Tíminn Sunnudagsblað - 12.01.1969, Síða 22

í orði og viðmóti og allri liðveizlu,
léði honum ekki liest á næstu bæi,
og þókti það lítilmannlegt, svo
örlundaður sem hann oft var og
höfðinglegur, þá svo bar undir.
En það kom upp, að Brynjólfur
fékk sér víst að Stórólfshvoli hjá
Sigurði presti, og þókti allt þetta
ganga nokkuð andhælis, að hann
tók þar vist, hvaðan sýslumaður
þóktist helzt eiga von fjandskapar,
enda hafði Brynjólfur sjálfur haft
ímugust á presti og daginn áður
skrifað honum ærnar slettur. En
prestur lét eigi í ríkja, og skaut
yfir hann skjólshúsi og var allvel
til hans. Sem nú Brynjólfur er
kominn að Stórólfs-ivoli, er hann
um skammt boðaður aftur upp að
Velli, til að skrifa fyrir sýslumann,
og svo er oftar. Sýnist nú eins og
draga saman með þeim aftur.
Þókti þetta lítt samboðið skilnað-
inum, og vissi enginn upp né nið-
ur í þessu.
13. kapítuli.
Nú ber svo U1 að tíma liðnum,
að höfuðsmaður ritar enn sýslu-
manni, að hann réttlætis vegna
stefni málinu, eins og áður segir,
fyrir landsyfirrétt, og'stefnir nú
sýslumaður sjálfur Brynjólfi, og
var svo að skilja sem hann væri á-
litinn aðili málsms o? Filpusi og
Sigurði presti og Sæmundi bónda.
En er færist að stefnudegi, býst
Brynjólfur til ferðar og fer suður
yfir fjall, til að standa sjálfur fyr-
ir máli sinu og hitta höfuðsmann,
því að honum gramdist mjög til
hans, er hann þóttist kenna af hon-
um harðinda, og þó eigi hafa sak
ir til. Sagði hann svo sjálfur ,að
er hann hitti höfuðsmann, var
hann í fyrstu mjög afundinn og
hnífilyrtur. en þó vinsamlegri, er
frá leið. -m bað bs: hann fram,
sem homm >oKti grunsamt. að
þótt hann krefðist af höfuðsmanni
sumra skjala til að 'eggja í rétt.
fekk hann eigi nema sum, en eigi
fekk hann klögun Fílpusar, eigi
heldur það fyr-i-1 bref frá höfuðs
manni, sem áður er nefnt o? hann
reit sýslúmanni, svo að hvoris
þessi skjöl náðu að koma í rétt að
því sinni. En á þingdegi lagði
Brynjólfur langr erind; í réttinn
en ákærandi, sýslumaður Ólafur
Hannesson, oeiddi un frest
svo að máliö va-ð eigi að
þvi sinni upp tmnð til dóms
En það var reyndar með fram und
ir ferð Bryn.jólfs suður á nes, að
fala sér far utan. Hufði hann, er
hann var rekinn frá Velli, sett sér
það í huga, að hann skyldi sigla
á kongsfund, til að freista, ef hann
mætti ná réttingu á málum sínum,
því að honum þókti höfuðsmaður
hafa lagzt á sig ómaklega og þung-
lega. Lá póstskip um þennan tíma
í Hafnarfirði. Varð honum greitt
fyrir við stýrimann, og hét hann
honum því, móti því að hann lúki
honum 20 spesíur Við þetta fór
Brynjólfur aftur austur og settist
enn að á Stórólfshvoli um tíma.
Brynjólfur var maður fátækur og
átti engan fararkost, að hann
mætti komast túan sf eigin ramm-
leik. Hann hafði pví tekið það til
bragðs, að hann reit hreppstjórum
um alla sýsluna, og sem hann hafði
þakkað þeim trúa þjónustu og
hlýðni við sig liðinn tíma, biður
hann þá safna nokkurri ölmusu
sér til handa hjá þeim, sem f
gæzku sinni vilji góðfúslega láta
og líta á nauðsyn sína og fátæk-
dóm, því að honum þyki engin
skömm að fátæktinni eða því að
játa hana. Margur hrærðist misk-
unnar og lagði nokkuð til, og fekk
hann svo að vér vitum fyrir víst,
60 spesíur, og mun bó meira hafa
verið. Fór hann síðan að ákveðn-
um tíma suður í Hafnarfjörð til
utanferðar.
