Tíminn Sunnudagsblað - 26.01.1969, Blaðsíða 18

DAGUR ÞORLEIFSSON:
PASSAR
[ GUÐFR/íÐINA
Vegurinn var sléttur og hnökra-
laus svo ferðin sóttist vel, en hún
hafði þegar tekið lengri tíma en
þeim þótti gott: öllum fannst þeim
sem margar eilífðir væru síðan
þeir lögðu upp. Þá hryllti við þeirri
tilhugsun að verða kannski að
nema staðar til að skipta um dekk,
þau hlutu að vera orðin nær gegn-
slitln á þessum hviidarlausa akstri.
Vatnið var á þrotum. Og bensínið.
Mennirnir þrír í jeppanum voru
nógu líkir hver öðrum til að lýs-
ing á einum þejirra gæti gilt fyrir
alla: Klæddir ljósbrúnum stutt-
buxum og kakískyrtum, vandlega
reimuðum legghlífum og skóm úr
leðri til hlífðar fyrir biti eitur-
snáka, eilítið digrastir um miðjuna,
dálitið krókleggjaðir, það litla sem
sást af andlitunum fyrir niður-
dregnum sólhjálmum og hlemmi-
stórum svörtum gleraugum í saur-
gulri umgerð barkað af óteljandi
daga sól og sandroki'.
Þeir rýndu grettir og leiðir út í
umhverfið sem var svo sem ekkert
nema sandur, eins og verið hafði í
gær og fyrradag og guð vissi hvað
lengi. sléttur sandu'- 1 öldum, ryk
sandur svo fíngerður að hann
smaug í gegnum húð manns, gróf-
ur sandur sem verður eins og hagl
él í stormi. sandur i margs konar
lit, allra handa blæbrigðum, fyrst
rauður, svo bleikur, nú var hann
orðinn svartur. Mjög grófur og
mjög fínn á víxl. Sums staðar korn
furðustór, allt að því hnullungar,
þar á milli beðjur af dufti sem
minnti á sót eða púður. Fram-
undan var geil eða eins konar dal-
skora og hnigandi og sígandi bog-
línur sandhæðanna beggja vegna
bar skarpt við ma-tta gulku lofts-
ins. Þótt undarlegt kunnj að virð-
ast var himinhvirfillinn þungskýj-
aður.
Þvílíkur djöfuls sandur, sagði
einn mannanna. Samkvæmt kort-
inu eigum við eiginlega að vera
komnir suður í savannabeltið.
Þú gleymir því að á hverju ári
færist eyðimörkin út um tuttugu
kílómetra, sagði sá sem ók. Hann
reykti Lucky Strike og blés eitur-
blárri reykjarslæðu fyrir andlitið
annað veifið.
Mér er sama, sagði sá sem fyrr
hafði talað. Það er engin merking
þar að lútandi á kortinu. Og sam-
kvæmt því er þessi dalskorufjandi
ein álitlegasta vinin hér um slóðir.
Sá þriðji ræskti sig og brosti
líkt og afsakandi. Kortið er kannski
úrelt, sagði hann. Og við gætum
líka hafa villzt.
Villzt, sagði hinn nokkuð reði-
lega. Villzt. Það mátti gerla heyra
að hann hneykslaðist. Þóttist þú
ekki rata, kallaði hann framí til
ökumannsins.
Sá, sem ók, anzaði engu, yppti
bara öxlum. Reykurinn frá síga-
rettunni varð að Ijósgráum taum-
um sem liðuðust um höfuð hans
andartak áður en þeiir hurfu sam-
an við loftstrauminn sem hraði
bílsins myndaði. Litlu síðar henti
hann stubbnum út á vegkantnn.
Mér þætti gaman að vita hvað
við gerum þegar benzínið er búið,
nöldraði sá sem kortinu trúði.
Hann var slappur í kinnum.
Sá þriðji, sem við hlið hans sat
brosti. Skrúfaðu frá útvarpinu,
sagði hann við þann sem ók.
Ökumaðuirinn gerði eins og hann
var beðinn, það var djassþáttur.
Þeir voru nú komnir að skriðu,
sem fallið hafði úr öldunni öðru
megin og yfir veginn að nokkru,
hún tók að hálfu leyti fyrir útsýn-
ið framundan. Nú tóku þeir fyrst
eftir þvi að dalurinn sveigði í aust-
pr: himinninn handan skriðunnar
var glóandi af ennþá óuppkominni
morgunsól. Mennirnir tveir afturí
héldu sér með báðum hön^um þeg-
ar jeppinn skrönglaðist ylir grjót-
hrönglið. Sá kinnaslappi bölvaði.
Og svo vatnið, sagði hann. Við
r
skrælnum upp á engum tíma þegar
það þrýtur, í þessum djöfuls
bruna. Eins og úlfaldinn sem við . .
Þetta verður í lagi, sagði félagi
hans, sá brosmildi. Hann var lík-
lega einna gildastur þeirra þriggja,
og bolluleitur. Sjáið þið þarna.
Hann benti á firnastóran pálma,
sem gnæfði upp úr sandinum tæpa
hundrað rnetra framundan, spöl-
korn frá veginum. Hann virtist
svartur og tröllaukinn þar sem
hann skar sig úr glóandi austur-
loftinu. Mennirnir voru ekki frá
því að blöðin bærðust lítilsháttar,
þótt það væri logn, kannski var
þetta bara tíbrá.
Sagði ég ekki, sagði sá með
slöppu kinnarnar og færðist nokk-
uð í aukana. Ég vissi að það var vin
hér.
Hliðarmaður hans hló af góð-
samri lítilsvirðingu. ÖHu má nafn
gefa, var athugasemd hans. Ég sé
ekkert nema þetta eina pálma-
ræksni. Ekki stingandi strá þess ut-
an.
Hinn fussaði. Gerðu þig ekki vit
lausari en þú ert, sagði hann. Þú
líklega manst að það er ófrávíkj-
anlega vin þar sem pálmar eru.
Hinn kímdi. En ég er nú guð-
fræðingur. Og svoleiðis hefur ekk-
ert með staðreyndir að gera.
Félagi þeirra ók út af veginum
og upp að pálmanum og snar-
hemlaði svo þeir hrukku upp úr
sætunum. Hérna hafið þið það,
ságði hann hlutlaust, stökk út í
sandinn og teygði úr sér. Hinir
fóru að dæmi hans, en voru lengur
að koma sér niður úr jeppanum.
Sá kinnaslappi tók af sér hjálm-
inn og gleraugun og strauk framan
úr sér með vasaklút. Þrátt fyrir
heldur ungan aldur var hann orð-
inn mjög þunnhærður, einkum
framanvert, en ekki með kollvik.
Hörundið kringum augun, sem gler
augun höfðu hlíft, var gráhvitt,
svipað haframjöli. Hann var hag-
fræðingur.
Kringluleiti guðfræðingurinn
tók einnig af sér gleraugun. Augu
hans voru líkt og í heldur syfj-
uðum fiski. Hann skaut votu,
kátínukenndu en ekki alveg
gremjulausu tilliti til samferða-
manns síns.
Veskú, þarna hefurðu þínar land
fræðilegu staðreyndir. Kannski
iíka standi á þeim bókum, að þar
sem pálmar séu, þar séu ejnnig
ófrávíkjanlega benzíntankur og
vatnspóstur.
66
TÍIHINN - SUNNUDAGSBLAÐ