Tíminn Sunnudagsblað - 24.03.1968, Blaðsíða 6

ÚtvegS'bankanum. Það var víst
Finnbogi Rútur, sem tók á móti
þann daginn. Veðrið var dásam-
legt, nýfarið að wra, og ég í sól-
skinsskapi. Ég kenndi Finnboga
þetta guMifiallega kvæði eftir Stefán
Hörð, sem lýsir því nákvæmlega
hvernig mér var innanbrjósts:
Af svörtum sjávarstrengnum lá
Snorrabrautin eins og ör fram á
bjartan Hrmgbrautarbogann, sem
við ókum fagran janúardaginn í
stillunum í vetur, þegar frostin
gengu með ævintýrum, þá sagð-
istu ætla sjóveginn kringum ís-
land í vor og sjá þegar landinu
blánuðu firðir, sigla opinn hvern
fjörð og sjá fjarðabýlin, horfa á
Öræfajökul í sólskininu, fögur
svo að ég viknaði og fjarlægðar-
blá urðu hyldýpisgræn augu þín
eins og svanlaus vötn.
Ég sagði honurn að einmitt þetta
langaði mig að gera líka, sigla
kringum landið þegar firðirnir
blána.
Ég útmálaði fyrir honum dýrð
siíkrar ferðar með gítar, stúlkur
og briennivín. Eftir langt hjal stóð
ég upp, þakkaði honum góða við-
kynningu og gekk ti'l dyra.
Hann kallaði~a eftir mér: „Átt
irðu ekkert frekara erindi?“
Þá mundi ég það. „Jú alveg
rétt. Ég ætlaði að slá þig um sjö--
tíu þúsund krónuf.“
Já, ég missti minn bát upp í
skuldir. Því að fjargviðrast? Á
morgun ertu kannski dauður. Ég
tók á leigu annan minni og skak-
aði nú einn um tíma.
En sjaldan er ein báran stök.
Ég freistaðist til að fara með út-
lending út í Surtsey, eingöngu af
því hve miaðurinn, Breti, var
skemmtilegur, og það er ekki að
sökum að spyrja: Á rifi við hina
nýju ey strandar báturinn.
Við erum dregnir heirn, og þá
segir guð við mig: „Hættu þessu,
Ási minn. Nú skaltu skrifa bók
um útgerðarbralil þitt“.
Ég fer heim, tek saman föggur
mínar, kveð konu og börn í skynd-
ingu með virktum, og vind mér til
Reykjavíkur á fund bókaforleggj-
ana þar og segi: „Látið mig fá
fimmtíu þúsund krónur og ég skal
skrifa fyrir ykkur útgerðarsögu
mina“. Þeir gengu að kaupunum
(ég hafði á yngri árum skrifað
ástarsögu og seinna nokkrar smá-
sögur og góðan þátt um aflamann-
inn Binna í Graf að ógleymdum
danslagatextanum Vertu sæl,
mey). Enn visisi ég ekdci hvert
halda skyldi, var helat að hugsa
norður í land á einhvern afskekkt-
an stað.
Mér verður gengið niður að höfn
og þar liggur Prins Olav við
bryggju og verið að leysa landfest-
ar. Það er eins og við manninn
mælt, ég um borð og lagður af
stað til Færeyja!
Ævintýrið, það er lukkan, lífið.
Og Ási sagir mér, hvernig hann
dvaldi nokkra mánuði í Elakksvík
og gerði drög að útgerðarsögu
sinni, sem birtist á prenti með tið
og tíma (1966). Og Ólafur Jóns-
son skrifaði í Alþýðublaðið: í bók-
menntum erum við fyrst og fremst
landbúnaðarþjóð. Loks er kominn
maður, sem kann að skrifa um
sjóinn, hvað sem öðru Mður. Aðrir
gagnrýmendur tóku í sama streng.
— Og hvað svo?
— Svo frétti ég, að Spegillinn
væri falur til kaups, og ævintýra-
þráin komst enn einu simni á flot
Ég var sannfærðUT um, að þjóð-
in mætti ekki án gamanblaðs vera.
