Tíminn Sunnudagsblað - 24.03.1968, Page 19

V
yfir Þingmannaheiði. Loks er
hringt frá Kletti. Þá eru
þeir komnár ' þar Kristinn og
IngáKur, og af þeim væri þaS að
segja, að bílinn hefði ient í skaflá,
farið um leið út af veginum og
fram bjá honum yrði ekki komizt.
Þetta voru slæmar fréttir. Samt
bað Kristinn Jónas þess að fara
ekki fram hjá Kletti, þegar hann
legði á hálsinn. Þeir ætluðu að fá
að vera með. Klettsháls var að
verða ófær, hvað þá- heidux Þing-
mannaheiðin. Svona stóðu þá mái-
in j>essa stundina. En nm elefu-
lieytið kom einn maður að Eyri,
Gestur Guðjónsson að nafni. Hann
ekur fíintningabíl, sem Kaupfélag
Patrekisfjarðar á. Höfðu þeir Jónas
og Gestur samimælzt í Reykjavík
um það að fylgjast að yfir Þing-
mannahieiði, en Gestur orðið sið-
búnari úr Reykjavík. Ók Jónas þvi
hægt og bjóst við því, að Gestur
mundi ná okikur þá og þegar. En
það varð ektoi fyrr en þarna á Eyri.
Hann hafði gist í Búðardal.
Á Eyri snæddum við nú hádeg-
iisverð. Og þegar frú Elín hafði
tekið tii nestið, var greiðinn þakk-
aður, heimilisfólkið kvatt og iagt
af stað. Jónas hefur jorustuna.
En lesari góður: Ég er ekki enn-
þá alfarinn frá Eyri, þótt ég hafi
setzt upp i bílinn hjá honum Jónasj
og haldið hafi verið af stað. Ég
þarf að biðja þig að staldra ofur-
lítið hjá mér á meðan ég segi þér
dálitið um hana frú EHnu.
Mér varð starsýnt á þessa konu,
þegar ég sá hana koma inn í eld-
húsið. Hún studdist við tvo stafi.
Þegar ég hafði horft á hana snú-
ast við að koma því í verk, sem
mest var aðkalandi, fór ég að tala
við hana. Ég lét orð Hggja að þvi,
hversu illa hún væri farin og ekki
betur sett fyrir það, þótt hún ætti
heima við þjóðbraut, þar sem stöð-
ug gestakoma væri þann tíma árs,
er vegirmir eru bíifærir — slíkt
hlýtur að þyngja álagið á húsmóð-
urina. )
„Nú er ég þór ekki sammála“,
svarar Elín. „Ég má lofa guð fyrir
það að geta gert eitthvað gert fyr-
ir aðra“.
Mér varð þetta að orði:
„Ég hitti víst ekki marga fyrir,
sem buigsa svona“.
Mér fannst ég geta séð í huga
þesisarar konu letraðar þessar
þrjár höfuödyggðir: Sterkur vilji,
ósíngirni og bjargfasta trú á hand-
leiðslu forsjónarinnar.
Færðin þyngist eftir því sem
hærra kemur á Kiettshálsinn, og
snjóinn sfcefur dáMtið annað slag-
ið. Og eftir einnar stundar akstu-r
fró Eyri erum við komnir að bílm-
um hans Kristins. Enn hafði hann
farið hieldiur langt tii hægri og
hallaðist mikið.
Nú var teikið til starfa og farið
að moka skafíinn af voginum. Og
þegar því lauk, var mæltr hvort
hægt væri að aka bíl fram með,
en bilið reyndist of mjótt sökum
þess, að vegurinn þarna lá utan í
hæð. Nú var víst ekká nema ein
ledð til, og hún vax farin og lán-
aðist vel: Byrjað var á því að losa
yfirbreiðsluna ofan af blnum og
tína einangrunarplast í burtu, þvi
yel var um ölið búið á bílpallinum.
Því næst voru ölkassarnir toknir
af — um það bll hálfur farmurinn.
Þar næst hreinsaðuT snjórinn frá
bílnum. Gaflinn, sem var vel sterk-
ur og járnaður, var settur fyrir
hægri afturhjól bilsins, vélin ræst,
og með því, að halda öðrum enda
gafilisins á lofti, lánaðist að láta
hjólið fá viðnám. Gaflinn lagðist
nú fflatur á snjóinn, og þá tófc
Kristinn á sinni iist sem biistjóri,
og aftur á sfcreið bíMinn ofurró-
lega, en ekfcd lengra en það, að
hjóMð sat á gafíinum. Við þessa
hreyfingu mjakaðist bMMnn svo
langt til hMðar, sérstaklega að
framanverðu, að bilið reyndist
nógu breitt til þess að koma hin-
um bílnum fram hjá.
