Tíminn Sunnudagsblað - 23.06.1968, Síða 19

tán eða seytján, sem lögðum í hríð-
arbylinn út á ísinn, berandi þau
tól og tæki, er safnað hafði verið
saman og lí'kleg þóttu til að koma
að gagni i þessari för.
Sá, er fyrstur fór út á ísinn,
hafði broddstaf góðan til þess að
kanna, hve lagísinn væri orðinn
traustur á milli hafísjakanna. ís-
inn reyndist ótrúlega sterkur, það
gerði hið geysimikla frost. Engin
sérstök töf varð því á fe-rðinni
vestur yfir fjörðinn, sem var tæp-
lega einnar klukkustundar gangur.
Eins og búizt var við, höfðu
hvab'rndr haldið opinni vökinni,
sem þeir staðnæmdust í kvöldið
áðu-r. Og sennilegt þótti, að þeir
væru þar enm allir, en áætlað var,
að þeir væru þá um tuttugu. Það
var á svipuðum tíma, sem veiði-
mannahóparnir komu að vökinni,
um það bil, sem fullbjart varð
af degi. Aldrei vissi ég fyTir víst,
hve þessir hópar voru margir, en
álít, að þeir hafi verið fimm eða
sex. Það voru nokkuð misjafnlega
margir menn í hverjum veiði-
flokiki, en sennilegt þykir mér, að
þarna hafi verið samankomnir
fimmtíu til sjötíu menn.
Flokkarnir tóku sér stöðu á vak-
arbarminum, þannig, að menn
sneru sem mest baki í veðrið.
Myndaðist þannig um hálfhringur
um vökina. Þessi niðurskipan fór
að mestu friðsamlega fram, þótt
enginn sérstakur maður stjórnaði
henni. Og ekki varð ég heldur var
við, að flokksstjóri væri fyrir
hverjum flokki.
Að öllum undirbúningi loknum,
hófst aðforin. Það kom strax í ljós,
að ekki þýddi að skjóta á hvalina
fyrr en búið var að koma skutli
í þá, annars var vonlaust að ná
þeim, því ef þeir dauðskutust, var
annað hvort, áð þeir stukku strax,
eða þá aðrir hvalir færðu þá í
kaf með bægslagangi, því að skot-
hríðin og þrengslin í vökinni voru
búin að æra dýrin. Þeir hvalir,
sem sukkn, voru tapaðir fyrir fullt
og allt, því að þama mun hafa
vedð tuttugu til þrjátíu metra
dýpi og því engin tök á að ná
þeim upp.
Þegar búið var að koma skutli,
eða skutlum, í hval, lá hann í kafi
nokkrar mínútur. Meðan á kafinu
stóð, var gefið eftir á skutulfær-
inu, eftir því sem þurfti. Einn
maður hélt í hvert-skutulfæri. Þeg-
ar slakna tók á færjnu, var aug-
ljóst, að hvalurinn var á leið upp
til að anda. Þá var nauðsynlegt
að vera nægilega fljótur að draga
skutulfærið upp, til þess að unnt
væri að sjá, í hvaða hval skutull-
inn væri, því að skotmennirnir,
sem oft voru tveir eða þrír, urðu
að skjóta um leið og skepnan kom
upp úr sjónum. Umhugsunarfrest-
ur var því enginn.
Oft komu margir hvalir upp sam
tímis og gat því brugðið til beggja
vona um, að réttur hvalur hittist,
og stundum voru skutulfærin skot-
in í sundur. Það var stórkostleg
sjón og hrikaleg, að sjá umbrot
og bægslagang hvalanna í vökinni.
En þó misjafnlega langan tíma
þyrfti til að ná hvölunum, endaði
það þó allt á einn veg. Þeim smá-
fækkaði f vökinni, og að síðustu
var þar ekkert lífsmark að sjá
lengur. Það var mikil breyting að
sjá sjóinn í vökinni allt í einu
sléttan eins og spegil. En sjórinn
hafði blandazt svo miklu blóði og
feiti, að ekki sá gára á vökinni,
þótt hvassviðrið geisaði.
Áður en þetta gerðist, hafði ég
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
499