14 kapítuli
Nú, sem Brynjólfur er suður
kominn, fær hann að heyra, að
lokið er málinu fyrir landsyfirrétti
að hann var óátalinn um öll þessi
mál, að Bonnason skyldi standa
kostnað málsins fyrir þeim rétti,
en allt, sem áður hafði gert verið
í málinu við pólitiréttinn á Velli,
vera sem ónýtt og marklaust.
Þóktu fóveta góð tíðindi. Fær hann
nú öll skjöl til að hafa með sér á
konungsfund, og voru það víst 20
arkir, og var málið eigi allstutt,
sem af þvi má ráða, þó að hér sé
stutt yfir farið. Var svo mælt, að
fóveti kvaðst nú hafa það í hönd-
um, að hann kynni verða einhverj-
um skeinuhættur. <?f beita vildi.
Hugðu menn bað meint til höfuðs-
manns, sem hafði sett hann af fó-
vetadæmi og þar á ofan bannað
. —
Lausn
1. krossgátu
honum alla veraldlega miskunn,
en þó kom upp, að rétturinn lét
hann óákærðan um sömu málefni.
Þetta sagði oss greindur maður,
sem talaði við fóveta sjálfur, en
eigi kunnum vér þar á önnur sann-
indi, en hygigjum þó eigi ósenni-
legt, þar oss finnst sem dómur
þessi færi að líkindum og sé vitur-
legur, sem von er.
Má nú enginn maður vita, hvað
hér eftir kunni að gerast, en ólík-
legt má þykja, að hafnar verði
í héraði upp á nýtt málasóknir út
af þvi, sem Rauðhyrna var særð á
hryggnum. Þó má eigi vita fyrir,
og munum vér þá, herra minn,
fræða yður á því. En ekki kunn-
um vér nú þessa 'ögu lengri að
því, sem enn er komið. Þó má eg
það yður segja, að Rauðhyrna er
nú við beztu heilbrigði og gróin
sára sinna að öllu og fyrir löngu.
Kunnum vér það eigi að segja
með vissu, en sumir segja, að
henni hafi þótt illt, er svo mikið
mál og ófögnuður skyldi rísa af
henni og að henni þókti áverki sá
aldrei þess verður, að hún vill
helzt lifa í friði og eiga ekki í mál-
um. Og lúkum vér svo að segja
frá Rauðhyrnu og því sári, sem
hún fékk á hrygginn aftar en á
miðju baki.
Girnilegur gáfnahaus
Framhald af 19. sí8u.
tíðara meðal uagra róttækra
kvenna, og það er m.ikil framför,
að stúlkur þurfi eaki lengur að
dulbúast til að verða hlutgengar í
atvinnulífi og félagsmálum.
í aðalatriðum yrði ég sem kona
nákvæmlega eins mar.neskja og ég
er sem karl.
\ \ \ fi N s \ H \ fí \ \ R \ \ I í\
\ p I N N fí H E j í> I
E L P I N G fí R V fi f; i llJ
\ s I L s \ N M *\ E N N \ J N
V I N fí T T fl \ fí L D I R \ fí
\ R \ T R R N fi R \ f) R fl N N
N“ Vt. \ E N N \ R \ N fl \
1. R G fl \ V fi G U fí
H fi u S ft 7,
fl N 5 R 5
- G fl T fl E
\ \ G R í N
H V 0 H ý 1
\ \ ý
G /V S \ II E \ M fi’ \ T u S K
B 6 L I \ z D n \ F fl E R T \
\. T U R N s \ o V R fí \ Ó F
\ V \ S fi T T \ u R D \ E R R
K M 5 \ S V fi RJ ■R \ H E L 3 fi
V K 1 \ fí V fl í fii L i \ 0 K
N fí P u 6 l\ N fí Ð fl \ E R N
D R \ \ N \ a L. G 6 N U
30
I | m | n n _ SUNNUDAGSBLAÐ