Tíminn Sunnudagsblað - 19.01.1969, Side 7

þótt öðru fóliki sýndist ósúmí sem
og hún hafði áður verið. Ef eln-
Ihver íbreytinig hafðl orðið á hennl,
þá var það helzt, að hún hrósaði
ekfci tengdadótbur sinni eins og
hún hafði áður gert. En slíkum
smámunum veitti utantbæjarfólk
ekki teljandi atfaygli. Grannkona
hennar gamla, sem átti heima í
næsta húsi, s'a að minnsta kosti
ekki annað en hún væri enn sama
blessuð dyggðamanneskjan og hún
hafði ætíð reynzt.
Um hádegisbil einn sunnudag,
þegar brennheitir geisilar sólarinn-
ar steyptust eins og logasíur yfir
jörðina, stóðu þær á tali í skugg-
anum undir vínviðargrindunum
framan við fjósið. Grannkonan
reykti í ákafa sígarettustubba, sem
hún 'tíndi saman eftir son sinn.
„Ja, þó það nú væri: Þarna stend
ur Ótamí í slægjunni“, sagði hún
ig púaði frá sér reyknum. „Hún
er líka ung og þarf ekki að-kvarta
yfir erfiðinu".
„Mér hefur nú alltaf fundizt, að
heimilisverk eigi bezt við kven-
fólk“, svaraði Ótamí.
„Æ-nei. Ég held, að það jafnist
ekkert á við bústörfin. Aldrei hef-
ur hún tengdadóttir mín ómakað
sig stund úr degi að lú þessi sjö
ár, sem hún hefur verið gift, hvað
þá hún ha*fi gert handarvik á akri.
Hún er allar stundir að þvo fötin
krakkanna og sauma eitthvað á
sjálfa sig“.
„Ég held þú þurfir ekki að lasfa
það, þó að hún þrífi börnin og
vilji vera vel til fara. Það er hverri
konu sómi“.
„Það er svona, unga fólkið nú á
dögum — vill ekki á akur koma. . .
En hvað er þetta, góða mín? Hvers
konar dómsdags læti eru þetta?“
„Þetta? Æ — það eru kýrnar að
baula“
„Nú — kýrnar að baula? Jæja.
Því þykir þreytandi að fást við ill-
gresið, unga fó'lkinu — áð bogra
svona allan daginn með brennandi
sólskinið á bakinu“, sagði grann-
•'konan og vildi halda sig við efnið.
Þannig mösuðu gömlu konurnar
oft, gagnkunnugar eftir langa sam-
búð og höfðu jafnan reyrit hvor
aðra áð tryggð og vináttu.
Meira en átta árum eftir dauða
Nítarós annaðist Ótamí búskapinn
enn án nokkurrar hjálpar. Smám
saman hafði hróður hennar vaxið
í þorpinu, og nú var hún orðin
nafnkunn í sveitunum í grennd-
inni. í auigum þorpsbúa var hún
ekld lengur uug ekkja, sem lagði
nótt við dag og unoi sér varla
hvíldar nokkira stund. Þaðan af
síður kom tll m'áila, að unga fólkið
gæti litið á hana sem einhvers 'kon-
ar heimasætu. Hún var orðin mý
fyrirmynd atorkusamra kvenna
að elju og trúmennsku. Þess kon-
ár hrósyrði hafði hveir upp eftir
öðrum. Og Ósúmí trúði engum fyr-
ir hugsunum sínum, og aldrei lét
hún brydda á því, hve bágt hún
átti. Það forðaðist hún. í leynum
hjartans hafði hún falið sig al-
mættinu á vald, þótt hugmyndir
hennar um guðlega forsjón væri
harla óljósar. En nú var trú henn-
ar á almættið rokin út í veður og
vind, og hin eina og síðasta von
hennar var sonarsonurinn, hann
Híró litli. Hann var nú orðinn tólf
ára gamall, og hann umvafði hún
ástúð sinni og umhyggju. En stund
um 'lá þó við, að þessi síðasta von
bennar fölnaði líka.
Einu sinni var það á fögrum
haustdegi, að Híró kom hlaupandi
heim úr skólanum með bækur sín-
ar í höndunum. Honum var venju
fremur mikið niðri fyrir. Ósúmí
sat fyrir framan peningshúsin og
klauf persimjur, sem átti að
þurrka, enn fim að beita hníf sín-
um. Hann stökk fimiega yfir hrúgu
af hirsikorni, sem gamla konan var
að viðra, nam snögglega staðar og
lyfti glaðlega hendinni í kveðju-
skyini.
