Tíminn Sunnudagsblað - 12.01.1969, Síða 6

en hið unga og lífsglaða telji ekk-
ert að veðri. Ekki kvaðst ég fara
frá heimilinu, þegar húsbóndinn
væri ekki heima Ég vildi alls ekki
skilja konuna eina eftir með tvö
gamalmenni og börnin. Með þáð
kvaddi Oddur og fór.
Um hádegi var aðeini betra veð-
ur. Veit ég ekki fyri en Oddur er
kominn aftur. Kemur hann með
þau skilaboð, að foreldrar og hús-
bændur uoga fólksins í dalnum
hafi leyft því að iara með því skil-
yrði, að Páll á Eyvindarstöðum
fari með og við hlýðum honum
í einu og öllu. Hann átti að vera
fararstjórLnn. Euki gaf ég Oddi
neitt vilyrði um, að ég færi. Sagð-
ist hann eiga eftir að fara suður
og upp að Þormóðsstöðum, og þeg-
ar hann kæmi p.tðan, gæti hann
sagt betur, hvað í ráði væri. Ég
reyndi að telja Oddi trú um, að
hann yrði uppgetinn á pessum
hlaupum og gæti svo ekkert
skemmti sér, þegar hann kæmi á
samkomustaðinn. Oddur bara hló
og hoppaði heldur léttur á sér,
sneri sér við og sagði: „Þér mun
snúast hugur, þegar þú fréttir, að
Þormóðsstaðaheimasæturnar fara
á ballið“.
Lengri orðask'pti urðu ekki
milli okkar. Ég hélt áíram við úti-
verkin. Veðrið fór frekar batn-
andi. Klukkan sex var ég klár með
útiverkin. Stóð það heima, að þeg-
ár ég kom frá gegningunum, kom
Oddur í þriðja sinn með þær frétt-
ir, að allir ætluðu að fara og Páll
yrði fararstjórinn. Húsmóðir mín
vildi endilega, að ég færi, svo að
ég sló til og fór dð búa mig. Allir
áttu að koma sarran á tiLteknum
tíma á Eyvinda'-stöðum, samtals
fjórtán manns. Klukkan hálf átta
var lagt af stað Fólkið paraði sig
saman, piltarnir leiddu stúlkurnar
og nú skreið a/lur hópurinn af
stað. Fænð var sæmilegt, dálítið
hált, svelibúnkar víða og hjarn á
milli og aus snjór þar ofan á, en
ekki til trafala. *
Þegar .Komið er norður fyrir
beitarhúsin á Eyvindarstöðum, eru
þar tvö gil. sem heita Selgil. Er
annað gilið mjög djúpt og oft illt
yfirferðai um hávetur vegna snjó-
hengju, er sezt í norðurbarminn,
en kemur þó oft iyrir í snjóþung-
um vetrum. að gil'ð fyllist. Nú var
ekki svo. Urðum við því að spora
okkur upp barminn að norðan og
leiða stúlkurnar í sporaslóð þar
upp, þar tii að allir voru komnir
heilir þar upp Næsti áfangi var
að komast yfir svell, sem
lá frá Hríshólsmýrinni alla leið
niður í Núpárgil. Forstjórinn, Páll
Pálsson, óskaði et'tir því, að við
færum vestur fyrir bunkann, sem
var ekki stór krókur á leiðinni,
en mitt í þessari ráðagerð sjáum
við, að Júlíus Jóhannesson og
Brynjólfur Sveinsson eru farnir
af stað með dömur sínar, dans-
andi og syngjandi. og segja, að
þetta sé ágætt. Var þá ekki beðið
boðanna. Þegar við erum komin
norður yfír svellbreiðuna, þá sjá-
um við, að Pál vantar, fórum við
því tveir suður yfir bunkann til
að sækja Pál. Höfðum við mikið
gaman að því, að þetta var mað-
urinn, sem átti að stjórna hjörð-
inni.
Þegar við komum norður fyrir
Sölvahlíð, tókum við beina stefnu
á Skinnb'ókarlág. Hún er nokkúð
sunnar en vegurinn yfir hálsinn.
