Tíminn Sunnudagsblað - 06.10.1968, Qupperneq 12

Barði Guðmundsson hélt þvi
fram, að Þorvarður Þórarinsson
væri höfundur Njálu Hann taildi
enn, fremur, að firásagnir ýmsar !
Njálu væru lýsingar á því, sem
fyrir Þorvarð sjálfan hafði borið
um ævina, og söguhetjur hennar
margar Sturlungaaldarmenn f dui-
argervi: Bak við Flosa leynlist
Þnrvarður sjáifur, Oddur bróðir
hans byggi undir kufli Gunnars a
, Hiíðarenda »g Hildigunnur St; rk-
a&rdóttii væri í reynd Rand.dín
Fiíippusdóttlr á Valþjófsst«ð Þess
ar kenningar sínar rökstuddi B 'rði
á /wnlegan og skemmtilegan hátt
rneð því að finma líkingu með
fóik4 og’ söguhetjum í Njálu og
Stórtungu
-Þegar Skarphéðintn og Högind
i%u, ti! hefmda eftir Gumnair á
HHðái'enda, getur þess að „firafnax
tvéfr flugu með þeim alia leið'
að Odda. Barði taldi sig sjá í
hendi sér, ,r,ð þetta væru hrafnar
sem máttu vera Þorvarði Þórarins-
synd næsta minnisstæðir. í Sturl-
ungu er sú saga um för Eyjólfs
Þorsteimssonar og Hrafns Oddsson
ar yfir HjaltadalShei'ði, er þeir fóru
að Oddi Þórarinssyni í Geldimga-
holt og tóku hann af líifi, að „hrafn
ar tveir fiugu með þeim alia heið-
ina.“
Þegar sagt er um Hildigunni í
Njálu, að „nún var svo hög, að
faar konur voru jafmhagar," hugði
Barði það vitnisburð um hagleik
Randalínar, sem hanm grumaði, að
myndskreyt.t hefði hinn fræga
skála á Valþ.jóf'sstað. Honum bauð
í grum, að það væri skop um ætt
arínroka Oddaverja og nafm hús-
fireyjuimmar á Vallþjófsstað, er hét
sem dóttir Sigurðar Fáfnisbama og
reiknaðist e:ida af honum komin.
er Hallgerður langbrók lét sína
dóttur heita eftir föðuimóður
simrni, „því að hún var komin frá
Sigurði Fáfnisbana." Hann taldi
þar og sveigt að Valþjófsstaðarhús-
TVEIR GÆFUSNAUÐIR ÞJÓÐHÖFÐINGJAR
— svo nauðalíkir draettir eru I dapurlegri sögu þeirra, að hinni
, mestu furðu gegnir.
780
f reyju, er sagt var um Þorkel hák,
að hamn hefði látið marka yfir
lok'hviiu sinni og stóli þau þrek-
virká, er hanm drap finmgálikm á
Balagarð'S'Siíðu og flugdreka 1 A.ðal-
sýslu — eigi aðeins með það eitt
í huga, að hún var rækilega svar
jm 1 kyn ormsbanans Sigurðar held-
ur hefði sjálf lagt hönd um verk-
um keimiíkiim þeim, er „mörk
uð“ voru yfir rekkju og setgagni
Ljósvetnimgsins. „Sjá himn rika kon-
umg, sem vá dreka þemma“ var á
létrum á Valþiófsstaðarhurð’.nn'
Ályktuin Barða var sú, að Njáila
væri eins konar lykilróman um
samtíð höifundarins.
Á svipaðan hátt hafa verið dreg-
ið fram ýms atvik í öðrum f.ern-
sögum og bent á likingu þeirra
við mumnmæli, sem eldri eru og
stumdum víða kunn, eða .itburði
sem síðar gerðust. Verður ekki far
ið fteiri orðum um þetta, e ídi fer
því fjarri, að á þessar kenningar
hafi veriS vikið í því skvni að a*
neita þeim eða gjalda þeim já-
yrði. Þetta er einungis innfangui
að dálitlum samtíningi um bað,
hversu duttlungafull tilveran er
örlög manna einkennileg og atvi'k
im skrítin á stundum. Hér verðui
ekki djúpt kafað nú íamga leitað
á torsótt mið heldur aðein.-. h • afl -
að samarn það, sem auðvelt e: að
koma höndum á. Hitt er svo amn-
að mál, að óyggjamdi dæmi um
eimkemnilegai tilviljanir í lífi
manna og sögu þjóða b ^nda til
þess, að varhugavert geti verið að
draga of eimstrenginigsleg'ar ályktan
ir af pví, þótt atburðum svipi s im
am, því að vissulega hafa
sjatdheyrðir atburðir oft endurtek
ið sig með svo likum hætti, að
fu'fðu gegnir. Þegar öllu er á botn-
inn hvolft, er svo fátt nýtt undir
sólunni.
II.
Við Skulum þessu næst
renma augum yfir spjöld sögiUinnar
og hyggja að þvi, hvaða leik til
viljunin getur leikið. Þó verður það
einungis fátt eitt aí því, se m okk-
ur myndi þykja slægur í, er v>ð
komum auga á í skjótu bragði.
Fyrst kyimnum við okkur gamiiar
slysfarasögur. Verður þá £vrir okk-
ur frásögm af emsku skipi, sem
fórst við CaJais 5. desembtrmán-
aðair árið 1664. Þetta var átakan-
legt slys, því að sikipverjar, sem
*voru áttatíu og einm, fórust allir
—að eirnum manni undamt iknmm,
Hugih Wiilliaiims að nafni Sama
T t M I N N - SUNNUÐAGSBLAÐ