Tíminn Sunnudagsblað - 24.03.1968, Blaðsíða 3

Kápa úr safalaskinni þykir ákaflega fín, en sé nefnt visiu-
skinn, fitjar fólk upp á nefnið. Þó er þetta reyndar eitt og
hið sama. Þegar talað er um safalaskinn, er einungis um
að ræða vetrarfeld vislunnar. Hún er alhvít á vetrum, nema
yrti broddur skottsins er svartur.
Mörg dýr eru miklu Ijósari á sumrum en vetrum.
Meðal þeirra eru skógarhérarnir í norður hluta
Svíþjóðar. Önnur hérategund sunnar í landinu, raun-
ar innflutt, er mórauð sumar og vetur. Hinn hvíti
feldur skógarhérans er vörn hans gegn hættum, sem
að honum steðja.
Jafnvel rádýrin breyta lit á vetrum.
Þegar tíðarfar kólnar, þéttist hárið
og verður grárra á litinn en á sumr-
in.
Ikorninn er grár á vetrum, og hinn
loðnl feldur hans er þá miklu fyrirferð-
arminni en á sumrin, þegar lofthitinn
er meiri.
Tófan breytir líka um lit á vetrum,
og i mörgum norðlægum löndum
eru hvítir refir. Sá iitur hentar sem
sé í snjóalöndum.
Hreysikötturinn, sem stundum er
líka kallaður visla, er mórauður og
gulleitur á sumrin. Þegar vetur
leggst að, vex honum á skömmum
tíma hvítt og mjög þétt hár, sem f
senn veitir honum gott skjól í vetrar
kuldanum og auðveidar honum að
dyijast.
Allmargir fuglar taka einnig á sig vetr:
arbúning. Þar nægir að nefna rjúpuna,
sem bæði sumar og vetur er búin
ágætu dulargervi, enda er það helzta
vörnin gegn margvíslegum háska, er
þessum friðsama fugli getur verið bú-
inn.
Drifhvít rjúpan er samlit vetrar-
snjónum. En vetrargervl hennar er
ekki aðeins hentugur felubúningur.
Það er einnig hlýtt, enda þarf þess
með. Grænlenzku rjúpunni verður
ekki hið minnsta meint, þótt frost.
ið sé fjörutíú stig eða meira.
T f M I N N - SUNNUDAGSBLAÐ
195