Tíminn Sunnudagsblað - 20.10.1968, Side 19

Erlendur Sunnlendingur, aikunn-
wr dugnaðarmaður. Hann hafði
í höndum austursfötu, er þetta var
sagt, og varð að orði:
„Eg held ég helli nú úr henni
8amt.“s ]/
Fyrir stakan dugnað og frábæra
stjárn Halldórs náði bátuirinn heilu
og höldnu inn á Eyjafjörð, og allir
mennimir björguöust á land. En
þrátt fyráx það varð þessi för ör-
lagarfk fyrir Eirík litla Friðbjarn-
a-rson. Eiríknr, fóstri hans, komst
að vísu til Grímseyjar, en hann
náði aldrei heilsu aftur eftir áfall
þetta og andaðist, samkvæmt
kirkjubók Grimseyjar, í ágústmán-
uði þá um sumarið. Barnaveiki
barst til Grímseyjar þetta sumar.
Tvö börn Eiríks önduðust
úr veikinni um Mkt leyti
og hann sjálfur. Þrjú lfk
stóðu uppi í senn í Grenivík, bónd-
inn og bömin tvö. Ekíkjan stóð
uppi með tvö uíng börn. Nú var
fóstri Eiríks litla lokið. Emgin leið
var til uppeldis hans önmur en
isveitim. Fjarlæg sveit móður hans
átti að sjá um hann, en oddvitinn
í Grímsey kom honum til dvalar
til Frimanms Bemediktssonar,
bónda í Neðri-Sandvík. Frímamn
var efmaðasti bóndinm í eyjumni og
sá tekjuhæsti. Kona hans hét Sig-
ríður, sunnlenzk að ætt.
Grenivík er syðsti bærimrn í þétt
býli Grímseyjar, en Sandvík nyrzti
og nálægt tveir km á milli. Það
man Eiríkur fyrst eftir sér, að
hann var leiddur og hálfdreginn
af sterkri hendi þessa leið. Þá var
hann hálfmaður með fjórða árið.
Hanm reyndist fársjúkur af barna-
veiki, er Sigríður húsfreyja tók
hann og bar hann inn í rúmáð.
Hún sagði honum síðar, að hún
hefði ásett sér aö'halda í honum
lífinu. Hálfan mánuð lá hann milli
heims og helju. Auðvitað var ekki
hægt að ná í lækni, en Sigríður
reyndi mörg gömul húsráð. Loks
tók hún glas með giktaráburði, af-
ar lyktarsterkum, og hélt því opnu
fyrir vitum hans og lét hann ailda
að sér. Hún sagði, að eftir það
hefði hann fengið smöggan og góð-
an bata.
Eiríkur litli var snemma látinn
vinma eins og kraftar leyfðu. Hanm
man ekki önmur sumur fyrr en
hann var látinm vaka yfir velM,
eirnn og kaldur, langar nætur.
Hanm var eimnig kúahirðir. Kýrnar
voru tvær. Á morgnana varð hann
að reka þær í vatn upp í tjörn,
sem var austur undir björgum.
Þar var, jafnan iðandi af skeglu
og kriu. Þar voru festar snörur,
og þar festu skeglur fæturna og
voru teknar. Þetta þótti Eiríki, litl-
um öreng. erfitt verk og ömur-
legt að taka fuglana og deyða þA.
Vatnsbólin í Grímsey voru alls
staðar brunnar. B'runnurinn í Sand
vík var nokkuð frá dyrum. ÖrMt-
ill var hann látinm sjá um vatns-
burðinn í bæinn og handa kúnum.
Hamn hafði vatnsbera, bogið tré,
yfir axlir og á endunum spotta
með krókum, sem krækt var í föt-
urnar. Það var erfitt að lyfta föt-
unum frá jörðu, og gangurinn vildi
verða skjögrandi, svo að vatnið
gusaðist um hné og fætur og fraus
í vetrarfrostum. En vatnið gat fros
ið af á vetrum í brunnunum á öM-
um bæjum. Þá várð að sækja vatn
ið í hina einu lind eyjarinnar, sem
var úti í Básavík .Það var létt fyr-
ir Eirík, því það gerðu fullorðnir.
Frímann Frímannsson var næst-
um jafnaldri Eiríks og félagi, bæði
við leik og smá strákapör. Eirík-
ur fann til þess, að Frímann var
jafnan betur klæddur en hann, og
honum var minna skipað til verka
en einkum þó þess, að hohum var
aldreá hótað flengingu. Við Eirík
var jafnan hótun á lofti, bæði fyr-
ir yfirsjónir, sem báðir áttu sök
á og svo, ef Eiríkur hafði ekki lok-
ið verki á tilsettum tíma. Hann
fékk þó sjaldan líkamlega refs-
ingu.
Frímann bóndi var mikiU búmað
tlMIN N- SLNNUDAUSBLAÐ
8«