Tíminn Sunnudagsblað - 24.11.1968, Síða 18

Halldóra B. Björnsson var tvímælalaust ein fremsta skáldkona þjótS-
arinnar, og sum kvæði hennar verða meS djásnum talin. Hún unni
náttúru landsins og tungu og menningarerfðum þjóðar sinnar, en varð
að þola þá raun sem fleiri, að vita kærar heimaslóðir hernumdar um
tugi ára.
Sunnudagsblaðið birtir ekki að jafnaði eftirmæli í neinni mynd, en
bregður út af því, er Halldóra á I hlut, enda lagði hún því oft til efni,
kvæði og þætti ýmsa.
Sigríður Beinteinsdóttir:
Systurkveðja.
einatt í hólum og steinum,
leið þaðan Ijúfur kliður,
lögðum við eyrun og þögðum.
Ljóð voru í lækjarniði,
Ijóð voru í blænum þýða,
Ijóð voru í litríkum blöðum,
Ijóð voru í fuglakliði.
Fundum við merkar myndir
margar í gljúfranna bergi,
fannst þú í mosa mynstur,
mjúkum sem flosuðum dúki.
Hljóð er nú harpan þín góða,
heyra vildi ég meira.
Ljóðin þín Ijúfu, þýðu
láta mig hlæja og gráta.
Hugur þinn var svo hagur,
hljóðu stundirnar góðar.
Birtan sýnist mér sortna,
í sumar varð ég gömul
— varð mér vetur harður
vissan um þig að missa.
Merla minningaperlur
mest um það fegursta og bezta,
gleðin frá stundunum góðu
geymist sem fagur draumur.
Kveð ég þig saknaðarkveðju,
kæra systir mín, Dóra.
Liðin er Ijúfasta tíðin,
lengur ei blómin anga,
hneigja þau höfuð og deyja,
hélaðri fikblæju felast.
Á sundinu inni við Sanda
sáran stynur bára,
viknar brekkan er vaknar
vogur með ekkasogum.
Þungur er saknaðarsöngur,
sól skín á gervihóla.
Dalurinn harm sinn hylur
og heiðin í mjallarbreiðu.
Grátið ég heyri i grjóti,
gengið um hóla og klungur,
álfarnir eru það sjálfir,
er urðu okkar vinir forðum.
Tjáð var um tröllin áður
tryggð þeirra aldrei brygðist.
Um heiðina lágu okkar leiðir
löngum í veðrum ströngum,
treystum v,!ð tröllanna stærstu
tryggð, er við leituðum byggða.
Sérðu nú hcglin hörðu
hrökkva um kinnar dökkvar?
Lékum við börn hjá lækjum,
lundin var glöð þær stundir,
heyrðum við óm af orðum
954
/
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