Tíminn Sunnudagsblað - 12.01.1969, Page 20

ur sagt, að eg hafi þig- æstan til
ófriðar. En sýsiumaður ætiar mér
ekki gott því að ótryggt er með
oss. Qg hefir hann nú um tima ver-
ið fár til n.u'n. og vil es því að
sinni vera afskiptalaus af máli
þínu, að öðru en því, er nti sagði
eg þér“. Húskárl þakkar honum.
en segir þó sem áður, að ekki
hyggir hann gott til komu sinnar
á þingið. En prestur bað hann
öðru vísi ætla og' kvíða ekki, fyrr
en á dytti. Og skildi svo tal þeirra
að þvi sinni.
8. kapituli
Nú líður að þingdegi. Og sem
hann er kominn. ríða þeir Filptis
og prest" upp +* Ve1!]. Er þá Sæ-
mundur hóndi þar fyrir og margir
menn aðrir sem þangað voru
stefndir til vitnisburðar, en fóveti
á að setja réttinn um daginn. því
að sýslumaður var sjáifur um það
leyti veikur mjóg r á iiann þenna
dag i rúminu. þungt haldinn. svo
að hann hafði varla mátt til að
snúa sér. og var hann þó harður
maður og engin kveif af dönsk-
um manni Mátíi narin því ekki
gegna málum ntanna að svo
komnu, en fóveti gekkst þá fvrir
oilu. sem nann vævi sjálfur með
fullum myndugleika En sem rétt-
urinn var settur ieitar hann um
sættir mtlii Sæmundar bónda og
Filpusar. Gengur það mjög tregt
í fyrstu, með því að Sænntndur
var ekki smálátur og vildi enn
halda því sama fram sem hann áð-
ur að Stórólfahvoli hafði boðið Fil-
pusi, en þessum þókti það afdæm-
ingur. er hann h afði eigi unnið
verkið af ásetningi Gengur lítt
sanran með þeim, og leitar þó fó-
viti allra meðaia til að slétta þessi
mái með þeim. Þó kemur þar um
síðir að áliðnum degi. að nokkuð
Unast harðfylgið á báðar síður, og
semst það með þeim að Filpus
borgi fyri" áverionn 20 álnir fyrir
holdfall aðrar 20 fvrir nytfall enar
þriðju 20 álnir og í græðslulaun
enn 20 álnir Þar að auki lúki hann
Sæmundi 5 ríkisdali fyrir allt það
ómak, er hann hefir haft og ferða-
lög um sýsluna vegna mál-s þessa
er hann hefði mátt hjá komast, ef
Filpus lieffii eigi unnið það fóisku
verk á Rauðhyrnú. Og vantar nú
eigi annað en þetta sé bókað
0 kapítnlj
Nú segir frá p-resti, að hann vill
ekkt vera við' aiíJsumfialian þessa,
að eigi þurfi kalla, að hann hafi
æst húskarl sinn heldur situr
hann inni hjá sýslumanni og talar
við liann, þar sem hann lá veikur
i rúmi sínu. ef hann mætti nokkuð
vera honum til skemmtunar. og
tekur sýslumaður orðum hans það
er hann má sökutn vanheilkú Tala
þeir um vmsa hluti og Ííka um
mái þetta og fer allt skipulega
með þeim. Einhverju sinni, er
prestur vir úti, varð hann þess vís
að Sæmutidur bóndi gekk á tal við
sýsium-ann og að þeirra tai stóð
nokkura nríð. ert vissi þó eigi,
hvað þeir í’æddust viö 'Þótti þó
draga til líkinda, að það mvndi
hafa verið unt framgang málsins
Fær nú prestur að heyra um sætt-
ina. áður hún er bókuð, og þykir
honunt að vísu húskarl sinn hart
leikinn og nokkuð ómaklega og
ranglega, þyí að eigi var honum
grunlaust. að hann myndi þar
gjalda sín, en ekki njóta. því að
að hann vissi, að sýslumaður með
sjálfum sér geymdi fjandskap til
hans. Þó kom honum það í brjóst,
að hann ekki vill nú erta sýslu-
mann eða styggja þar hann var
svo langt leiddur. að menn hugðu
tvísýnt um líf hans og vill heid-
ur bíða skaða nokkurn, svo að
liann varast að víkja nokkru orði
