Tíminn Sunnudagsblað - 24.03.1968, Blaðsíða 21

en Saimúeil síðastur. Okknr gekk
vél, ál'óðin var vel þjöppuð og ó-
víða djúp. Ejólför þó á stöku stað
fiuM.af krapi. Veður var lygnt og
stjörniubjartur himinn. Og ekið er
niður Smiöjukleif. Mér finnst hún
brött og líkiLeig til að draga í sig
snjó, og skyldi það vel athugað,
þegar fra>mtíðarvegurinn verður
lagður, að honum sé valinn réttur
staður. Klukkan sex erum við
toomnir vestur fyrir Flákarhóla í
Vaitnisfirði.
Þaðan var ekið létt eftir góð-
um vegarkaifla, sem er því mið-
nr of stoammt kominn. Og nú blas-
ir heldur óhugnanleg sjón við aug-
um oktoar Bjarna: Það er tjörn
framundan á götunni, sem mér
virðist hafa lægra yfiirborð en holt-
ið á báðar hliðar. Vatnið dökkt
og á því flutu jakar, og rétt utan
við tjörnina til hægri situr bíll
Kristins sokkinn djúpt niður
Ihægna megin og hallaðist mikið.
Hafði enn farið heldur langt til
hægri.
„Þetta er nú ekki einieikið“,
tautaði ég við sjálfan mig.
En það sótti á mig, að hér gætti
Slæmra áhrifa, svo sterklega hægri
sinnaðiir sem þeir eru báðir félag-
ar, Kristinn og Ingólfur. En ila
befði lítoa farið fyrir honum Gesti,
eif klaikabrúin, sem hann ók eftir
milili bílsanis og tjarnarinnar, hefði
brostið. Ég held hanm ha-fá mælt
breiddina á brúnnj og þykktina á
ísnum. Og yfír slapp han-n slysa-
laust.
Ektoi ieiz-t Bjarna annað betra
en það að halda veginum, og lét
hann því bílinn siga rólega út í
tjörnina. En það var ektoi jafn-
auðvelt að komast upp úr. Klaka-
skörin var svo há og kröpp, að
höftin í keðjunum slitnuðu hvert
af öðru. Fór því Bjarni og kann-
aði, hvax skörin var lægst, og með
þvá að beygja nokkuð til vinstri
var unnt að ná bílnum upp úr.
Fleiri slitoar iMfærur voru á vegin-
um, það sem eftir var vesíur að
Brjánsilæk, þó að umrædd tjörn
væri þeirra verst.
Fyrir neðan Rauðsdal hittum
við mann, og hafði hann þau tíð-
indi að s-egja, að bíll Gests stæði
þversum í götunni á austanverðri
Kleifaheiðinni. Fram hjá honum
yrði eiktoi komizt, en ráðgert væri
að fá veighefil til þess að. hjáipa
honum. Einnig var hann með þá
orðsendingu til okkar að fára etoki
fram hjá Haukabergi, því að þar
væri Gestur. Þeir Kristinn og Ing-
ólffur höfðu farið í bílinn til Gests
eftir strandið og komust svo síðar
með jeppa vestur yfir.
Við tókum olíu á Krossi en fór-
um síðan að LitluhMð. Þeir Ólafur
og Samúel hóldu þó áfram að
Haukabergi.
Að Litluihlíð var gott að koma.
Það befur ávalit verið svo. Síðan
ég man eftir, hefur þar búið gott
fólto, og svo var einnig fyrir mína
tíð af því hef ég sannar sagnir.
í Litluhlið búa nú bróðir Bjarna,
Jóhann, óg frú Kolbrún Friðþjófs-
dóttir, kona hans. Foreldrar þeirra
bræðra voru þau Þorsteinn Ólafs-
son og frú Guðrún Finnbogadótt-
ir, fyrrum ljósmóðir. LitlahMð var
Mtil jörð, en mér fannst hún hafi
stækikað í tíð þeirra Þorsteins og
Jóhanns, og vonir standa til að hún
geti enn batnað.
Við vorum rétt búnir að heilsa
fólkinu, þegar hringt er frá Hauka-
bergi og sagt, að nú mættum við
halda áfram. Það var því enginn
tími til að setjast að matborðinu,
sem okfcur va-r fyrirbúið. En frúin
var fljót að hugsa og engu leng-
ur að framtovæma Hún lét otokur
Bjarna hafa það, sem skemmstan
tíma tók að hagnýta sér. Og heitir
og sælir þökkuðum við greiðann,
kvöddum fólikið.
Ferðin sækist greitt. Þegar við
höfum ekið sem næst einn fjórða
hluta ve'garins yfi-r Kleifaheiði, var
komið að staðnuim, þar sem bíl'l-
inn hans Gests snerist. Og þar
Þessi stytta er verk vegagerðarmanna eins eg sú, se-Ti við sjáum á hinni síðunni, Þessi er við Pennu i
Vatnsfirði, skammt frá vegamótunum.
T t M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
213$