Efcki skorti reynslu, því á vori
æsku minnar prentuðum við Björn
Guðmundisson, núverandi útgerðar
og athafnamaður í Evjum, gaman-
blaðið Dundur og seddum á krónu
stykfcið um allan bæ. Alivörublað
staðarins var Víðir Sjálfstæðis-
flokksins, og hafði að undanförnu
birt að minnsta kosti fjörutíu grein
ar undir fyrirsögninni „Þegar véi-
bátarnir komu“.
Við létum okkar efcki eftir liggja
og undir sömu fyrirsögn var nú
teifcnaður kart, sem sat ofan i
gömlum þvottabala og hélt sér i
höldin.
Einmitt núna, þegar kreppa náig
ast, þá er ekki um annað að gera
en taka henni með bros á vör.
Ási segist ekki geta afborið fólk
i vondu skapi. Honum hefur reynzt
hægast að létta lund samborgar-
aranna með gílarspiti og söng, og
er þess sfcemmst að minnast, er
hann skemmti í sjónvarpinu með
vísunum um mexikanska undra-
hattinn hans aaf og fleira í sama
dúr. Hann heldur upptekíium
hætti þessar vikurnar, sem hann
er vafinn hvítu spítalalíni, pg ekur
öðru hverju í stólnum góða inn á
deild Hringsins tl minnstu sjúkl-
inganna og slær gítar.
— Það sem þg'óðina vantar allra
mest er að geta hlegið að sjáJfri
sér, segir hann. Þegar maður sér
fyrirmenn minnstu þjóðar í heimi,
eða 1 öliu fali næstminnstu, ganga
svo alvöruþrungna, að þeir geta
varla tefcið annan fótinn fram fyr-
ir hinn, og maður veit, að samt
eru þeir efcki snjallari en svo,
að sjávarútvegsmálaráðherrann,
reyndar allra vænsti maður, er
múrari að iðn, — ja, þú veizt að
nonska borgarastjómin kallaði
bezta síldarskipstjóra þjóðarinnar
utan af miðum í sinn útvegsráð-
herrastól, — er þá efcki eina ráð-
ið að setjast niður og skopast að
öllu saman?
Fyrir hönd þessa undirstöðuat-
vinnuvegs þá grátbið ég þjóðina að
'læsa ekki háð og glettni niður í
frystikisturnar vinsælu, heldur
minnast þess, að skopið er beitt-
asta vopn manneskjunnar. Sá einn
er maður, sem getur hlegið að
sjálfum sér.
Við Kennedy heitinn wum alveg
saiinmála í þessu efni. Ég er þessa
dagana að lesa bók um hann, For-
seti í þúsund daga; og þar er hvað
eftir annað vikið að því, hvernig
spaugið blómgvaðist í hans stjóm-
artíð, en áður, á tímum McCarthys
urðu brandarakarlar bandarísk-
ir að þegja eða flýja land. Það er
aðalsmerki stjóramálamanna að
geta tekið garnni, enda hafa fúl-
menni veraldarsögunnar etoki þol-
að neinn hlut verr.
Ég inni Ása eftir því, hvort hann
ætli að skrifa Spegilinn að mestu
leyti einn, en hann tekur þvi
fjarri.
— Það er ekkert grín að gefa
út grínblað. Meiningin er að reyna
að hafa það sem allra fjölbreyttast.
Meðeigandi minn og hægri hönd
er Ragnar Lárusson, teiknari, fað-
ir Valla víkings og fleiri góðkunn-
ingja þjóðarinnar, og hefur hann
haft mest erfiði við þetta fyrsta
blað sakir minna veikinda, sem
kunna að valda einhverjum töfum
í byrjun.
Við hyggjumst fá alla unga
spaugara, sem eitthvað geta, og
eins og fyrri daginn, er ég fullur
af bjartsýni.
— Og ef illa fer?
— Þá tökum við því væntanlega
með jafnaðargeði, eins og maður-
inn, sem féll úr Stórhöfða þrjétíu
faðma í sjó niður, en lét sér ekki
biit við verða, og sagði efcki ann-
að en þetta, þegar honum loks
sfcaut upp úr kafinu:
„Heyrðuð þið dynkinn, piltar?“
. Og um leið og ég bveð þennan
Framhald á bls. 214.
198
TÍMINN - SUXNUDAGSBLAÐ