Tíminn Sunnudagsblað - 26.01.1969, Blaðsíða 21

ar hans — aftur hristi hann and-
litið áleiðis að hagfræðingnum —
skjóta þá ekki flutningaflugvélarn-
a<r mínar niður.
Svo, sagði vinjabúinn. Og þér,
maður minn, sagði hann við öku-
manniúum, hvaða hlutverk eigið
þér að leika í striðinu af hálfu hús-
bænda ykkar ailra?
Ég etr mekaníker, anzaði ekill-
inn tómlega. Ég fer þangað sem
bossinn vill og fixa þær maskínur
sem bila — ef hann yill. Ég veit
e'kki enn hvort mér er ætlað að
jgpra viið orrustufiugvélar þessa
eða flutningavélair hins. Sennilega
hvort tveggja.
Svipur vinjarbúa gaf engan
ábuga til kynna. Ekillinn tók upp
vindilstúfinn eftir hagfræðinginn
og gætti þes's að enginn öskuarða
yrði eftir í sandinum. Svo settist
bann undir stýri. Guðfræðingur-
ínn hikaði andartak, en settist svo
aftur í við hlið hagfræðingsins.
En hann gat ekki haft augun af
pálmanum. Blöð hans höfðu sigið
að mun meðan þeim dvaldist
þarna, og þau voru það löng að
þau hlytu að ná til jarðar ef þau
legðust alveg niður með stofnin-
um. Þau voru mjög þykk og loð-
in. Og íbvolf. Og slímug.
Komdu með okkur, kaliaði hann
allt í einu, hvassmæltari en nokk-
ur hefði getað búizt við af honum.
Ég sé ekki betur en þú sért þeg-
ar blóðlaus. Og hvað áttu þá handa
þessari óseðjandi sníkjujurt?
Sólin var komin hátt á loft, og
6uðurloftið yfir savönnunni virtist
mengað gulldufti. Blóminn í aug-
um vinjarbúans var stilltur ó slíka
fjarlæg, að þau minntu á blinds
manns augu.
Þér getið nærri, sagði hann og
iröddin virtist ekki eiga upptök sín
í honum, firemur en umhverfinu
yfirleitt. En það er vonandi eitt-
hvað betra að verja ævinni til þess
eins að bana sjálfum sér en þúsund
börnum upp á hvern dag.
Guðfræðingurinn opnaði munn-
inn tii að segja eitthvað, en í
sama bili tók mekaníkerinn af stað.
Við rykkinn hrukku skoltar hans
aftur, og að fáum sekúndum liðn-
um voru þeir úr talfæri við auðnar-
búann.
Þeir þögðu allir um hríð, nema
hvað hagfræðingurinn hnussaði
niður í bringu sér, eða 'þá að hann
hió. Fats Dómiínó var enn að syngrja
Forever. Röddin lík vélrænum
gráti rann út úr viðtækinu 1 hnykkj
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
um og lykkjum eins og útfrymi
úr nösum miðils. Hagfræðingurinn
æpti:
Skrúfaðu fyrir þennan fjanda.
Það hljóp fölvi fram í barkað hör-
und hans. Sama platan enn, sagði
hann líkt og inn á við. Hvernig
stenzt það?
Ekillinn yppti öxlum án þess að
líta við og skrúfaði fyrir. Félagar
hans rykktust enn við, er hann jók
hiraðann.
Skal ekki segja, sagði hann og
stakk upp í sig Lucky Strike með
hendinni, sem hann hafði ekki á
stýrinu. En ég gæti hafa skipt um
stöð.
Hagfræðingurinn ólmaðist við
að þurrka svita og óhreinindi af
slöppum kininunum. Stoppaðu,
hreytti hann út úr sér allt í einu.
Hér ætti maður þó áð mega mdga.
Mekanistinn snarhemlaði og
þeir stukku út allir í senn og voru
handfljótir að renna sundur lokun-
um. Þeir önduðu frá sér þungum,
munaðarbólgnum stunum meðan
þeir gáfu sandauðninni, sem þarna
var á litinn eins og brennt kaffi,
bjórgult þvag. sitt, Það freyddi
gríðarlega.
