Tíminn Sunnudagsblað - 24.03.1968, Blaðsíða 5

Það er eflaust rétt hjá þeim,
að hafi þjóðin nokkurn tíma
haft þörf fyrir gamanblað, þá
sé það nú á þessum síðustu og
verstu tímum. Og þeir munu
ekki hlífa stjórnmálamönnum og
öðrum, sem gegna ábyrgðarstöð
um í landinu. Er ætlunin að
vekja úr gleymsku upprunaleg-
an undirtiltil blaðsins, svo það
beri með rentu fullt^nafn á
þessa leið: Spegillinn, — sam-
vizka þjóðarinnar, góð eða vond
eftir ástæðum. —
Við fórum að svipast um eftir
hinum nýja ritstjóra og fundum
hann loks þar, sem við væntum
sízt, á handlækningadeild nýja
Landsspítalans.
Ekki lá hann þar vælandi undir
sæng, heidur ók hinn borginmann-
iegasti fram á breiðan spítalagang-
inn í voldugum hjólastól. Veður-
barið andlit og breiðar herðar báru
því vitni, að hann hafði siglt úfn-
ari höf en spegilfægt líhóleum-
gólfið. Eigí að síður bar hann sig
eins og hann sæti í lyftingu á dýr-
um knerri og fékkst ekki um
beinstífan fót sinn, vafinn hvítum
sárabindum og kyrfilega lagðan í
hvíldarstellingu, frekar en fom-
maður, sem ekkj nennir að kippa
ör úr hné sér.
Sjúkdómurinn er beináta, og eru
læknarnir „að flaka strimla af
öðru lærinu á mér og sauma yfir
sárin á fætinum"
En sárin eru djúp, aðgerðin
kann að mistakast og þá verður
að taka fótinn af.
— En ég hef reynt fram að
þessu að telja kjark í læknana,
segir Ási hinn hressasti. Hann hæl-
ir starfsfólkinu á spítalanum á
hvert reipi og heldur því fram,
að hjúkrunarkonur séu göfugastar
allra starfsmanna í B.S.R.B.
— Ég veit ekki um nokkra aðra
starfsstétt á landinu, þar sem fólk
er þjálfað í því skyni að það góða
í því njóti sín. Enda mættu vmis
ríkisfyrirtæki taka^sér þjónustuna
hér til fyrirmyndar Og vonir mín-
ar um bjartari framtíð þjóðarinn-
ar byggjast verulega á því, að að-
sókn að hjúkrunarskólanum hef-
ur aukizt um helming. Enda vissi
óg hvað ég var að gera, þegar ég
valdi konu mína úr þessari töfr-
andi stétt.
Ási veit hvað hann syngur, þeg-
ar um sjúkrahús er rætt, því hann
hefur átt í fótarmeininu síðan
hann var á fjórtánda ári.
— Síðan þá, þegar ég kom út i
góða veðrið til jafnaldranna með
tvær hækjur og lét þá ýta mér sem
aftignuðum bófaforingja um
bryggjurnar, þá hef ég séð heim-
inn í öðru ljósi en áður. Ég gat
ekki tekið hann eins, hátíðlega og
þeir sem höfðu tvo fætur heila.
— En þú hefur farið fljótt til
sjós?
— Já, ég hef reynt að vinna á
skrifstofum, en alltaf átt erfitt með
að sitja kyrr á stól, á vorin, þeg-
ar sólin fiæðir inn um skrifstofu-
giugga og smáfuglair fara að
syngja á simavírum, verð ég grip-
inn útþrá. Að skríða úr höfn í eld-
ingu sumarnætur og sjá sólina
varpa leiftrandi spjótum undan
Eyjafjallajökli og kveikja í bláu
himintjaldinu. Að renna færi í
glitrandi haftflötinn og reyna gjaf-
mildi Ægis, ó, ekki er hægt að
hugsa sér neitt dýrlegra, nema ef
vera skyldi gott kvöld í grænu
grasi með iogn og koníak og Ijóð.
Ég sé, að Ási er í þessu efni
á sömu l'ínu og persneska skáldið*
Omar Khayam, sem kvað:
Einn hefur brauðs í mund, mín
fylgifrú,
ein flaska víns, eitt ljóðakver og
þú,
sem syngur hjá mér ein í eyði-
mörk,
frá auðn til himnaríkis slærðu
brú.
Ég hef orð á þessu við hann,
og fæ þetta svar:
í brjósti mér berjast þau stöð-
ugt, ævintýraprinsinn og mad-
dama skynsemi. Og prinsinn hefur
oftast betur. Því lífið er einskis
virði nema í vændum séu ævin-
týri, og þótt eitt og annað mistak-
ist, þá hrapa engar stjörnur fyrir
það. Ég hef reynt eftir mætti að
liifa samkvæmt orðum meistara
Þórbergs: Undirstaða lífsins er sak
laust grín, enda hef ég ekki yott
af magasári.
Jú, ég hef verið til sjós síðan
ég var sautján ára, og ég hef ver-
ið aflakóngur, og ég hef líka farið
á hausinn. Það getur svo sem hugs-
azt, að ég hafi ekki tekið útgerð-
ina nógu alvarlega.
Eins og eitt skipti þegar ilHa
afilaðrst og ég jurfti að slá vixil í
RÆTT VIÐ
Ása í Bæ
ritstjóra
Spegilsins
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
197