Þegar það hafði heppnazt, var
enn farið að moka snjó og hjakka
klafca frá bíl Kristins. Loks er tek-
inn ví-r og nælontóg og tengd á
mM hans og bíls Gests. Tógið
sMtnaði, er í var kippt. En bffllinn
sfcreið svo langt áfram, að hjóMð
sileppti gafMnum, og var hann þá
skorðaður á sama stað og þegar
við komum að honum. Enn er
mokað og pælt, tógið sett á milá
bfflanna á nýjan leifc, vélarnar ræst-
ar og reynt aftur. Nú sMtnaði ekki
tógið. Allíir bilarnir voru komnir í
sömu sióðina. Síðan var ekið aftur
á, svo nálœgt ölinu sem komizt
varð, og byrjað að láta^ það á bíl-
inn. Þá var orðið lygnt og bjart i
‘iofti. Frostið var tæp sex stig, og
vafasamt hvort ölið þyldi það. En
verst taldá Kristinn, ef við fengj-
um lungnabólgu og gætum
kannski ekkj fengið að drekka öl-
ið. En ölið fcomst aMa leið og eng-
inn ofcfcar fékk lungnabólgu.
Við settumst nú upp í bfflana og
fórum að drekka kaffi úr hita-
könnu Gests, þvi að hún fékfc nýja
áfyibngu á Eyri og fcom það sér
vel. Klukkan er nú að verða sex,
alir eru tilbúnir, og það er haldið
af stað. — Við erum ennlþá stadd-
ir austanmegdn á hálsinum, lend-
um í þéttri snjódrift, sem gera
verður nofckur tilhlaup í áður en
komizt vexður í gegn. Og svo blas-
ir við slétt snjóbreiðan, hvergi
staur eða stika, sem hafa mætti
hMðsjón af. Mér fannst sem það
hlyti að vera stýrt eftir radar. En
hvar var só radar? Ég held í höfð-
inu á Jónasi, og sambandið miJl
þess og stæltra a-rma hans virtist
vera í bezfa lagi.
Undan tekur að halla, og nú
koma sneiðingar og beygjur.
Klettsháisd lýkur. og við sjáum
Ijósin í Skálmardal. Og eftir aö
hafa nú í dálitlum snjó ekið yfir
hálisana.þrjá að austan, kom mér
það í hug, að efcki væri allur vandd
leystur í samgöngumálum Vestur-
Barðstrendinga, þótt þeir, sem um
veginn aka, losni við Þingmanna-
hieiðina, sem vonandi verður á
sumri eða hausti komandi.
Við nemum staðar við Skálmar-
dal. Bfflstjóramir ræðast við. Síð-
an er haldið áfram Þegar á Eiðið
fcemur, er stefnan tekin út á Múla-
nes og þegin gisting á Firði.
Á Firði búa nú Óskar Þórðarson
og frú Ólafía Kristin Þorsteinsdótt-
ir frá Litluhlíð á Barðaströnd. Hjá
þeim var gott að vera. Þar fór alt
þetta saman: Rausn, myndarskap-
ur og alúð heámilisf ólfcisins við gest
ina. Mér fannst það eins og að
sitja veizlu allan tímann, sem ég
dváldist þar. En það urðu nærri
þrír sólarhrinigar.
Þegax við firommenningarnir
höfðum gist .eina nótt á Firði, bætt-
ist sjötti maðurinn í hópinn. Hann
var frá Súgandafirði, Páll að nafni.
Höfðum við Jónas mætt honum í
HvaMirðinum á suðurleið. Fljótur
hefur hainn verið að hlaða bílinn
— líkiega efcfci sofið mikið. Páil
hafði talstöð i sínum bíl og gegn-
uiAi hana var unnt að frótta af
bílum frá ísafirði, sem ætluðu að
komast suður. Einnig vax haft sam
band við Patrefcsfjörð. Og það
fréttist helzt, að Þingmannaheiði
yrði rudd, ef veður leyfði, þegar
norðanbíilarnir væru ferðbúnir, á-
samt þrem Patreksfjarðarbílum,
sem senda átti með flutninig á
Múlanes. En varan, sem fiytja átti
á Múlanesið, var í skipi, sem var
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
211