að hú.-karli sínum, en lætur sér
það hans vegna Iynda sem gerzt
hafði, og sezt nú enn hjá sýslu
manni og ræðir við hann sem áð
ur með góðum fagnaði og atlotum
En sent þeir ræðast við, og þó
sýslumaður nokkuð þunglega sök
um vanheilsu, apyr sýslumaður
hvort búið mnni að lykta bókun
sáttadnnar. en prestur segir það
ekkj vera. Kallar hann þá á harn
sitt og segir að boða þangað fó-
veta. Kemur hann svo inn tii
þeirra. en sýslumaður rís nokkttð
við í rekkjunni. og mátti þó varla
sig hreyf-t og segir, að hann skai
skrifa upp á fólið Filpus 1 ríkis-
dal í bætur. yni fram það sem áð-
ur var komið. Stóð þá fóveti iitla
hríð. seni hann ætlaðist til, að
hann segði einhverja röksemd tii
þessa. En sem hann ekki heyrir
hann mæla fleiri orðum. gengur
hann aftur á brott og yrðir eigi á
hann né spyr hann um upptekt
þessa. en bókar það sem fyrir
hann var lagt. En svo er mælt. að
enginn vissi, fyrir hvað Filpus
sætti bóturn þessum og að hann
enga ósiðsemi sýndi í orðum eða
öfiru athæfi um daginn, heldur
gekk að þungum sættum og lét tií
leiðast af þægð meir en margttr
myndi ætlað hafa. En sem prestur
heyrir þetta, grems-t honum mjög
með sjálfum sér. að sýslumaður,
svo veikur. skvldi ofan á það. sem
komið var. bær, þnssari sneypu
og unir nú illa við málalyktir þess-
ar og þó verst við það, að Sæmund-
ur bóndi hafði svo mikinn sóma af
málinu, þvi að hann unni honum
eigi nema ilis af að njótá. er hon-
um þókti hann hafa beitt bæði
undirhyggju og ofstopa. Snýr hann
nú heim með húskarii sínum. og er
þar nú komið, að honum. eigi síð-
ur en Filnusi. kír för sín il’ og
hrakleg, en hyggur þó. að hann
megi hafa það svo búið. Er hann
nú næsta áhyggjiifullur um tíma
og hugsar vandlega þessi mál með
sjálfum sér. hvernig hann fái hlot-
ið á því nokkura rétting fyrir hönd
húskarls síns, en jafnan finnst hon
um sem oigi mt>ni sættinni verða
hrundið.
10. kajiítn!)
Einu sinni kom Filpus að máli
við Sigurð prest og segir ,.Nú er
svo komið. séra rninn að ég hefi
orðið fyrir útlátum miklnm að eg
eigi myndi hafa fé til að iúka af
eiginrammleik. nema vfivarr gófi-
vilji kæmi til, og munda eg þó
þessu kttnna. ef eigi hefði m°fi
fylgt sú sneypa. er eg hlant að
líða. og lievra nt't af hve.rium
mann, að eg bar etgi hamingiu til
að ná rétti mírium á móti Sæ-
mundi. og að bes;, h«fði eigi verið
von, þar s?m v’fi siíkan garp heffii
verið að eiga o> kropsmann og
hamingjumann f e’fiis’ mér slíkar
orðræður: en má bó hafa siika
skömm svo búna “ Serir þá Sjgurfi-
ur prestúr, að hann kann ekkí að
sjá héðan af. hv’rnie gerfia sætt
megi rjúfa/ en tð hann ræður ef
hann vill bera n*ál sitt fram fvrir
höfuðs'mann og segjá honum alian
málavöxt. Hann geti ekki ratað við
það í nein vandræði, og ske megi
höfuðsmanni finnist eigi til, er
fái greiniiega sö;J,j af málsfærsiu
þessari, og megi þá eigi vita. nema
nokkuð kunni greiðast til hags
Filpusi. Filpus segir. að liann vill
feginn þetta upp taka og freista,
ef hann með þessu kunni að ná
einhverri réttingu, því að höfuðs-
maður sé sagðttr maður sanngjarn
og minni fylgismaður við landa
sína og landsfólki vinveittari en
sumir, er fyrir hann Jjöfðu verið:
,.Og vil eg hætta á þetta en eigi
T t » I N N - SI/WUÐAGSRI.AÐ
‘ t ' I
u