Það var komið bezta veður, logn
og heiðríkja. Þegar kom vestur á
hálsbrúnina, fór heldur að lifna
yfir unga fólkinu. Nú fór það að
sjá fram í fjö-ðinn. jafnvel sam-
komustaðinn. Niður hálsinn gekk
á ýmsu. Fóru menn þá áð taka
sporið, þegar hallaði undan fæti,
áðrir vöidu hjarnfannirnar, en
sumir þóttust öruggir að þræða
melana. Var því mikið um hróp og
köll á milli fólksins, enda höfðu
fjósakonur á Hleiðargarði haldið,
að danssamkoman væri flutt norð-
ur á Hrísamela, ug hafði ein ósk-
að þess, að hún væri komin í soll-
inn.
Eftir þetta bar fátt til tíðinda.
Menn þrömmúðu, sem leið lá fram
með bæjum eftir rennisléttum
Hólagrundum yfir ána undan Jór-
unnarstöðum. Þegar við kom-
um fram eftir, var dansinn ekki
byrjaður. Var mér sagt, að annar
ballstjóriun hefði verið búinn að
leggjá sig út af. En pó dansinn
væri ekki byrjaðir’, var skemmtun
in byrjuð. Inni í stofu var glymj-
andi söngar. Voru þarna tvær stof-
ur samliggjandi og var dansað í
annarri, en sungið og spjallað í
hinni. Daniel Damelsson var söng-
stjóri. Sérstaklega tók ég eftir ein-
um manni, sem mér fannst skara
fram úr i fyrstu rödd Þáð var
Pálmi Þórðarson frá Tjörnum, þá
um fermingu. Hann hafði afar-
skær og mikil hljoð, en ekki kom-
inn í mútur, Alla nóttina var sung-
ið undir stjórn Daníels. Hann var
organisti í Hólabrkju og mjög
sönghneigaur. Yngra fólkið var
við dansinn. Lítið eða ekkert uppi-
hald var á meðan kaffið var
drukkið. Fjörið, 'éttleikinn og á-
hugmn á dansinum var svo
mikil. Hljóðfærið var einsett har-
mónika. Allir voru kófsveittir,
sumir komnir úr treyjunni og
dönsuðu snöggklæddn. Þá var líf
og fjör, og þá þurfti ekki hljóm-
syeit eða vín til að fjörga fólkið.
Ég man ekki eftir, að þarna væri
vín á ferðinni og allra sízt hjá
yngri kynslóðinni
Klukkan sex um morguninn var
mest fjör í dansinum. Þá þurftum
við Ólafur, bróðir minr. að kveðja
alla glaðværðina, pví áð við áttum
að vera komnir heim klukkan átta
til okkar verka. Hitt fólkið ætlaði
að skemmta sér lengur og heilsa
upp á kunningja sína á bæjunum
daginn eftir og e1 til vill fá sér
svolítinn dúr til að jafna sig. En
þegar við erum að kveðja, kem-
ur það eins og þriima yfir okkur,
að Oddur Tómasson vill fara með
okkur.' Nðitum við þvi alveg, því
að við ætluðum að vera fljótir í
ferðum. En það var ógerningur að
koma vitinu fyrir hann Við gáf-
um því eftir, en sögðum honum
jafnframt, að við mundum hlaupa
við fót a!la leiðina. Oddur hélt
hann fylgdi okku'- eftir og bjó sig
í snatri. Klukkan var að verða sjö,
þegar við lögðum upp frá Jórunn-
arstöðum. Við settum á sprett
strax úr h'aðinu, þegar við vorum
búnir að kveðja dansstjórana og
alla samkomugestma Þegar við
komum út að Hólum hægðum við
dálítið ferðina, en hlupum við fót
út allar Hólagrundir — stigum
aldrei hægt spor. Þegar við vor-
um komnir út ið Æsustaðagerði,
nú Grænuhlíð, tókum við beina
stefnu út og austur frá bænum
stytztu leið yfir Núpufellshálsinn.
Þurftum við því nokkuð að sækja
í brekkuna o.g mæddumst fljótt og
dróst Oddur aftur úr. Þegar við
komum upp á háhálsinn, var Odd-
ur orðin dálítið á eftir en við
biðum eftir honum. Þegar hann
kom, sá óg strax að eitthvað var
að. Eg sá, að hann var dálítið íöl-
ur í framan, en þó stóðu svita-
dropar á enninu Ég spurði hann
hvort hann væri veikur.
„Nei, ég er vel frískur, en ég
14
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