ekikert sagt,' og Óli
gamld hafði aftur sigið saman.
Sambúðin hjá þeim Laugu hafði
gengið snurðulaus't. Hann að vísu
oftast á sjónum, og þær urðu
aldirei margar, næturnar, sem
hann hafði sofið við hliðina á
henni, og þess vegna hafði hann
líka orðið sér úti um tvofalt graf-
arstæði í kiifcjugarðinum, svo
hann að minnsta kosti gæti feng-
ið að hvíla við hliðin^ á henni,
þ^gar þau bæði væru sofnuð svefn
inum ianga. Hitt var að vísu satt,
að þau höfðu aldrei talað neitrt sér-
staklega um þetta meðan hún var
á l'ífi, en það hafði alitént farið
vel á með þeim. Aldrei hafði Lauga
minnzt á hann Tryggva, fyrri
mann sinn, og efcki höfðu börnin
hennar ónáðað hana, hvorki til
góðs né ills.
— Ég vil reyna að hálda frið-
inn, saigði Ólj gaimli lágt, og nú
titraði aftur skeggið á efri vör-
inni.
— Já, Óliafur minn, sagði Ólöf
og var mjúk á manninn, ég sfcal
láta moka aftur niðrí og taka nýju
gröfina. Ég mátti vita það, að þú,
TÍMINN - SUNNUDAGSBLAÐ
187