„Amma“, hrópaði hann ákafur.
„Er mamma mikil kona?“
„Hvað segirðu?“
Höndin, sem hélt um hnífinn,
staðnæmdist, og hún starði agn-
dofa á sonarson sinn.
„Kennarinn okkar sagði það í
siðfræðitímanum, að hún væri
mesta konan hér um slóðir“.
„Jæja. Kennarinn? Hver
þeirra?“ Hún vissi ekki, hvaðan á
sig stóð veðrið. „Eru nú skólakenn
ararnir farnir að skrökva svona að
drengnum mínum?“
Fátt hefði getað komið jafnflatt
á hana og þetta. En það var aðeins
andartak, að hún sat svona agn-
dofa. Svo greip hana ofsaleg reiði,
og það var eins og berserksgang-
ur rynni á hana:
„Þetta er lygi, svívirðileg lygi.
Mamma þin snertir ekki á veriki
nema undir berum himni, þar sem
aðrir sjá til hennar, og þess vegna
heldur fólk, að hún eigi engan sinn
jafnoka. En hún er vond kona.
Hún kúgar ömmu þína“.
Híró mændi skelfdur á ömmu
sína. Andlit hennar var orðið blý-
igrátt af heift. En svo komu ný
geðbrigði, og augun hennar fyllt-
ust tárum.
„Og nú ert það þú einn, sem ert
mér einhvers virði. Gleymdu því
'aldrei. Á endanum verður þú seytj
án ára, og þá færðu þér undir eins
konu, svo að amma þín þurfi ekki
að mæðast lengar við það, sem
henni er um megn. Mömmu þinni
finnst auðvitað ekkert liggja á.
öún segir þér, nð þú skulir ekki
fá þér konu fyrr en þú hefur lok-
ið herþjónustu. En hvernig ætti ég
að ge'ta þraukað svo lengi? Mundu
þetta. Vertu ömmu þinni góður o-g
hugul'samur og taktu upp merki
pabba þíns, og þá skal ég alltaf
vera þér góð. —Þú skalt eignast
þetta allt“, sagði hún að lokum
með mikiUi áherzlu.
„Ætlarðu að gefa mér þessar
persimjur, þegar þær eru signar?“
spurði Híró og fitlaði við ávaxta-
körfuna.
„Jú — ætli ég geri það ekki“,
hlökti hún, mitt á milli hláturs og
gráts. „Þú ert ekki nema lítill
hvolpur enn. En þú skilur samt
það, sem þér er sagt. Láttu nú ekki
neinn telja þér hughvarf".
Um kvöldið lenti þeim Ósúmí
og Ótamí harkalega saman. Tilefn-
ið var Iítilfjörlegt: Ósúmí hafði orð
á því, að hún hefði étið af kart-
öflunum, sem Ótamí voru ætlaðar.
Þeim varð heitt í hamsi, og Ótamí
hvæsti glottandi:
„Nennir þú ekki að vinna, skaitu
leggjast fyrir og drepast“.
Við þetta ærðist Ósúmí. Það var
engu líkara en hún væri gengin
af göflonum.
„Híró, vaknaðu“, öskraði hún og
hristi drenginn, sem hafði legið
sofandi hjá henni með höfuðið í
keltu hennar. „Híró, vaknaðu“,
grenjaði hún viti sínu fjær. „Híró,
vaknaðu. Heyrðu, hvað móðir þín
segir. Þú skipar mér að drepast —
heyrirðu það? Taktu vel eftir þvi,
sem fram fer í kringum þig. Við
höfum kannski haft ögninni meiri
skildingaráð síðan móðir þín tók
við búskapnum, en afi þinn og
amma bjuggu líka á þrem ekrum
land'S og gerðu allt sjálf. Og nú
segir móðir þín, ég skuli bara
drepast. af því ég er farin að lýj-
ast. . . Ótamí, ég mun deyja. Hvers
vegna ætti ég að liræðast dauðann?
Þig læt ég samt ekki skipa mér
FriwÁ^d á 46. síðu.
T Í H I N N - SUNNUDAGSBLAÐ
39