Þetta var nú öndvegi, sagði hag-
fræðingurinn, skók tólin í verks-
lok og fýldi lostalega grön eins og
hrútur. Ég get sagt ykkur: að míga
þegar manni er verulega mól, er
fyrir mína paorta hliðstæð nautn og
að fara upp á kvenmann. Honum
varð litið til pálmans, sem þegar
var að nokkru horfinn þeim bak
við sandöldu. Blöðin voru nú kom-
in svo langt niður að þeir sáu ekki
lengur í stofninn fyrir þeim.
Fjandinn hafi það, sagði guðfræð
ingurinn. Það er óbyrgðarleysi að
skilja manninn svpna eftir. Þetta
er engdnn pálmi. Éða sáuð þið á
honum nokkrar döðlur?
Hagfræðingurinn ygldi sig og
setti upp fyrirlitningarsvip.
Þetita gæti verið ein af þessum
hitabeltisjurtum, sem veiða dýr, ég
veit til dæmis að þær vaxa á Sú-
mötru, hélt guðfræðingurinn á-
fram og var hiroUur í blautum aug-
um hans.
Hagfræðinguriinn var þegar kom
inn upp í bílinn. Hér er alla vega
engin Súmatra, sagði hann. Og ef
hér út um alla eyðimörk spretta
jurtaskrímsli sem sjúga úr mönn
um blóðið og éta þá með húð og
hóri þegar annað þrýtur, þá heyrir
svoleiðis á'reiðanlega ekki undir
nein raunvísindi. En í guðfræðina
passar það sjálfsiigt.
Hafi hann ekki fært sig eru
blöðin lögst á hann nú þegar, sagði
guðfræðingurinn. Hann stóð enn í
sörnu sporum og starði á pálmann
sem umluktur var gagnsæjum
misturhjúp í óvissum lit, var hann
rauður eða grænn? Nokkrar svart
ar flugur komu suðandi utan úr
engu og hnituðu hringa í t.ryllings-
legum flugballet yfir þvagbólstrun
um þremur. Hagfræðingurinn
fnæsti af óþolinmæði.
Verði þeim að góðu í herrans
nafni, æpti hann, og ef þú kemur
þér ekki upp i jeppann má þessi
rafflesía þín, éta þig líka mín
vegna.
Guðfræðinguirinn sneri sér við
með uppgjafarsvip og steig inn í
jeppann. Sólbirtan var orðin éþægi
leg og þeir settu aftur á sig sól-
hjálmana og gleraugun. Mekanist-
inn rykkti bílnum af stað og eitur-
bláir reyktaumarnir frá sígarett
unni iðuðu um höfuð hans líkir
voveiflegum ormurn. hann- hafði
hvorki tekið af sér sólhjólminn eða
gleraugun.
Froðubólstæarnir þrír voru þeg-
ar nærri hjaðnaðir í sandinn.
SPARTAKUS
Framhald af 59. si8u.
ar. Þar héngu þeir lengi til við
vörunar öðrum þrælum og til
huggunar og gleði öllum þrælaeig-
endum. Fátæklegar leifar þrælg-
hersins, um 5000 menn, kopiugt
undan á flótta úr orrustunni. Þeir
héldu í skyndi norður eftir land
inu og voru komnir langt, þega'r
þeir lentu í flasinu á rómverskúm
her, sem hershöfðinginn Pompéiirs
var þar með á heimleið frá Spáni’
Pompeius gereyddi þessum fíýj-
andi þrælaflokki' svo að sagt er að
emginn hafi undan komizt.
Þar með var uppreisn Sparta-
kusar, mestu og frægustu þræla-
uppreisn foma'ldarinnar, lokið
með algerum ósigri. •'
LEIÐRÉTTING
í frásögu Jóhannesar Davíðsson
ar í síðasta Sunnudagsblaði var
sagt, að ráðskona biskupshjónanna
í Laufósi hefði heitið Guðrún Jóns
dóttir BíldfeU. Þetta er rangt með
farið. Hún hét Guðrún Guðmunds
dóttir Bílddal, þingeysk að ætt og
lengi þekkt saumnkona á Akureyri
og í Reykjavík, en nú látin.
69